အလြန္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းေသာဘုရားရွင္ရဲ့ တရားေတာ္အားနာၾကားျပီး
ေရွ႔ေတာ္မွာတင္ကြ်တ္တမ္း၀င္ နိဗၺန္စံရမယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆုံးေပါ့ဗ်ာ။
အဲ ဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုရားရွင္ ေဟားၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း
လိုက္လုပ္ဖို႔လုိပါတယ္ …သုံးခ်က္ထဲပါ
၁။ မေကာင္းမွု ကိုေရွာင္ရမယ္ ။
၂။ ေကာင္းမွု ကိုေဆာင္ျပီးအစဥ္ျပဳလုပ္ေနရမယ္ ။
၃။ စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ထားရပါမယ္ ။
ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ဂႏၶာရီမဂၢဇင္းမွ-
ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကပိၸလဝတ္ျပည္ နိေျဂာဓာရံုေက်ာင္းမွာ
သီတင္းသံုးေနတဲ႔အခ်ိန္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ
အရဟတၱဖိုလ္စ်ာန္သမာပတ္ ဝင္စားျပီး အဇိတရဟန္းဟာ ေနာင္အနာဂတ္ကာလမွာ
အရိေမေတၱယ်ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူမည္႔အေႀကာင္းကို ေဟာႀကားေတာ္မူပါတယ္။
အရိေမေတၱယ်ဘုရားေလာင္းက တစ္သေခ်ၤႏွင္႔ ကမၻာတစ္သိန္း
ပါရမီေတြျဖည္႔က်င္႔ျပီး တုသိတာနတ္ျပည္မွာရိွေနမယ္။
ေနာင္ပြင္႔ေတာ္မူမည္႔အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္အေႀကာင္း
အေလာင္းေတာ္နတ္သားက လူ႕ျပည္ကိုဆင္းျပီး ပဋိသေႏၶေနဖို႔ရာအတြက္
ဘုရားေလာင္းတို႔ရဲ႔ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ ဓမၼတာအရ ပဋိသေႏၶယူေတာ႔မယ္ဆိုရင္
ႀကည္႔ျခင္းငါးပါး အရင္ႀကည္႔ျပီးမွ ပဋိသေႏၶယူေလ႔ရိွႀကတယ္။
ႀကည္႔ျခင္းငါးပါးျဖင္႔ႀကည္႔ေတာ္မူျခင္းက-
(၁)ဘုရားျဖစ္မည္႔ေခတ္အခါကာလကား အႏွစ္တစ္သိန္းမွစျပီး ေအာက္ျဖစ္ေသာကာလ
အႏွစ္တစ္ရာတန္းမွစျပီးအထက္ျဖစ္ေသာကာလ (တစ္သိန္းႏွင္႔ တစ္သိန္းေအာက္- ၁၀၀
အထက္)
(၂)ဘုရားျဖစ္ရာက်ြန္းကား ဇမၺဴဒိပ္က်ြန္း
(၃)ဘုရားပြင္႔ရာေဒသကား မဇၥ်ိမေဒသ
(၄)ဘုရားေလာင္းျဖစ္ရာ အမ်ိဳးကား မင္းမ်ိဳး ပုဏၰားမ်ိဳး
(၅)မယ္ေတာ္၏အသက္အပိုင္းအျခားကား ဘုရားေလာင္းေမြးျပီးခုနစ္ရက္သာေနရျခင္း
ပဋိသေႏၶယူုျခင္း
ေကတုမတီျပည္ သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တိုင္ပင္ႀကံစည္ဘက္ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေသာအတိတ္အနာဂတ္ကိုသိျမင္ႏိုင္ျပီး
ပစၥဳပန္သံသရာအစီးအပြားကို ဆံုးမတတ္ေသာ
သုျဗဟၼပုဏၰားႀကီး၏ျဗဟၼဏဝတီပုေဏၰးမဝမ္းမွာ ပဋိသေႏၶေနလိမ္႔မည္။
ျဗဟၼဏဝတီပုေဏၰးမဝမ္းမွာဆယ္လျပည္႔တဲ႔အခါမွာ ဣသိပေတနသမင္ေတာမွာ မယ္ေတာ္
ျဗဟၼဏဝတီသည္ထိုင္လ်က္လည္းမဟုတ္ အိပ္လ်က္လည္းမဟုတ္ဘဲ ရပ္လ်က္သာလွ်င္
သစ္ပင္၏အကိုင္းအခက္ကိုကိုင္လ်က္ေမေတၱယ်ကိုဖြားေတာ္မူလိမ္႔မည္။ဘုရားေလာင္းနဲ႔အတူတစ္ခ်ိန္တည္းဖြားေတာ္မူတဲ႔ဖြားဘက္ေတာ္
၁၈ ကုေဋအားလံုးအမတ္ေတြခ်ည္းျဖစ္မယ္။
အဇိတဟူေသာအမည္ကိုသာေပးလိမ္႔မယ္။
ဘုရားေလာင္းအဇိတမင္းသားဟာဖြားလွ်င္ဖြားခ်င္း ခုနစ္ဖဝါးလွမ္းျပီး
ေျခေတာ္ခ်တိုင္းခ်တိုင္း ႀကာပြင္႔ေတြေပၚေပါက္လိမ္႔မယ္။
ဖြားလွ်င္ဖြားခ်င္း ခုနစ္လွမ္းလွမ္းျပီး “ယခုဘဝကား
ငါ႔အဖို႔ေနာက္ဆံုးဘဝတည္း ေနာက္ထပ္ဘဝမရိွေတာ႔ျပီ
အာသေဝါကင္းသည္ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ျငိမ္းေအးလတံၱ႔”
ဟူေသာစကားကိုအရပ္ေလးမ်က္ႏွာကိုႀကည္႔ျပီးေျပာဆိုလိမ္႔မယ္။
ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ေပၚလာျခင္း
အဇိတမင္းသားေလာကစည္းစိမ္ခံစားဖို႔ရာေနမင္း၏ေရာင္ျခည္ကဲ႔သို႔လူသားေတြမ်က္စိျဖင္႔စိန္းစိန္းမႀကည္႔ဝံ႕တဲ႔
အေရာင္တလက္လက္ျဖင္႔ ရတနာအေရာင္ထြန္းလင္းေျပာင္တဲ႔
တင္႔တယ္ခံ႕ညားေသာျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ေပၚေပါက္လာလိ္မ္႔မည္။
ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ကို တစ္ေဆာင္မွာ ပရိေဘာဂအသံုးအေဆာင္ အျပည္႔အစံုပါတဲ႔
တိုက္ခန္းက ခုနစ္ေထာင္စီ တစ္ဖက္တစ္ဖက္မွာ ပတၱျမားေက်ာက္မ်က္ရြဲစီေသာ
နဝရတ္ကိုးပါးနဲ႔ ျပည္႔စံုေသာ ပလႅင္ခုနစ္ေထာင္စီ
ရတနာခုနစ္ပါးႏွင္႔ျပည္႔စံုေသာ ထီးျဖဴခုနစ္ေထာင္စီ
ခုတင္ေညာင္ေစာင္းခုနစ္ေထာင္စီ ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္ကို တိုက္ခန္းက
ခုနစ္ေထာင္စီဆိုေတာ႔ ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ဆိုရင္ တုိက္ခန္းေပါင္း ၂၈၀၀၀
ရိွမယ္။
ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္တစ္ေဆာင္ကို ေရႊအိုးႀကီးကတစ္လံုးစီ။
ေရႊအိုးတစ္လံုးစီရဲ႔အဝကား တစ္ယူဇနာက်ယ္မယ္။ ေရႊအိုး၏အေမာက္ကား
ေျမႀကီးနဲ႔အမွ်ေအာက္ေျမႀကီးအဆံုးထိ သံုးလို႔မကုန္ဘူး။ ဒါတင္မကေသးဘူး
ေရႊအိုးတစ္လံုးစီမွာ ပေဒသာပင္ႀကီးေျခာက္ပင္စီ ေပါက္လိမ္႔မယ္။
ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္ တစ္ေဆာင္မွာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းခုနစ္ေထာင္ ေလာဟကသိေႏၶာျမင္း
တစ္ေထာင္ျဖင္႔ ေမာင္းႏွင္ရေသာရထားခုနစ္ရာ
ေမာင္းမေပါင္းတစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္က ဆိုတီးမွဳတ္ေျဖေဖ်ာ္ဖို႔ရာ
ကေခ်သည္အမ်ိဳးသမီးခုနစ္ေထာင္တို႔ျဖင္႔ေဖ်ာ္ေျဖႀကလိမ္႔မည္။
အဇိတမင္းသားအိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း
အခ်ိန္တန္လို႔အရြယ္ေရာက္တဲ႔အခါ
စႏၵမုကၡီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳလိမ္႔မည္။ စႏၵမုကၡီအမ်ိဳးသမီးကလည္း
သူမတူ နတ္သမီးတမွ်အလြန္လွပျပီး သူ႕ရဲ႔ခႏၶာကိုယ္အနံ႔ကား
စႏၵကူးသရကၡန္အနံ႕လိုေမႊးႀကိဳင္ေနမယ္။ ခႏၶာကိုယ္အသားကလည္း ဝါဂြမ္းကဲ႔သို႔
ႏူးညံ႕မယ္။ ခႏၶာကိုယ္အေရာင္က ဆယ္႔ႏွစ္ေတာင္အတြင္း မီးမထြန္းဘဲ
အေရာင္တဝင္းဝင္းထိန္ေနမယ္။
အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ဟာဘယ္ေလာက္ဘုန္းႀကီးလိုက္မလဲဆိုတာ
ရွင္ဘုရင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အဇိတမင္းသားဘဝေလာက္ရိွတာေတာင္မွ
သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တကြ ျမိဳ႔ေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္က
ရွင္ဘုရင္ေတြနတ္သားေတြက
ေဝယ်ဝစၥလုပ္ေပးခ်င္လို႔ျပဳလုပ္ခြင္႔ေပးဖို႔လာျပီးေတာင္းပန္ႀကတယ္တဲ႔။
အဇိတမင္းသားက အက်ြႏု္ပ္မွာ ဖြားဘက္ေတာ္ ၁၈ ကုေဋအမတ္ႀကီးႏွင္႔တကြ
ဆင္ျမင္းရဲမက္ဗိုလ္ပါေတြရိွပါတယ္။ အလိုမရိွေတာ႔ပါဟု ေျပာလႊတ္လိမ္႔မယ္။
သားေတာ္ဖြားျမင္ျခင္း
အဇိတမင္းသားဟာ ျပသာဒ္ေလးေဆာင္မွာ ေလာကီစည္းစိမ္ခံစားေနစဥ္မွာ
အႏွစ္တစ္ေသာင္းျပည္႔တဲ႔အခါက်ရင္ ျဗဟၼာဝံသ ဆိုတဲ႔
သားေယာက်ာ္းေလးေမြးဖြားလိမ္႔မယ္။
နိမိတ္ေလးပါးျမင္ျခင္း
ျဗဟၼာဝံသ သားေယာက်ာ္းေလးေမြးဖြားျပီးတဲ႔အခါ ဘုရားရွင္တို႔ရဲ႔
ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓမၼတာအရ ဥယ်ာဥ္ကထြက္စဥ္မွာ သူအို သူနာ သူေသ ရဟန္း
နိမိတ္ႀကီးေလးပါးေတြ႕ျမင္ရရင္ သံေဝဂတရားေတြရလာျပီးေတာ႔
ေတာထြက္မည္႔အႀကံျဖစ္ေပၚလာလိမ္႔မည္။
ဒိဗ်ာဝဒါန ေမေတၱယ်ဗ်ာကရဏဝဒါန (၃၆-၃၇) မွာျပဆိုထားတာကေတာ႔ သခၤမင္း၏
ယဇ္တိုင္အပိုင္းပိုင္းျပတ္သည္ကို ျမင္ရျပီး
သံေဝဂျဖစ္ျပီးေတာထြက္လိမ္႔မည္လို႔ျပဆိုထားတာရိွေသးတယ္။
ဘယ္လိုပံုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေတာကေတာ႔ထြက္မွာပါပဲ။
အဇိတမင္းသား ေတာထြက္မယ္႔အႀကံစိတ္ကို သခၤစႀကဝေတးမင္းက သိတဲ႔အခါ
အဇိတမင္းသားေပ်ာ္ေအာင္ဆိုျပီးေတာ႔ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ
ကေခ်သည္ေတြျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သား နိဂံုးဇနပုဒ္သူ မင္းသားမင္းေျမး သူေဌး
သူႀကြယ္စေသာ လူအေပါင္းတို႔က ပန္းနံ႔သာစြဲလ်က္ အဇိတမင္းသားကို ျခံရံျပီး
ေနႀကလိမ္႔မယ္။
နတ္ျဗဟၼာေတြကလည္း နတ္တို႔ရဲ႔ ထီး တံခြန္ ပန္းနံ႔သာ ေရႊေပါက္ေပါက္
ေငြေပါက္ေပါက္ စသည္တို႔ျဖင္႔ ဘုရားေလာင္းျပာသာဒ္ မိုးႀကီးရြာသကဲ႔သို႔
အျပည္႔အလွ်ံျခံရံခစားေနႀကလိမ္႔မယ္။ လူ႔ဘဝ
ကာမဂုဏ္ထဲမွာေပ်ာ္ေအာင္ေျဖေဖ်ာ္ေနႀကတာ။
အဇိတမင္းသားေတာထြက္ေတာ္မူျခင္း
အဇိတမင္းသား ေတာထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္အႀကံကို သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တကြ
တိုင္းသူျပည္သား လုူေတြအားလံုးသိသြားႀကတဲ႔အခါမွာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္
ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဇိတမင္း ေတာထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းအသံကို အားလံုးသိသြားႀကေတာ႔
နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသား ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြ ေတာရြာဇနပုဒ္က လူေတြ
မင္းသား မင္းေျမး သူေဌး သူႀကြယ္အစရိွတဲ႔ လူေပါင္းမ်ားစြာႏွင္႔တကြ
စႏၵမုကၡီ သားေတာ္ ျဗဟၼာဝံသ အလုပ္အေက်ြးကေခ်သည္ေတြေရာ အဇိမင္းရဲ႔
ျပာသာဒ္ထဲမွာ ေတာထြက္ရင္လိုက္ဖို႔ရာအတြက္ျပည္႔လွ်ံျပီးေတာ႔ေနမယ္။
ေတာထြက္မည္႔ အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ လူေပါင္းမ်ားစြာျပည္႔ေနတဲ႔ ျပာသာဒ္ႀကီးဟာ
ဘုရားေလာင္းတန္ခိုးေတာ္ႀကာင္႔လည္းေကာင္း
စႀကဝေတးမင္းအာဏာေႀကာင္႔လည္းေကာင္း နတ္ျဗဟၼာတို႔
တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔လည္းေကာင္း ဟသာၤမင္းပ်ံသကဲ႔သို႔
ေကာင္းကင္ယံသို႔ပ်ံတက္ျပီး ကံ႕ေကာ္ပင္ရိွရာအရပ္သို႔ ေကာင္းကင္ယံခရီးျဖင္႔
ေတာထြက္သြားႀကလိမ္႔မယ္။
နတ္ျဗဟာၼမ်ား ပို႔ေဆာင္ျခင္း
ေကာင္းကင္ယံ ဟသာၤပ်ံ ျပာသာဒ္ႀကီးကို ျဗဟာၼမင္းက သံုးယူဇနာ
ရိွေသာထီးကိုကိုင္ျပီး လိုက္မယ္။ သိႀကားမင္းက အေတာင္ေျခာက္ဆယ္ရိွေသာ
လက္ယာရစ္ ခရုသင္းကိုကိုင္လ်က္ သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚျပီးလိုက္မယ္။
သုတဝံနတ္သားက သားျမီးယပ္ကိုကိုင္ျပီးလိုက္မယ္။ တုသိတာနတ္သားက
ပတၱျမားယပ္ကိုကိုင္ျပီးလိုက္မယ္။ ပဥၥသၤိခနတ္သားက ေစာင္းကိုကိုင္္မယ္။
ေလာကပါလနတ္သားေလးေယာက္က သန္လ်က္ကိုကိုင္မယ္။ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းရိွတဲ႔
ဘီလူးစစ္သည္ေတြက လက္နက္ကိုယ္စီကိုင္မယ္။ နတ္သမီးေတြက
ရတနာပုေဋာင္းကိုကိုင္မယ္။ အသူရာနတ္တို႔က သီခ်င္းဆိုျပီးေတာ႔ နတ္တို႔၏
တံခြန္ကိုကိုင္မယ္။ နတ္မင္းတို႔က ပတၱျမားရိွေသာ ဆီမီးကိုကိုင္မယ္။
ဂဠဳန္တို႔က ေစာင္းတီးလိုက္မယ္။ ဂႏၶဗၺနတ္တို႔က ေစာင္းတီးျပီးလိုက္မယ္။
ဟသာၤပ်ံေကာင္းကင္ျပာသာဒ္ထဲမွာ ေတာထြက္လို႔ လိုက္ႀကမည္႔ ပရိသတ္ေတြက
ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တဲ႔။ ေကာင္းကင္ယံျပာသာဒ္ပ်ံနဲ႔ ေဆြစံုမ်ိဳးစံု သားနဲ႔
မယားနဲ႔ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ပရိသတ္နဲ႔ အျခံအရံနဲ႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင္႔
ကံ႕ေကာ္ပင္ရိွရာသို႔ ေတာထြက္မွာ။
အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ဟာ ကံ႕ေကာ္ပင္ေအာက္မွာပြင္႔မွာပါ။
ကံ႔ေကာ္ပင္ဆီေရာက္တဲ႔အခါမွာ အဇိတမင္းသားက ကံ႕ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ
ဒုကၠခရစရိယာကို က်င္႔ေတာ္မူပါမယ္။ အဇိတမင္းသားဟာ ဒုကၠခရစရိယာကို
ေျခာက္ရက္က်င္႔ေတာ္မူရံုမွ်နဲ႔ ဘုရားစင္စစ္ျဖစ္လိမ္႔မည္။
စႏၵမုကၡီမိဖုရားက အဲဒီေနရာမွာပဲ နတ္ႀသဇာနဲ႔ျပည္႔စံုတဲ႔ ႏြားႏို႔ဆြမ္းလွဳလိမ္႔မယ္။
သဗၺညဳတဥာဏ္ရသည္႔အခ်ိန္
ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ေရာက္သည္႔အခါ ကံ႕ေကာ္ပင္နဲ႔ မနီးမေဝး
ရတနာခုနစ္ပါးနဲ႔ျပည္႔စံုတဲ႔ အျမင္႔ ၆၄ေတာင္ရိွတဲ႔
ေရႊပလႅင္ေပၚေပါက္လာလိမ္႔မယ္။ ထိုေရႊပလႅင္အထက္ဝယ္
ထက္ဝက္ဖြဲ႔ေခြထိုင္ေနေတာ္မူလ်က္ အေရွ႔ေလာကဓာတ္ကိုႀကည္႔ျပီး နတ္ပရိသတ္နဲ႔
လူပရိသတ္ေတြျခံရံလ်က္ မာရ္နတ္ရဲ႔႔ရန္ကိုေအာင္ျမင္လိမ္႔မယ္။ ညဥ္႔ဦးယံမွာ
ပုေဗၺနိဝါသႏုႆတိဥာဏ္ကိုရမယ္။ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ဒိဗၺစကၡဳဥာဏ္ကိုရမယ္။
မိုးေသာက္ယံအခ်ိန္ အာသဝကၡယဥာဏ္ေတြရျပီးေတာ႔
ေနဝန္းႀကီးေပၚေပါက္လာတဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔ သစၥာေလးပါးကိုသိျပီး
သဗၺညဳတဥာဏ္ကိုရမယ္။
ဘုရားပြင္႔တဲ႔ကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ လံုးပတ္က အဲဒီေခတ္အခါမွာ လူေတြရဲ႔ အေတာင္နဲ႔
အေတာင္ခုနစ္ဆယ္ရိွမယ္။ အကိုင္းအခက္ ကိုးကိုင္း ခက္မကိုးျဖာလို႔ေခၚတယ္။
ကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ အနံ႕ေတြက ေလေအာက္ကိုဆယ္ယူဇနာ ေလအထက္ကို ဆယ္ယူဇနာေမႊးမယ္။
ကံ႕ေကာ္ပြင္႔ေတြက ႏြားလွည္းဘီးေလာက္ႀကီးမယ္။ ဘုရားျဖစ္တဲ႔ေန႔ကစျပီး
ပြင္႔ႀကတဲ႔ ကံ႕ေကာ္ပြင္႔ေတြဟာ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံတဲ႔ေန႔က်မွ
ေႀကြႀကေတာ႔မွာ။ အဲဒီကံ႕ေကာ္ပင္ကို ဘယ္ငွက္မွ မနားဝံ႕ႀကဘူး။
ျဖတ္ေက်ာ္မပ်ံ႕ဝံ႕ႀကဘူး။ ကံ႕ေကာ္ပင္းနားေရာက္တဲ႔ငွက္တိုင္း သတၱဝါတိုင္း
ကံ႕ေကာ္ပင္ကို လက္ယာရစ္သံုးပတ္ပတ္ျပီးမွ သြားႀကလိမ္႔မယ္။
ျဗဟၼာမင္းက တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ျခင္း
အဲဒီကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ အနီးအနားမွာပဲ သီတင္းသံုးေနတဲ႔အခ်ိန္
ေလးဆယ္႔ကိုးရက္ေက်ာ္လြန္တဲ႔အခါ ပြင္႔ေတာ္မူသြားႀကတဲ႔ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႔
ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ ျဗဟၼာမင္းႀကီးရဲ႔ေလာကဂရုကို ခံယူမယ္။
ျဗဟၼာမင္းကေတာင္းပန္မွ တရားေဟာရတာက ပြင္႔ေတာ္မူသြားႀကတဲ႔
ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႔ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ ေဟာရတာ။ ဘုရားမပြင္႔မီ ဗာဟိရကာလမွ
လူဝတ္ေႀကာင္မ်ား ရေသ႔ ပရိဗိုဇ္ ရဟန္း ပုဏၰားတို႔ေတြဟာ ျဗဟၼာေတြကိုသာ
အေလးဂရုျပဳ ကိုးကြယ္ေနႀကတာ။
တေလာကလံုးက အေလးအျမတ္ျပဳေသာ ျဗဟၼာႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားအား အေလးျပဳ
ညႊတ္တြားကိုင္းရွိဳင္းလာလွ်င္ တစ္ေလာကလံုးပင္ ျမတ္စြာဘုရားကို
အေလးျပဳညႊတ္တြားကိုင္းရိွဳင္းလာလိမ္႔မယ္။ အဲဒါကို ေလာကဂရု
ယူလိုက္တာလို႔ေခၚတယ္။
ဓမၼစႀကာတရားေဟာႀကြျခင္း
ျဗဟၼာမင္းထံမွ တရားေဟာရန္ဝန္ခံျပီးျပီဆိုလွ်င္ပဲ ဣသိပတနဥယ်ာဥ္ေတာသို႔
ဓမၼစႀကာတရားေဟာဖို႔ရန္ႀကြလိမ္႔မယ္။ ဘုရားရွင္ေျခေတာ္အစံုကို ခံအံ႕ေသာငွာ
ေျမႀကီးကိုခြင္းျပီး အေတာင္သံုးဆယ္ရိွတဲ႔ ႀကာပြင္႔ႀကီး ၂၄ ေတာင္ရိွတဲ႔
ႀကာပြင္႔ငယ္ေတြက ဘုရားရွင္ေျခခ်တိုင္း ေျခခ်တိုင္း ပြင္႔ေပးလိမ္႔မယ္။
လူပရိသတ္ ရွစ္ယူဇနာ နတ္ပရိသတ္ စႀကာဝဠာတိုက္အျပည္႔ ျဗဟၼာျပည္အထက္ဆံုး
အကနိ႒ဘံုတိုင္ေအာင္ ပရိသတ္ေတြကို ထန္းသီးလံုးေလာက္ႀကီးေသာ ေရာင္ျခည္ေတာ္
ေျခာက္ပါးလႊတ္ျပီး ဓမၼစႀကာတရားေဟာတဲ႔အခါမွာ လူပုဂၢိဳလ္ ကုေဋတစ္သိန္း
နတ္ျဗဟၼာေတြက ကုေဋတစ္သိန္း က်ြတ္တမ္းဝင္ႀကလိမ္႔မယ္။
ဘုရားရွင္၏တန္ခိုးေတာ္
ဘုရားရွင္၏တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ေရႊပန္းဆိုင္း ေငြပန္းဆိုင္း
ပုလဲပန္းဆိုင္း သႏၱာပန္းဆိုင္းတို႔ျဖင္႔ တန္ဆာဆင္လ်က္ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင္႔
ျပည္႔စံုျပီး ဆယ္႔ႏွစ္ယူဇနာက်ယ္ဝန္းတဲ႔ ဗိမာန္မ်က္ႏွာက်က္သည္
ဓမၼစႀကာတရားဦးေဟာသည္႔ေန႔မွစျပီး ပရိနိဗၺာန္ဝင္စံသည္႔တိုင္ေအာင္
ေန႔ညအျမဲပင္လိုက္ပါျပီး မ်က္ႏွာက်က္အျဖစ္ မိုးကာျပီးေနမယ္။
အရိေမေတၱယ်ဘုရား ေနသန္႔စင္ေသာအခါ ေနဖို႔ရာအတြက္ ေျမႀကီးတို႔ကိုခြဲျပီး
ရတနာသံုးပါးႏွင္႔ျပည္႔စံုေသာ ၁၂ ယူဇနာက်ယ္ဝန္းတဲ႔
ေရႊမ႑ပ္ႀကီးေပၚေပါက္လိမ္႔မယ္။
ဘုရားရွင္တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ မိတာန္ပန္းဆိုင္း တုရင္တိုင္ ထီး တံခြန္
ဆီမီး တန္ေဆာင္း ရတနာမ႑ပ္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္တရားေဟာရာ ဌာနတိုင္းမွာ
အိမ္မွာေဟာမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေပါက္ဝ ေက်ာင္းမွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းေပါက္ဝ
ျမိဳ႔မွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ျမိဳ႔မွာ ေတာမွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ေတာမွာ စတဲ႔
ေဟာတဲ႔ေနရာတိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ယံကေနျပီး အျမဲတမ္း ပရိနိဗၺာန္စံအထိ
လို္က္ပါေနမွာ။
ရုပ္ျမင္သံႀကားေမေတၱယ်ဘုရား
အရိေမေတၱယ်ဘုရား တရားေဟာတဲ႔အခါ ဘယ္ျမိဳ႔ ဘယ္ေဒသ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ရြာေဒသ ဇနပုဒ္
အိမ္ကပဲေဟာေဟာ စႀကဝဠာတိုက္တစ္ေသာင္းလံုး ဘုရားရွင္ရဲ႔
တရားေဟာအသံကိုႀကားေနရမယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ပံုသဏၭာန္ကိုလည္းျမင္ေနရမယ္။
ရုပ္လည္းျမင္ရမယ္ အသံလည္းႀကားရမယ္။ မျမင္ခ်င္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ထားလည္း
မရဘူး။ မႀကားခ်င္လို႔နားပိတ္ထားလည္းမရဘူး။
ဘုရားရွင္ရဲ႔တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ၃၁ ဘံုအကာအရံမရိွ
ဖီလာထုတ္ခ်င္းေပါက္ျမင္ႀကရမွာ။ အေပၚႀကည္႔ရင္ နတ္သား နတ္သမီး
ျဗဟၼာေတြျမင္ရမယ္။ ေအာက္ငံု႕ႀကည္႔ရင္ ငရဲျပည္မွာ ခံစားေနရတဲ႔
ငရဲဒုကၡမ်ိဳးစံုကိုျမင္ရေတာ႔ ငရဲေရာက္ေအာင္
အကုသိုလ္ေတြျပဳရဲဖို႔မရိွေတာ႔ဘူး။
အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ရဲ႕တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ေယာက်ာ္းဆိုရင္ နတ္သားလို
မိန္းမဆိုရင္ နတ္သမီးလို ေခ်ာေမာလွပေတြခ်ည္းျဖစ္ရာ ရုပ္မေခ်ာ
အဂၤါမစံုတစ္ေယာက္မွမရိွ။ အကုန္းအကြ အကန္း အႏူအဝဲေရာဂါသည္ေတြ လံုးဝမရိွ။
အသက္ငါးရာျပည္႔တဲ႔အရြယ္ေရာက္ရင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြ
အိမ္ေထာင္ျပဳႀကလိမ္႔မယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ခိုက္ရန္ေဒါသမရိွ ျပႆနာမရိွ
ကြဲကြာသြားျခင္းလည္းမရိွ။ အျမဲအဆင္ေျပမယ္။ ရာသက္ပန္ေပါင္းသင္းရမယ္။
အမ်ိဳးသမီးတိုင္းမွာ ပတၱျမားနားေတာင္း လက္စြပ္ လက္ေကာက္
ေျခက်င္းစသည္တို႔ဟာ ေရႊအိုးႀကီးေတြထဲက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ယူဝတ္ႀကမွာ။
ေရႊမဝတ္နိုင္တဲ႔သူမရိွဘူးတဲ႔။
စားစရာပေဒသာပင္ေတြမွာ ယူစားခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ယူစားလို႔ရတယ္။
က်န္းမာေရးအေနနဲ႔ႀကည္႔မယ္ဆိုရင္လည္း ဘာေရာဂါမွကိုမရိွဘူး။
ေန႕ညခြဲမရ
အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ရဲ႔ တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ကမၻာေလာႀကီးဟာ ေန႔အခါ
ညအခါရယ္လို႔မရိွ ေန႔ေရာညပါ အျမဲတမ္းလင္းထိန္ျပီးေတာ႔ မနက္ပြင္႔တဲ႔ပန္း
ညပြင္႔တဲ႔ပန္း မနက္ပန္း ညပန္း ႀကက္တြန္သံေတြကို ႀကည္႔ရွဳနားေထာင္ျပီး
ေန႔ညခြဲယူရလိမ္႔မယ္။
ပရိနိဗၺာန္စံမည္႔အရြယ္
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျပီးတဲ႔အခ်ိန္ကစျပီး ကုေဋခုနစ္ရာေသာ
ပရိသတ္တို႔ကို ေခ်ခ်ြတ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ အႏွစ္ရွစ္ေသာင္းျပည္႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ
ပရိနိဗၺာန္စံဝင္လိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ သာသနာေတာ္က
အႏွစ္ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ျပည္႔တဲ႔အခါ ဘဒၵကမၻာႀကီးသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္
သာသနာပ်က္ျပီး ကမၻာတစ္သိန္းကာလလံုး ဘုရားမပြင္႔ေတာ႔ဘူးတဲ႔။
ဘုရားမပြင္႔တဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းေက်ာ္လြန္ေသာအခါ မ႑ကမၻာျဖစ္ျပီးေတာ႔
ဥတၱရာမမင္းသည္ ရာမသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ပေသနဒီေကာသလမင္းက
ဓမၼရာဇာဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။
အဲဒီ မ႑ကမၻာမွာဘုရားႏွစ္ဆူပြင္႔ျပီးပ်က္စီးသြားတဲ႔အခါ သာရကမၻာျဖစ္ေပၚျပီး
အဘိဘူဘုရားတစ္ဆူသာပြင္႔လိမ္႔မယ္။
သာရကမၻာပ်က္ျပီး ကမၻာတစ္သိန္းဘုရားမပြင္႔ဘဲေနျပီးေတာ႔
ကမၻာတစ္သိန္းေက်ာ္လြန္ေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာမယ္႔ ကမၻာမ်ားမွာ
ဒီဃေသာနိအသူရိန္နတ္သား စႏၵနီပုဏၰား သုဘလုလင္ ေတာေဒယ်ပုဏၰား
နာဠာဂီရိဆင္မင္း ပလေလယဆင္မင္းတို႔ အစဥ္အတိုင္း ဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။
အရိေမေတၱယ်ဘုရားဖူးေျမာ္ရန္ ျပဳလုပ္ရမည္႔ကုသိုလ္
ယခုႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား သာသနာကာလအတြင္းမွာ
ကိုယ္တိုင္ ရဟန္းသာမေဏ သီလရွင္ဝတ္ျပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္ သာသနာျပဳေနတဲ႔ပုဂၢိဳလ္
မိမိရင္မွျဖစ္တဲ႔သား သူတစ္ပါးရင္မွျဖစ္တဲ႔သားေတြကို ရဟန္းခံေပးျခင္း
ရွင္ျပဳေပးျခင္းျပဳတဲ႔ပုဂၢိဳလ္
မိခင္ဖခင္ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ဝတ္ေက်တမ္းေက်မဟုတ္ဘဲ
စိတ္ပါလက္ပါျပဳစုလုပ္ေက်ြးေသာပုဂိၢဳလ္
သရဏဂံုသီလမျပတ္ေဆာက္တည္ေသာပုဂၢိဳလ္
ဘုရားသာသနာတည္စိမ္႔ေသာငွာ ေစတီပုထိုး စည္းခံု ဥမင္လိုဏ္ေခါင္း
ဇရပ္စသည္တို႔ကို ျပဳျပင္တဲ႔ပုဂၢိဳလ္ အသစ္ေဆာက္လုပ္လွဳဒါန္းတဲ႔ပုဂၢိဳလ္
ေဗာဓိေညာင္ပင္စိုက္ပ်ိဳးေသာပုဂၢိဳလ္
ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းေသာပုဂၢိဳလ္
ေရတြင္း ေရအိုင္ ေရကန္ စတုဒိသာေက်ာင္းဇရပ္ တံတားျ႔ပဳျပင္ေသာပုဂၢိဳလ္
အရုဏ္ဆြမ္း ေန႔ဆြမ္းမျပတ္ေလာင္းလွဳေသာပုဂၢိဳလ္
ရဟန္းတို႔အားပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင္႔ေထာက္ပံ႕လွဳဒါန္းေသာပုဂၢိဳလ္
ကမၼဌာန္းဘာဝနာပြားမ်ားအားထုတ္ေသာပုဂၢိဳလ္….
အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုး ဧကန္မုခ် မလြဲမေသြ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ
အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေျမာ္ရျပီး နိဗၺာန္ကိုရမယ္။
အဲဒါက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ေျပာျပခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းေျပာျပခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ေတြကေတာ႔…..
မဟာေဝသႏၱရာဇာတ္ေတာ္ကို ေန႔ခ်င္းကုန္ေအာင္နာႀကားႀကေသာသူတို႔သည္
က်ြႏု္ပ္ဘုရားမျဖစ္မီအႀကား သံသရာ၌ က်င္လည္ေလသမွ်မွာလည္း
စိတ္ႏွင္႔ကိုယ္ကို အစိုးရ၍ လူေကာင္း နတ္ေကာင္း စည္းစိမ္ေကာင္းကို
ခံစားရျပီး က်ြႏု္ပ္ဘုရားျဖစ္ေသာအခါ ေရွးဦးစြာ ဖူးေတြ႕ရ၍
ပဋိသမိၻဒါပညာေလးပါးႏွင္႔တကြ ရဟႏၱာအျဖစ္ကို
မခ်ြတ္မလြဲရႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္လို႔ ရွင္မာလဲမေထရ္ျမတ္အား
အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းက ေျပာျပေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။
။ ။ ။
အမုန္းမဖက္သစၥာယွက္လို႕ေမတၱာျဖန္း၍ လန္းေစေသာ၀္..
Tuesday, June 22, 2010
Monday, June 21, 2010
စစ္ကုိင္းေတာင္ရုိး မဟာ၀ိေဇၨာဒယ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆုံးမစာ
ကံရွိကံမြဲ ဆင္းရဲကံုတံ ဆက္ဆံေပါင္းသင္း လူခပင္းကို
ကိုယ္ခ်င္းစာနာ ကရုဏာႏွင့္ ေမတၱာျပန္႕ပြား သကာျပားသို႕
စကားႏႈတ္ခ်ိဳ ရန္မလိုပဲ ကိုယ္႕ကိုႏွိမ္ထား သူေျမွာက္စား၍
ေထာင္လႊားကင္းဘိ အဆံျပည့္သည့္ ေကာက္၏ခိုင္ညွာ
ညႊတ္ကိုင္းလာသို႕ ပညာဓန ယသဘုန္းဂုုဏ္ အဖံုဖံုတို႕
ျပည့္စံုေလေလ ညြတ္ေလေလႏွင့္ စိတ္ေနေပ်ာ႕ေပ်ာင္း ယွဥ္မွေကာင္း၏။
အေပါင္းအစည္း ေမတၱာနည္း၍ လူလည္းမခ်စ္ နတ္မခ်စ္ႏွင့္
အျပစ္မ်ားကာ အရာရာ၀ယ္ ငါသာငါႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္သင့္ဟု
မိုးျမင့္ဘံုဖ်ား မွန္ကင္းလားသို႕ တက္ၾကြားျမင့္ေမာက္ ေျခဖ်ားေထာက္လ်က္
ဘုေဘာက္ေျပာကာ က်ယ္စြာစြာႏွင့္ ယုတ္မာညစ္ဆိုး ႏြားက်စ္သိုးသို႕
ကိုးယိုးကားယား လူမုန္းမ်ားေအာင္ စကားေဖာင္ေဖာင္ ခ်ိဳမေထာင္ႏွင့္
အေမာင္အမိ ရိုးေျမထိေအာင္ သတိတရား အၿမဲထားေလာ့ ရိုးသားေျဖာင့္စင္း
လိမၼာျခင္းႏွင့္ မိုက္ျခင္းတျဖာ သာယာခ်ိဳေအး ယဥ္ေက်းၾကမ္းၾကဳတ္
အယုတ္အျမတ္ ႏူးဆက္ေပ်ာ့မာ စိတ္ေၾကာင့္သာလွ်င္ ေသခ်ာေ၀ခြဲ
အရိုးစြဲေအာင္ အၿမဲမွန္စြာ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ေမတၱာစိတ္ထား အခ်စ္ပြား၍
တရားမကြာ အရာရာ၌ လိမၼာယဥ္ေက်း စိတ္ေကာင္းေမြးလ်က္ လူေရးလူရာ
သူ႕ထက္သာေအာင္ ပညာရွိနည္း ေရြ႕ေရြ႕ဆည္းေလာ႕ ရွင္လည္းကားယား
ေသကားယားႏွင့္ ထင္ရွားလူ႕ေဘာင္ ပင့္ကူေကာင္လို
အေမာင္မျဖစ္ေစႏွင့္ေနာ အမိမျဖစ္ေစႏွင့္ေနာ။
ကိုယ္ခ်င္းစာနာ ကရုဏာႏွင့္ ေမတၱာျပန္႕ပြား သကာျပားသို႕
စကားႏႈတ္ခ်ိဳ ရန္မလိုပဲ ကိုယ္႕ကိုႏွိမ္ထား သူေျမွာက္စား၍
ေထာင္လႊားကင္းဘိ အဆံျပည့္သည့္ ေကာက္၏ခိုင္ညွာ
ညႊတ္ကိုင္းလာသို႕ ပညာဓန ယသဘုန္းဂုုဏ္ အဖံုဖံုတို႕
ျပည့္စံုေလေလ ညြတ္ေလေလႏွင့္ စိတ္ေနေပ်ာ႕ေပ်ာင္း ယွဥ္မွေကာင္း၏။
အေပါင္းအစည္း ေမတၱာနည္း၍ လူလည္းမခ်စ္ နတ္မခ်စ္ႏွင့္
အျပစ္မ်ားကာ အရာရာ၀ယ္ ငါသာငါႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္သင့္ဟု
မိုးျမင့္ဘံုဖ်ား မွန္ကင္းလားသို႕ တက္ၾကြားျမင့္ေမာက္ ေျခဖ်ားေထာက္လ်က္
ဘုေဘာက္ေျပာကာ က်ယ္စြာစြာႏွင့္ ယုတ္မာညစ္ဆိုး ႏြားက်စ္သိုးသို႕
ကိုးယိုးကားယား လူမုန္းမ်ားေအာင္ စကားေဖာင္ေဖာင္ ခ်ိဳမေထာင္ႏွင့္
အေမာင္အမိ ရိုးေျမထိေအာင္ သတိတရား အၿမဲထားေလာ့ ရိုးသားေျဖာင့္စင္း
လိမၼာျခင္းႏွင့္ မိုက္ျခင္းတျဖာ သာယာခ်ိဳေအး ယဥ္ေက်းၾကမ္းၾကဳတ္
အယုတ္အျမတ္ ႏူးဆက္ေပ်ာ့မာ စိတ္ေၾကာင့္သာလွ်င္ ေသခ်ာေ၀ခြဲ
အရိုးစြဲေအာင္ အၿမဲမွန္စြာ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ေမတၱာစိတ္ထား အခ်စ္ပြား၍
တရားမကြာ အရာရာ၌ လိမၼာယဥ္ေက်း စိတ္ေကာင္းေမြးလ်က္ လူေရးလူရာ
သူ႕ထက္သာေအာင္ ပညာရွိနည္း ေရြ႕ေရြ႕ဆည္းေလာ႕ ရွင္လည္းကားယား
ေသကားယားႏွင့္ ထင္ရွားလူ႕ေဘာင္ ပင့္ကူေကာင္လို
အေမာင္မျဖစ္ေစႏွင့္ေနာ အမိမျဖစ္ေစႏွင့္ေနာ။
Read more...
ဘ၀တူသံသရာခရီးသည္မ်ားအတြက္လက္ေဆာင္(၂)
မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးအတြက္အခုတစ္္
ခါထပ္မံ၍လက္ေဆာင္အၿဖစ္ေပးပုိ႔လုိက္တာကေတာ့“ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး”ရ့ဲဆုံးမဩ၀ါဒကထာမ်ားၿဖစ္ပါတယ္။
မိမိသိသေလာက္မွတ္မိသေလာက္အခ်ဳိ႔ကုိထုတ္ႏွဳတ္တင္ၿပရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
၁။ယစ္မသည္ ဥအတြက္အေသခံသည္။
၂။စာမရိသားေကာင္သည္ အၿမီးအတြက္ အေသခံသည္။
၃။ရဟန္းသည္ သီလအတြက္ အေသခံသည္။
၄။သစ္ပင္အားနည္းလွ်င္ ေလမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၅။ရဟန္းသမာဓိနည္းလွ်င္ ကိေလသာမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၆။စိတ္သည္ ေတာေမ်ာက္က့ဲသို႔ ေလာ္လည္ဧ။္ ။ အလုိမလုိက္ရာ။
၇။ကာလကုိ လူမစားလွ်င္ လူကုိကာလ စားသည္။
၈။သည္းခံၿခင္း လက္နက္္ေဆာင္လွ်င္ ေဒါသမီးမေလာင္။
၉။တုတ္လက္နက္ေဆာင္လွ်င္ ေခြးေဟာင္သည္။
၁၀။ဦးေခါင္းေၿပာင္ရိတ္ၿခင္းသည္ မာနကုိလည္း ရိတ္သည္မည္ဧ။္ ။
၁၁။ဦးခ်ဳိက်ဳိးေသာ ႏြားသည္ မာနလည္းက်ဳိးသည္။
၁၂။ေၿမြဆုိး ပါးပ်ဥ္းေထာင္လွ်င္ လူရုိက္ခံရသည္။
၁၃။ရန္မေထာင္မွ ရန္ေအာင္သည္။ ရန္ေထာင္ ရန္ေလွာင္မိတတ္သည္။
၁၄။ရန္မလုိမွ ရန္ၿပိဳသည္။ရန္လုိ ရန္ပုိတတ္လွသည္။
၁၅။သေလးႏွံ အဆံမရွိခင္ ေထာင္သည္။ အဆံၿပည့္လွ်င္ညြတ္သည္။
၁၆။ဂါရ၀ကင္းသူ ဂုဏ္သတင္းမၿပဴ။ ႏြားစာငုတ္တုိႏွင့္တူသည္။
၁၇။သူတစ္ပါးေလွကုိဖာႏုိင္လွ်က္ မိမိေလွကုိ မဖာလွ်င္ ေရနစ္တတ္သည္။
၁၈။ဥေဒါင္းငွက္ အက ေကာင္းေသာ္လည္း စအုိေပၚ၍ အဆုိအမည္ခံရသည္။
၁၉။ေရကန္၌ ေမွာ္ကုိဖယ္၍ေသာက္ေရခတ္ရသည္။
၂၀။မသူေတာ္၌ အၿပစ္ကုိဖယ္၍ ဂုဏ္ေကာင္းရွာရသည္။
၂၁။တုံးတတားေလွ်ာက္စဥ္ အရပ္တစ္ပါးမၾကည့္ႏွင့္ ေခ်ာက္သုိ႔က်လိမ့္မည္။
၂၂။သံသရာတံတားေလွ်က္စဥ္ သူတစ္ပါးအၿပစ္မၾကည့္ႏွင့္ သံသရာေခ်ာက္သုိ႔ က်လိမ့္မည္။
၂၃။တရားပြဲကား လူက်ဲတဲ ရပ္ရြာေပ်ာ္ပြဲတသဲသဲ။
၂၄။ရုိေသစြာ ခစားလွ်င္မင္းခစားပင္ မင္းကုိႏုိင္သည္။
၂၅။အဆင္းလွလွ်င္ အိမ္သူဇနီးပင္ လင္ကုိႏုိင္သည္။
၂၆။က်င့္၀တ္မခၽႊတ္လွ်င္ တပည့္ပင္ ဆရာကုိႏုိင္သည္။
၂၇။ၿမင္းႏုိင္လုိ ဇက္ဆြဲ၊ ေလွႏုိင္လုိ တက္ဆြဲ၊ ဆရာႏုိင္လုိ က်င့္၀တ္ရုိေသၿမဲ။
၂၈။အၿပစ္ၿပ၍ ဆုံးမသူကုိ ေရႊအုိးေပးသူဟု ဆည္းကပ္ရမည္။
၂၉။ပန္းပဲဆရာ အထုမခံေသာ သံတုံး လက္နက္မၿဖစ္။
၃၀။ေက်ာက္ဆစ္ဆရာ အၿဖတ္မခံေသာ ေက်ာက္တုံး အရုပ္မၿဖစ္။
၃၁။ဆရာေကာင္းအဆုံးအမ မခံေသာတပည့္ သူေကာင္းမၿဖစ္။
၃၂။ေရနက္ရာသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာ ငါး က်ီးငွက္အစာမၿဖစ္။
၃၃။အဆုံးအမသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာတပည့္ မာရ္နတ္အစာမၿဖစ္။
၃၄။ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားၿခင္မကုိက္ေအာင္ မီးခုိးတုိက္သည္။
၃၅။ဆရာသည္တပည့္ ကိေလသာၿခင္မကုိက္ေအာင္ တရားမီးခုိးတုိက္သည္။
၃၆။ေၿမေခြးသည္ ၿခေသၤ႔စားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၇။ပုထုဇဥ္သည္ အရိယာစားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၈။ဖားငယ္သည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လွ်က္ ၿခေသၤ့မာန္တက္လွ်က္ က်ီးခ်ီေသာအခါ ပီယတ္ပီယတ္ၿမည္သည္။
၃၉။ပုထုဇဥ္သည္လာတ္ေပါလၽွင္ သူေဌးမာန္တက္လွ်က္ ဖ်ားနာေသာအခါ တအင္အင္ညည္းသည္။
၄၀။ၾကာပင္ေအာက္ကဖား ၾကာ၀တ္ဆံမစားရႊံ႔စားသည္။ပိတုံးကား အေ၀းမွၾကာ၀တ္ဆံ လားစားသည္။
၄၁။သာသနာရိပ္တြင္းသား သာသနာ၀တ္ဆံမစားလွ်င္ ပိတုံးအားရွက္သင့္သည္။
၄၂။သစ္ပင္ၾကီးသည္ ခုတ္လွဲသူကုိ မလွဲမခ်င္း အရိပ္ၿဖင့္ ေအးေစဧ။္ ။
၄၃။နံ႔သာတုံးသည္ မီးရႈိ႕သူကုိ မကၽႊမ္္းမၿခင္း အနံ႔ၿဖင့္ ေမႊးေစဧ။္ ။
၄၄။သူေတာ္ေကာင္းသည္ ညွင္းဆဲသူကုိ ေသာ္လည္း မေသမခ်င္း အက်ဳိးေဆာင္ဧ။္ ။
၄၅။ေတာမီးသည္သစ္ရြက္ေၿခာက္ကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ သစ္ရြက္ဆုိကုိမတတ္ႏုိင္။
၄၆။မသူေတာ္မီးသည္ ေမတၱာခန္းသူကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ ေမတၱာၿဖန္းသူကုိ မတတ္ႏုိင္။
၄၇။ေဆးဆရာသည္ လူနာႏွင့္ၿပိဳင္၍ အသက္မထြက္ေကာင္း။
၄၈။အေကာင္းသည္ အရူးႏွင့္ၿပိဳင္၍ အ၀တ္မလစ္ေကာင္း။
၄၉။သူေတာ္ေကာင္းသည္ မသူေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္၍ ေဒါသမၿဖစ္ေကာင္း။
၅၀။က်ားေၾကာက္၍ ေၿပးစဥ္ ေခြးေဟာင္သည္ကုိ အေရးမယူရ။
၅၁။ငရဲေၾကာက္၍ သီလေစာင့္စဥ္ မသူေတာ္ညွင္းသည္ကုိ အေရးမယူရ။
၅၂။ရန္သူကုိမီးခဲ ကုိင္ပစ္လွ်င္ မိမိလက္ေရွးဦးစြာ ေလာင္ဧ။္ ။
၅၃။ရန္သူကုိ အမ်က္ထြက္လွ်င္ မိမိဂုဏ္ေရွးဦးစြာ ပ်က္ဧ။္ ။
၅၄။ရန္သူလာဆဲ၍ ၿပန္ဆဲလွ်င္ မိမိလည္း အရွက္ကြဲဧ။္ ။
၅၅။မာရ္နတ္ပစ္ေသာ လက္နက္သည္ သည္းခံေသာ ဘုရားေရွ့၌ ပန္းကုံးအသြင္ၿဖင့္ အဖူးအေမွ်ာ္၀င္ဧ။္ ။
၅၆။သမုဒၵရာေရ မီးေၾကာင့္မကၽႊမ္း၊ ၿမင္းမုိရ္ေတာင္ ေလေၾကာင့္မလႈပ္၊ ေက်ာက္ခဲ ေရေၾကာင့္မေၾက၊ သူေတာ္ေကာင္း မသူေတာ္ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္။
၅၇။မသူေတာ္ အမ်က္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းဂုဏ္ပ်က္မခံ။
၅၈။သူေတာ္ေကာင္း အမ်က္ထြက္လွ်င္ မသူေတာ္ အလုိၿပည့္သည္။
၅၉။ရန္သူညွင္းဆဲၿခင္းသည္ မိမိဧ။္ ေရွးကံ ေရွးဥစၥာပင္တည္း။
၆၀။မိမိကံေၾကာင့္ မိမိ ဒုကၡေတြ႔သည္ ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမႈ။
၆၁။ညဥ့္အခါ သားကုိ ေခြးထင္၍ သတ္ေသာ အဘသည္ သားဧ။္ ရန္သူေလာ။
၆၂။သစ္ပင္မွ က်ေသလွ်င္ သစ္ပင္သည္ ထုိသူဧ။္ ရန္သူေလာ။
၆၃။စစ္သူရဲသည္ ၿပင္ပရန္သူကုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း အတြင္း ရန္သူမွ ရႈံးဧ။္ ။
၆၄။အမ်က္ထြက္သူကုိ အမ်က္မထြက္သူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၅။မေကာင္းေၿပာသူကုိ အေကာင္းေၿပာသူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၆။ေစးႏွဲသူကုိ ေပးကမ္းသူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၇။မုသားဆုိသူကုိ သစၥာဆုိသူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၈။သိၾကားမင္း လက္နက္ကား မုိးၾကိဳး။
၆၈။ယမမင္း လက္နက္ကား မ်က္ေစာင္း။
၆၉။ေ၀ႆ၀ဏ္ လက္နက္ကား အစြယ္။
၇၀။မသူေတာ္လက္နက္ကား ေဒါသ။
၇၁။သူေတာ္ေကာင္း လက္နက္ကား ခႏၱီ။(သည္းခံၿခင္း)
၇၂။ဗီလုံးငွက္ေသာ္လည္း ကၽြဲေၿခရာခြက္ကုိ အမွီရလွ်င္ ဂဠဳန္ႏွင့္တူဧ။္ အႏၱရာယ္မရွိ။
၇၃။ပုထုဇဥ္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူဧ။္ ။ အပါယ္မေရာက္။
၇၄။ေရရွိမွၾကာပြားသည္ သီလရွိမွ သမာဓိ မ်ားသည္။
၇၅။ဗဟုႆုတရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမတည္ေသာ ကန္ႏွင့္တူဧ။္ ။
၇၆။ပညာရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူဧ။္ ။
၇၇။သီလရွိမွ ဒါနႏွင့္ ဘာ၀နာအက်ဳိးေပးသန္သည္။
၇၈။ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္။ နတ္ၿပည္တက္လုိလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
၇၉။ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ သေဘၤာလုံေအာင္ဖာ။သံသရာကူးလုိလွ်င္ သီလလုံေအာင္ဖာ။
၈၀။ေလာကီဥစၥာေစာင့္လွ်င္ တစ္သက္ခ်မ္းသာဧ။္ ။
၈၁။သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဧ။္ ။
၈၂။ဆီမီးသည္ လင္းခုိက္ လူလယ္တင့္ဧ။္ ။ၿငိမ္းလွ်င္ ေမွာင္ဧ။္ ။ေညွာ္နံ႔ထြက္ဧ။္ ။
၈၃။သီလသည္ ေစာင့္ထိန္းခုိက္ လူလယ္တင့္ဧ။္ ။ ပ်က္လွ်င္ေမွာက္ဧ။္ ။ေညွာ္န႔ံထြက္ဧ။္ ။
၈၄။ေတာအုပ္၌ မိဘကင္းေသာ သားသမီး က်ားစာၿဖစ္ဧ။္ ။
၈၅။သာသနာ၌ ဩ၀ါဒကင္းေသာ ရဟန္း မာရ္နတ္အစာၿဖစ္ဧ။္ ။
၈၆။ေပါက္ဖတ္ေသာ္လည္း ၿမေလးပန္းမွီ၍ လူဦးေခါင္းထက္ေရာက္သည္။
၈၇။ေၿမေခြးေသာ္လည္း ၿခေသၤ့မင္းခစား၍ က်ားမကုိက္ႏုိင္။
၈၈။သူကန္းေသာ္လည္း ေၿခသံနားေထာင္လွ်က္ လုိရာအရပ္ေရာက္ေသးသည္။
၈၉။ၿခေသၤ့သည္က်ားကုိႏုိင္ဧ။္ ကုိယ္တြင္းေခြးေလးသန္းကုိမႏုိင္။
၉၀။မသူေတာ္သည္သူေတာ္ေကာင္းကုိႏုိင္ဧ။္ ။ ကုိယ္တြင္းအကုသုိလ္ကုိမႏုိင္။
၉၁။က်င္ၾကီးသည္ ေႏြးသည္ၿဖစ္ေစ ေအးသည္ၿဖစ္ေစ အဆင္းလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၂။မသူေတာ္သည္ အမ်က္ထြက္သည္ၿဖစ္ေစ မထြက္သည္ၿဖစ္ေစ စကားလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၃။မီးခဲသည္ ပူေသာအခါ လက္ေလာင္ဧ။္ ေအးေသာအခါ လက္မဲဧ။္ ။
၉၄။မသူေတာ္သည္ ေဒါသအခါ ေၾကာက္စရာ ေလာဘအခါ ရြံစရာၿဖစ္ဧ။္ ။
၉၅။ေခြးရူးကုိက္လွ်င္ ထုိသူရူးဧ။္ ။ ထုိသူကုိက္လွ်င္ ေနာက္လူ ရူးဧ။္ ။
၉၆။ေခြးရူးးသည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ရူးေစဧ။္ ။
၉၇။မသူေတာ္သည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ယုတ္မာေစဧ။္ ။
၉၈။ပဒုမၼာၾကာရုိးသည္ ထက္ပုိင္းၿပတ္ေသာ္လည္း အမွ်င္မၿပတ္။
၉၉။သူေတာ္ေကာင္းသည္ အဆက္ၿပတ္ေသည္လည္း ေမတၱာမၿပတ္။
၁၀၀။အဆင္းမီွ၍ အက်င့္ပ်က္လွ်င္ ထုိအဆင္းသည္ ရြံဘြယ္တည္း။
၁၀၁။ပညာမွီ၍ မာန္တက္လွ်င္ ထုိပညာသည္ ရြံဘြယ္တည္း။
မိတ္ေဆြအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရ႕ဲ အနာဂါတ္ပန္းမ်ား လွပစြာၿဖင့္ ပြင့္လန္းႏုိင္ၾကပါေစ..............။
ခါထပ္မံ၍လက္ေဆာင္အၿဖစ္ေပးပုိ႔လုိက္တာကေတာ့“ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး”ရ့ဲဆုံးမဩ၀ါဒကထာမ်ားၿဖစ္ပါတယ္။
မိမိသိသေလာက္မွတ္မိသေလာက္အခ်ဳိ႔ကုိထုတ္ႏွဳတ္တင္ၿပရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
၁။ယစ္မသည္ ဥအတြက္အေသခံသည္။
၂။စာမရိသားေကာင္သည္ အၿမီးအတြက္ အေသခံသည္။
၃။ရဟန္းသည္ သီလအတြက္ အေသခံသည္။
၄။သစ္ပင္အားနည္းလွ်င္ ေလမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၅။ရဟန္းသမာဓိနည္းလွ်င္ ကိေလသာမုန္တုိင္း တုိက္လွဲသည္။
၆။စိတ္သည္ ေတာေမ်ာက္က့ဲသို႔ ေလာ္လည္ဧ။္ ။ အလုိမလုိက္ရာ။
၇။ကာလကုိ လူမစားလွ်င္ လူကုိကာလ စားသည္။
၈။သည္းခံၿခင္း လက္နက္္ေဆာင္လွ်င္ ေဒါသမီးမေလာင္။
၉။တုတ္လက္နက္ေဆာင္လွ်င္ ေခြးေဟာင္သည္။
၁၀။ဦးေခါင္းေၿပာင္ရိတ္ၿခင္းသည္ မာနကုိလည္း ရိတ္သည္မည္ဧ။္ ။
၁၁။ဦးခ်ဳိက်ဳိးေသာ ႏြားသည္ မာနလည္းက်ဳိးသည္။
၁၂။ေၿမြဆုိး ပါးပ်ဥ္းေထာင္လွ်င္ လူရုိက္ခံရသည္။
၁၃။ရန္မေထာင္မွ ရန္ေအာင္သည္။ ရန္ေထာင္ ရန္ေလွာင္မိတတ္သည္။
၁၄။ရန္မလုိမွ ရန္ၿပိဳသည္။ရန္လုိ ရန္ပုိတတ္လွသည္။
၁၅။သေလးႏွံ အဆံမရွိခင္ ေထာင္သည္။ အဆံၿပည့္လွ်င္ညြတ္သည္။
၁၆။ဂါရ၀ကင္းသူ ဂုဏ္သတင္းမၿပဴ။ ႏြားစာငုတ္တုိႏွင့္တူသည္။
၁၇။သူတစ္ပါးေလွကုိဖာႏုိင္လွ်က္ မိမိေလွကုိ မဖာလွ်င္ ေရနစ္တတ္သည္။
၁၈။ဥေဒါင္းငွက္ အက ေကာင္းေသာ္လည္း စအုိေပၚ၍ အဆုိအမည္ခံရသည္။
၁၉။ေရကန္၌ ေမွာ္ကုိဖယ္၍ေသာက္ေရခတ္ရသည္။
၂၀။မသူေတာ္၌ အၿပစ္ကုိဖယ္၍ ဂုဏ္ေကာင္းရွာရသည္။
၂၁။တုံးတတားေလွ်ာက္စဥ္ အရပ္တစ္ပါးမၾကည့္ႏွင့္ ေခ်ာက္သုိ႔က်လိမ့္မည္။
၂၂။သံသရာတံတားေလွ်က္စဥ္ သူတစ္ပါးအၿပစ္မၾကည့္ႏွင့္ သံသရာေခ်ာက္သုိ႔ က်လိမ့္မည္။
၂၃။တရားပြဲကား လူက်ဲတဲ ရပ္ရြာေပ်ာ္ပြဲတသဲသဲ။
၂၄။ရုိေသစြာ ခစားလွ်င္မင္းခစားပင္ မင္းကုိႏုိင္သည္။
၂၅။အဆင္းလွလွ်င္ အိမ္သူဇနီးပင္ လင္ကုိႏုိင္သည္။
၂၆။က်င့္၀တ္မခၽႊတ္လွ်င္ တပည့္ပင္ ဆရာကုိႏုိင္သည္။
၂၇။ၿမင္းႏုိင္လုိ ဇက္ဆြဲ၊ ေလွႏုိင္လုိ တက္ဆြဲ၊ ဆရာႏုိင္လုိ က်င့္၀တ္ရုိေသၿမဲ။
၂၈။အၿပစ္ၿပ၍ ဆုံးမသူကုိ ေရႊအုိးေပးသူဟု ဆည္းကပ္ရမည္။
၂၉။ပန္းပဲဆရာ အထုမခံေသာ သံတုံး လက္နက္မၿဖစ္။
၃၀။ေက်ာက္ဆစ္ဆရာ အၿဖတ္မခံေသာ ေက်ာက္တုံး အရုပ္မၿဖစ္။
၃၁။ဆရာေကာင္းအဆုံးအမ မခံေသာတပည့္ သူေကာင္းမၿဖစ္။
၃၂။ေရနက္ရာသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာ ငါး က်ီးငွက္အစာမၿဖစ္။
၃၃။အဆုံးအမသုိ႔ ေၿပး၀င္ေသာတပည့္ မာရ္နတ္အစာမၿဖစ္။
၃၄။ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားၿခင္မကုိက္ေအာင္ မီးခုိးတုိက္သည္။
၃၅။ဆရာသည္တပည့္ ကိေလသာၿခင္မကုိက္ေအာင္ တရားမီးခုိးတုိက္သည္။
၃၆။ေၿမေခြးသည္ ၿခေသၤ႔စားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၇။ပုထုဇဥ္သည္ အရိယာစားၾကြင္းၿဖင့္ မာန္တက္သည္။
၃၈။ဖားငယ္သည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လွ်က္ ၿခေသၤ့မာန္တက္လွ်က္ က်ီးခ်ီေသာအခါ ပီယတ္ပီယတ္ၿမည္သည္။
၃၉။ပုထုဇဥ္သည္လာတ္ေပါလၽွင္ သူေဌးမာန္တက္လွ်က္ ဖ်ားနာေသာအခါ တအင္အင္ညည္းသည္။
၄၀။ၾကာပင္ေအာက္ကဖား ၾကာ၀တ္ဆံမစားရႊံ႔စားသည္။ပိတုံးကား အေ၀းမွၾကာ၀တ္ဆံ လားစားသည္။
၄၁။သာသနာရိပ္တြင္းသား သာသနာ၀တ္ဆံမစားလွ်င္ ပိတုံးအားရွက္သင့္သည္။
၄၂။သစ္ပင္ၾကီးသည္ ခုတ္လွဲသူကုိ မလွဲမခ်င္း အရိပ္ၿဖင့္ ေအးေစဧ။္ ။
၄၃။နံ႔သာတုံးသည္ မီးရႈိ႕သူကုိ မကၽႊမ္္းမၿခင္း အနံ႔ၿဖင့္ ေမႊးေစဧ။္ ။
၄၄။သူေတာ္ေကာင္းသည္ ညွင္းဆဲသူကုိ ေသာ္လည္း မေသမခ်င္း အက်ဳိးေဆာင္ဧ။္ ။
၄၅။ေတာမီးသည္သစ္ရြက္ေၿခာက္ကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ သစ္ရြက္ဆုိကုိမတတ္ႏုိင္။
၄၆။မသူေတာ္မီးသည္ ေမတၱာခန္းသူကုိ ေလာင္လြယ္ဧ။္ ။ ေမတၱာၿဖန္းသူကုိ မတတ္ႏုိင္။
၄၇။ေဆးဆရာသည္ လူနာႏွင့္ၿပိဳင္၍ အသက္မထြက္ေကာင္း။
၄၈။အေကာင္းသည္ အရူးႏွင့္ၿပိဳင္၍ အ၀တ္မလစ္ေကာင္း။
၄၉။သူေတာ္ေကာင္းသည္ မသူေတာ္ႏွင့္ၿပိဳင္၍ ေဒါသမၿဖစ္ေကာင္း။
၅၀။က်ားေၾကာက္၍ ေၿပးစဥ္ ေခြးေဟာင္သည္ကုိ အေရးမယူရ။
၅၁။ငရဲေၾကာက္၍ သီလေစာင့္စဥ္ မသူေတာ္ညွင္းသည္ကုိ အေရးမယူရ။
၅၂။ရန္သူကုိမီးခဲ ကုိင္ပစ္လွ်င္ မိမိလက္ေရွးဦးစြာ ေလာင္ဧ။္ ။
၅၃။ရန္သူကုိ အမ်က္ထြက္လွ်င္ မိမိဂုဏ္ေရွးဦးစြာ ပ်က္ဧ။္ ။
၅၄။ရန္သူလာဆဲ၍ ၿပန္ဆဲလွ်င္ မိမိလည္း အရွက္ကြဲဧ။္ ။
၅၅။မာရ္နတ္ပစ္ေသာ လက္နက္သည္ သည္းခံေသာ ဘုရားေရွ့၌ ပန္းကုံးအသြင္ၿဖင့္ အဖူးအေမွ်ာ္၀င္ဧ။္ ။
၅၆။သမုဒၵရာေရ မီးေၾကာင့္မကၽႊမ္း၊ ၿမင္းမုိရ္ေတာင္ ေလေၾကာင့္မလႈပ္၊ ေက်ာက္ခဲ ေရေၾကာင့္မေၾက၊ သူေတာ္ေကာင္း မသူေတာ္ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္။
၅၇။မသူေတာ္ အမ်က္ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းဂုဏ္ပ်က္မခံ။
၅၈။သူေတာ္ေကာင္း အမ်က္ထြက္လွ်င္ မသူေတာ္ အလုိၿပည့္သည္။
၅၉။ရန္သူညွင္းဆဲၿခင္းသည္ မိမိဧ။္ ေရွးကံ ေရွးဥစၥာပင္တည္း။
၆၀။မိမိကံေၾကာင့္ မိမိ ဒုကၡေတြ႔သည္ ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမႈ။
၆၁။ညဥ့္အခါ သားကုိ ေခြးထင္၍ သတ္ေသာ အဘသည္ သားဧ။္ ရန္သူေလာ။
၆၂။သစ္ပင္မွ က်ေသလွ်င္ သစ္ပင္သည္ ထုိသူဧ။္ ရန္သူေလာ။
၆၃။စစ္သူရဲသည္ ၿပင္ပရန္သူကုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း အတြင္း ရန္သူမွ ရႈံးဧ။္ ။
၆၄။အမ်က္ထြက္သူကုိ အမ်က္မထြက္သူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၅။မေကာင္းေၿပာသူကုိ အေကာင္းေၿပာသူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၆။ေစးႏွဲသူကုိ ေပးကမ္းသူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၇။မုသားဆုိသူကုိ သစၥာဆုိသူ အၿမဲ ႏုိင္ဧ။္ ။
၆၈။သိၾကားမင္း လက္နက္ကား မုိးၾကိဳး။
၆၈။ယမမင္း လက္နက္ကား မ်က္ေစာင္း။
၆၉။ေ၀ႆ၀ဏ္ လက္နက္ကား အစြယ္။
၇၀။မသူေတာ္လက္နက္ကား ေဒါသ။
၇၁။သူေတာ္ေကာင္း လက္နက္ကား ခႏၱီ။(သည္းခံၿခင္း)
၇၂။ဗီလုံးငွက္ေသာ္လည္း ကၽြဲေၿခရာခြက္ကုိ အမွီရလွ်င္ ဂဠဳန္ႏွင့္တူဧ။္ အႏၱရာယ္မရွိ။
၇၃။ပုထုဇဥ္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူဧ။္ ။ အပါယ္မေရာက္။
၇၄။ေရရွိမွၾကာပြားသည္ သီလရွိမွ သမာဓိ မ်ားသည္။
၇၅။ဗဟုႆုတရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမတည္ေသာ ကန္ႏွင့္တူဧ။္ ။
၇၆။ပညာရွိလွ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူဧ။္ ။
၇၇။သီလရွိမွ ဒါနႏွင့္ ဘာ၀နာအက်ဳိးေပးသန္သည္။
၇၈။ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္။ နတ္ၿပည္တက္လုိလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
၇၉။ပင္လယ္ကူးလုိလွ်င္ သေဘၤာလုံေအာင္ဖာ။သံသရာကူးလုိလွ်င္ သီလလုံေအာင္ဖာ။
၈၀။ေလာကီဥစၥာေစာင့္လွ်င္ တစ္သက္ခ်မ္းသာဧ။္ ။
၈၁။သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာဧ။္ ။
၈၂။ဆီမီးသည္ လင္းခုိက္ လူလယ္တင့္ဧ။္ ။ၿငိမ္းလွ်င္ ေမွာင္ဧ။္ ။ေညွာ္နံ႔ထြက္ဧ။္ ။
၈၃။သီလသည္ ေစာင့္ထိန္းခုိက္ လူလယ္တင့္ဧ။္ ။ ပ်က္လွ်င္ေမွာက္ဧ။္ ။ေညွာ္န႔ံထြက္ဧ။္ ။
၈၄။ေတာအုပ္၌ မိဘကင္းေသာ သားသမီး က်ားစာၿဖစ္ဧ။္ ။
၈၅။သာသနာ၌ ဩ၀ါဒကင္းေသာ ရဟန္း မာရ္နတ္အစာၿဖစ္ဧ။္ ။
၈၆။ေပါက္ဖတ္ေသာ္လည္း ၿမေလးပန္းမွီ၍ လူဦးေခါင္းထက္ေရာက္သည္။
၈၇။ေၿမေခြးေသာ္လည္း ၿခေသၤ့မင္းခစား၍ က်ားမကုိက္ႏုိင္။
၈၈။သူကန္းေသာ္လည္း ေၿခသံနားေထာင္လွ်က္ လုိရာအရပ္ေရာက္ေသးသည္။
၈၉။ၿခေသၤ့သည္က်ားကုိႏုိင္ဧ။္ ကုိယ္တြင္းေခြးေလးသန္းကုိမႏုိင္။
၉၀။မသူေတာ္သည္သူေတာ္ေကာင္းကုိႏုိင္ဧ။္ ။ ကုိယ္တြင္းအကုသုိလ္ကုိမႏုိင္။
၉၁။က်င္ၾကီးသည္ ေႏြးသည္ၿဖစ္ေစ ေအးသည္ၿဖစ္ေစ အဆင္းလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၂။မသူေတာ္သည္ အမ်က္ထြက္သည္ၿဖစ္ေစ မထြက္သည္ၿဖစ္ေစ စကားလွသည္ၿဖစ္ေစ မလွသည္ၿဖစ္ေစ ရြံဘြယ္သာတည္း။
၉၃။မီးခဲသည္ ပူေသာအခါ လက္ေလာင္ဧ။္ ေအးေသာအခါ လက္မဲဧ။္ ။
၉၄။မသူေတာ္သည္ ေဒါသအခါ ေၾကာက္စရာ ေလာဘအခါ ရြံစရာၿဖစ္ဧ။္ ။
၉၅။ေခြးရူးကုိက္လွ်င္ ထုိသူရူးဧ။္ ။ ထုိသူကုိက္လွ်င္ ေနာက္လူ ရူးဧ။္ ။
၉၆။ေခြးရူးးသည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ရူးေစဧ။္ ။
၉၇။မသူေတာ္သည္ လူေကာင္းအဆက္ဆက္ကုိ ယုတ္မာေစဧ။္ ။
၉၈။ပဒုမၼာၾကာရုိးသည္ ထက္ပုိင္းၿပတ္ေသာ္လည္း အမွ်င္မၿပတ္။
၉၉။သူေတာ္ေကာင္းသည္ အဆက္ၿပတ္ေသည္လည္း ေမတၱာမၿပတ္။
၁၀၀။အဆင္းမီွ၍ အက်င့္ပ်က္လွ်င္ ထုိအဆင္းသည္ ရြံဘြယ္တည္း။
၁၀၁။ပညာမွီ၍ မာန္တက္လွ်င္ ထုိပညာသည္ ရြံဘြယ္တည္း။
မိတ္ေဆြအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရ႕ဲ အနာဂါတ္ပန္းမ်ား လွပစြာၿဖင့္ ပြင့္လန္းႏုိင္ၾကပါေစ..............။
Read more...
သုႆာန္ဓုတင္ေဆာင္ အေတြ႔အၾကံဳ (ေျမာက္ဦးဆရာေတာ္)
ေျမာက္ဦးဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ သုႆာန္ဓုတင္ေဆာင္ အေတြ႔အၾကံဳကို ဖတ္ရွဳၿပီး သံေ၀ဂ တရားမ်ား ရယူႏိုင္ၾကပါေစ။
တစ္ဆက္တည္း ပူးတြဲ ေပးပို႔လိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္အရွင္ ေဒါက္တာ နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ ႏွစ္ဦးကာလဓမၼလက္ေဆာင္ တရားေတာ္ကိုလည္း နာယူ ႏွလံုးသြင္းဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
သုႆာန္ဓုတင္ေဆာင္ အေတြ႔အၾကံဳ
ဤအရွင္သည္ သုႆာန္ေပါင္း ၂၀ မွာ တရား အားထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဤအရွင္သည္ ေၾကာက္တတ္သူ ျဖစ္သည့္အတြက္ “လန္႔ဖြယ္ ထိတ္ဖြယ္ ပံုသဏၭာန္ေတြ၊ အသံေတြ မၾကားရ မျမင္ရပါေစနဲ႔” ဟု အဓိ႒ာန္တင္ၿပီး တရားအားထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တရား အားထုတ္သည့္အခါ ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ အမွ်ေ၀ျခင္း ကိုလည္း အထူး အာရံုစိုက္ၿပီး လုပ္သည္။ အခ်ိန္လည္း ေပးသည္။ တရားအားထုတ္သူမ်ား ေတြ႔ၾကံဳရေလ့ရွိသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုမ်ား ေတြ႔ရမည္ဟုလည္း တြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ေပၚလာသည့္ အာရံုမွန္သမွ်ကို အဖ်က္ေတြဟု သိၿပီး မသိမ္းပိုက္ထားမိဖို႔ ကမၼ႒ာန္း နည္းျပ ဆရာမ်ား၏ ဆံုးမ သြန္သင္မႈမ်ားကလည္း နားထဲ စြဲေနသည္။ (၂၉-၉-၀၇)
သုႆာန္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဓုတင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ကာလကမူ မတူ။ တစ္ခ်ိဳ႕သုႆာန္၌ ခုနစ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုႆာန္၌ ဆယ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုႆာန္၌ ဆယ့္ငါးရက္၊ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္လ စသည္ျဖင့္ ရွိသည္။
လန္႔စရာ ထိတ္စရာ အာရံုေတြ အသံဗလံေတြ မျမင္ရ၊ မၾကားရပါေစနဲ႔ဟု အဓိ႒ာန္ ထားေသာ္လည္း ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း မ်ားလွသည္။ ညည္းညဴေနသံ၊ ညည္းတြား ေအာ္ဟစ္သံေတြ ကလည္း ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္သည္။
မည္းမည္း အေကာင္ႀကီးေတြ သုႆာန္တိုင္း လိုလိုမွာ ေတြ႔ရသည္။ လူလိုလို အေကာင္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းမပါ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းသာ ျမင္ရသည္ ကိုယ္ကို မေတြ႔ရ၊ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သတၱ၀ါေတြလည္း မ်ိဳးစံုသည္။ အ၀တ္မပါ ဗလာ လူေယာက်္ား၊ လူမိန္းမေတြ စံုသည္။ မိန္းမေတြက ဆံပင္ဖားလ်ား ခ်လို႔၊ ဤ အရွင္၏ ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တိုတုိ၊ အခ်ိဳ႕က ရွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာရွည္ၿပီး ေအာက္ပိုင္း ေျခေထာက္ေတြ တုိတုိပံမ်ိဳး ပါသလို၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာက ပုတုိတုိ၊ ေအာက္ပိုင္း ေျခတံ ရွည္လ်ားလ်ားလည္း ပါသည္။
ခႏၶာကိုယ္က အခၽြန္အတက္ေတြ ထြက္ေနေသာ သတၱ၀ါေတြလည္း ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရသမွ် သတၱ၀ါမ်ားသည္ ဤအရွင္အား ေက်ာခိုင္း ထိုင္ေနၾကသည္သာ မ်ားသည္။
ႏြားေတြလို ခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့့္ သတၱ၀ါေတြလည္း ပါသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္မ်ား၏ မ်က္လံုးေတြက စေကာေလာက္ ႀကီးသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က တအားက်ယ္သေလာက္ အသံက်ေတာ့ ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က်ျပန္ေတာ့ သံမိႈပြင့္ေလာက္ပဲ ရွိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ဤအရွင္၏ အနားမွ ေျမႀကီးထဲက ထိုးထြက္လာသလိုမ်ိဳး ေတြ႔ရသည္။ သစ္ပင္ ပင္စည္ႀကီးထဲ လူေခါင္းေတြ ျပဴထြက္လာၿပီး ဤအရွင္အား မ်က္လံုးျပဴး ၾကည့္ေနသည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။
သုႆာန္ တစ္ခုမွာေတာ့ သခ်ဳႋင္းဂူႀကီး တစ္လံုးက လွဳပ္လာၿပီး မည္းမည္း အေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ ထြက္လာသည္။ ဤအရွင္အား လာၾကည့္ၿပီး သူ႔ဂူထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။ ဂူထဲမွ ထြက္လာေတာ့လည္း အေပါက္ဟူ၍ မရွိ၊ ျပန္၀င္သြားေတာ့လည္း အေပါက္မေတြ႔။
သင္းပိုင္ အစုတ္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလိုလို ၿပိတၱာႀကီးကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရ ဖူးသည္။ ထိုဘုန္းႀကီး၏ ပါးစပ္မွာ ေလာက္ေတြက အျပည့္၊ ႏွာေခါင္းအရင္းကေန ေမးေလာက္အထိ ေလာက္ေတြက တဖြားဖြား ကိုက္စားေနသည္။
ဤ မေကာင္းေသာ အနိ႒ာရံုေတြကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ဤအရွင္သည္ ဘ၀သံသရာ အဆက္ဆက္က ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ေလမလားဟု ဆင္ျခင္မိ၏။
“သစၥာမသိ၊ ဒိ႒ိမက်၊ ပုဂၢိဳလ္မွာလွ်င္၊ လူတြင္စၾကာ၊ နတ္မွာသိၾကား၊ မိုးဖ်ားျဗဟၼာ၊ ျဖစ္တံုပါလည္း၊ ခႏၶာၿပိဳကြဲ၊ ကုသိုလ္စဲက ေဖာက္လြဲပယ္ရြာ၊ ေရာက္ျမဲသာတည္း”
ဒိ႒ိ မျပတ္ေသးသေရြ႕ အပါယ္ေဘးမွ မလြတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က ဆိုမိန္႔ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တို႔၏ အျမဲေနရမည့္ စံအိမ္သည္ အပါယ္ေလးဘံုသာ ျဖစ္သည္ဟု ႏွလံုးပိုက္ထားဖို႔ သင့္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ဤအရွင္ နားလည္မိသည္မွာ ျပဳမွားမိခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံေတြက “ေခါင္း” အမ်ိဳးစံုေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ေပတ၀တၳဳတိုေတြ ထဲမွာလည္း ပါသည္။ ေန႔စံ၊ ညခံ၊ ေန႔ဘက္မွာ သုခ စံေနရသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္သည္။ ယခု ဤအရွင္ကိုျပေသာ အာရံုေတြကိုၾကည့္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ဆင္းရဲဒုကၡေတြက ႀကီးလြန္းလွသည္။
ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အနိ႒ာရံု အာရံုမ်ားကို ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ေဖ်ာက္ပစ္ပါ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ အာရံုမ်ားက ဤအရွင္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္သည့္ အခါ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြား၏။ အခ်ိဳ႕က မေပ်ာက္၊ အေတာ္ႀကီးၾကာၾကာ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားသည္။ အာရံုမ်ားက ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ အသစ္အသစ္ အာရံုေတြလည္း တိုး၍တိုး၍ ေပၚလာသည္။ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ေပၚလာလိုက္ ေမတၱာပို႔လိုက္ လုပ္ေနရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မည္၊ အမွ်ေ၀တာကို သာဓု ေခၚခ်င္လို႔ လာၾကတာ ျဖစ္မည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ “တရား ေဟာေပးမည္၊ တရားနာ လာၾကကုန္ေလာ့” ဟု ဖိတ္ၾကားကာ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္၊ အနတၱ လကၡဏသုတ္၊ ပ႒ာန္း ပစၥယုေဒၵသတို႔ကို ရြတ္၊ သရဏဂံုေပးၿပီး ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ကုသိုလ္တို႔ကို အမွ် ေပးေ၀ခဲ့သည္။ သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ ရေနသည့္အတြက္ ဤအရွင္မွာ ေက်နပ္ေနပါသည္။
အခ်ိဳ႕ သုႆာန္ေတြက အေတာ္ၾကမ္းသည္။ အနံ႔အသက္ေတြက မေကာင္း၊ အသက္ရွဴရ ခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ဆိုးမွဆိုး၊ စစ္ေတြ သုႆာန္မွာ ၾကံဳရသည္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။
လူေလးေယာက္ လူေသေခါင္းႀကီး တစ္ခုကို ေရွ႕ႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ ထမ္းလာေနၾကသည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္သည့္ အခါ အေခါင္းႀကီးကို ခ်ၿပီး “ေကာက္ထည့္ကြာ၊ ေကာက္ထည့္” ဟု တစ္ေယာက္က အမိန္႔ေပးသည္။ ဤအရွင္ကို အေခါင္းထဲ ေကာက္ထည့္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အမိန္႔သာေပးသည္ တစ္ေယာက္မွ ေကာက္မထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ “မထည့္လွ်င္လည္း ေနကြာ” ဆိုၿပီး ထိုအေခါင္းႀကီးကို ျပန္ထမ္းသြားၾကသည္။
တစ္ရက္မွာလည္း ဤအရွင္ တရားမွတ္ေနတုန္း လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို ေအးစက္စက္ အရာႀကီးႏွင့္ အကပ္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သည္။ ရွည္လ်ားေသာ လွ်ာႀကီးႏွင့္ အလ်က္ခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရသည္။
ဤအရွင္အား ေက်ာက္တံုးႀကီးႏွင့္ ဖိသတ္ရန္ လာေသာ ၿပိတၱာႀကီး တစ္ေကာင္ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးသည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးကို လွိမ့္ကာ လွိမ့္ကာႏွင့္ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္လာသည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ေတာ့ ေပ်ာက္သြားသည္။
ေတြ႔ရသမွ်၊ ျမင္ရသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို ေရးလွ်င္ မ်ားစြာရွိေသးသည္။ အကုသိုလ္၏ အက်ိဳးေပးကို သံေ၀ဂ ယူႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး အနည္းငယ္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
တစ္ဆက္တည္း ပူးတြဲ ေပးပို႔လိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္အရွင္ ေဒါက္တာ နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ ႏွစ္ဦးကာလဓမၼလက္ေဆာင္ တရားေတာ္ကိုလည္း နာယူ ႏွလံုးသြင္းဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
သုႆာန္ဓုတင္ေဆာင္ အေတြ႔အၾကံဳ
ဤအရွင္သည္ သုႆာန္ေပါင္း ၂၀ မွာ တရား အားထုတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဤအရွင္သည္ ေၾကာက္တတ္သူ ျဖစ္သည့္အတြက္ “လန္႔ဖြယ္ ထိတ္ဖြယ္ ပံုသဏၭာန္ေတြ၊ အသံေတြ မၾကားရ မျမင္ရပါေစနဲ႔” ဟု အဓိ႒ာန္တင္ၿပီး တရားအားထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တရား အားထုတ္သည့္အခါ ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ အမွ်ေ၀ျခင္း ကိုလည္း အထူး အာရံုစိုက္ၿပီး လုပ္သည္။ အခ်ိန္လည္း ေပးသည္။ တရားအားထုတ္သူမ်ား ေတြ႔ၾကံဳရေလ့ရွိသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အာရံုမ်ား ေတြ႔ရမည္ဟုလည္း တြက္ဆထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ေပၚလာသည့္ အာရံုမွန္သမွ်ကို အဖ်က္ေတြဟု သိၿပီး မသိမ္းပိုက္ထားမိဖို႔ ကမၼ႒ာန္း နည္းျပ ဆရာမ်ား၏ ဆံုးမ သြန္သင္မႈမ်ားကလည္း နားထဲ စြဲေနသည္။ (၂၉-၉-၀၇)
သုႆာန္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဓုတင္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ကာလကမူ မတူ။ တစ္ခ်ိဳ႕သုႆာန္၌ ခုနစ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုႆာန္၌ ဆယ္ရက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ သုႆာန္၌ ဆယ့္ငါးရက္၊ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္လ စသည္ျဖင့္ ရွိသည္။
လန္႔စရာ ထိတ္စရာ အာရံုေတြ အသံဗလံေတြ မျမင္ရ၊ မၾကားရပါေစနဲ႔ဟု အဓိ႒ာန္ ထားေသာ္လည္း ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း မ်ားလွသည္။ ညည္းညဴေနသံ၊ ညည္းတြား ေအာ္ဟစ္သံေတြ ကလည္း ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ျဖစ္သည္။
မည္းမည္း အေကာင္ႀကီးေတြ သုႆာန္တိုင္း လိုလိုမွာ ေတြ႔ရသည္။ လူလိုလို အေကာင္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းမပါ၊ အခ်ိဳ႕က ေခါင္းသာ ျမင္ရသည္ ကိုယ္ကို မေတြ႔ရ၊ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ သတၱ၀ါေတြလည္း မ်ိဳးစံုသည္။ အ၀တ္မပါ ဗလာ လူေယာက်္ား၊ လူမိန္းမေတြ စံုသည္။ မိန္းမေတြက ဆံပင္ဖားလ်ား ခ်လို႔၊ ဤ အရွင္၏ ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တိုတုိ၊ အခ်ိဳ႕က ရွည္ေမ်ာေမ်ာ၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာရွည္ၿပီး ေအာက္ပိုင္း ေျခေထာက္ေတြ တုိတုိပံမ်ိဳး ပါသလို၊ အေပၚပိုင္း ခႏၶာက ပုတုိတုိ၊ ေအာက္ပိုင္း ေျခတံ ရွည္လ်ားလ်ားလည္း ပါသည္။
ခႏၶာကိုယ္က အခၽြန္အတက္ေတြ ထြက္ေနေသာ သတၱ၀ါေတြလည္း ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရသမွ် သတၱ၀ါမ်ားသည္ ဤအရွင္အား ေက်ာခိုင္း ထိုင္ေနၾကသည္သာ မ်ားသည္။
ႏြားေတြလို ခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့့္ သတၱ၀ါေတြလည္း ပါသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္မ်ား၏ မ်က္လံုးေတြက စေကာေလာက္ ႀကီးသည္။ အခ်ိဳ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က တအားက်ယ္သေလာက္ အသံက်ေတာ့ ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕အေကာင္ေတြ၏ ပါးစပ္က်ျပန္ေတာ့ သံမိႈပြင့္ေလာက္ပဲ ရွိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ဤအရွင္၏ အနားမွ ေျမႀကီးထဲက ထိုးထြက္လာသလိုမ်ိဳး ေတြ႔ရသည္။ သစ္ပင္ ပင္စည္ႀကီးထဲ လူေခါင္းေတြ ျပဴထြက္လာၿပီး ဤအရွင္အား မ်က္လံုးျပဴး ၾကည့္ေနသည္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။
သုႆာန္ တစ္ခုမွာေတာ့ သခ်ဳႋင္းဂူႀကီး တစ္လံုးက လွဳပ္လာၿပီး မည္းမည္း အေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ ထြက္လာသည္။ ဤအရွင္အား လာၾကည့္ၿပီး သူ႔ဂူထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။ ဂူထဲမွ ထြက္လာေတာ့လည္း အေပါက္ဟူ၍ မရွိ၊ ျပန္၀င္သြားေတာ့လည္း အေပါက္မေတြ႔။
သင္းပိုင္ အစုတ္ႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလိုလို ၿပိတၱာႀကီးကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရ ဖူးသည္။ ထိုဘုန္းႀကီး၏ ပါးစပ္မွာ ေလာက္ေတြက အျပည့္၊ ႏွာေခါင္းအရင္းကေန ေမးေလာက္အထိ ေလာက္ေတြက တဖြားဖြား ကိုက္စားေနသည္။
ဤ မေကာင္းေသာ အနိ႒ာရံုေတြကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ဤအရွင္သည္ ဘ၀သံသရာ အဆက္ဆက္က ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူမ်ား ျဖစ္ေလမလားဟု ဆင္ျခင္မိ၏။
“သစၥာမသိ၊ ဒိ႒ိမက်၊ ပုဂၢိဳလ္မွာလွ်င္၊ လူတြင္စၾကာ၊ နတ္မွာသိၾကား၊ မိုးဖ်ားျဗဟၼာ၊ ျဖစ္တံုပါလည္း၊ ခႏၶာၿပိဳကြဲ၊ ကုသိုလ္စဲက ေဖာက္လြဲပယ္ရြာ၊ ေရာက္ျမဲသာတည္း”
ဒိ႒ိ မျပတ္ေသးသေရြ႕ အပါယ္ေဘးမွ မလြတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ဘုရားရွင္က ဆိုမိန္႔ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္တို႔၏ အျမဲေနရမည့္ စံအိမ္သည္ အပါယ္ေလးဘံုသာ ျဖစ္သည္ဟု ႏွလံုးပိုက္ထားဖို႔ သင့္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ဤအရွင္ နားလည္မိသည္မွာ ျပဳမွားမိခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံေတြက “ေခါင္း” အမ်ိဳးစံုေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ ေပတ၀တၳဳတိုေတြ ထဲမွာလည္း ပါသည္။ ေန႔စံ၊ ညခံ၊ ေန႔ဘက္မွာ သုခ စံေနရသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္သည္။ ယခု ဤအရွင္ကိုျပေသာ အာရံုေတြကိုၾကည့္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ဆင္းရဲဒုကၡေတြက ႀကီးလြန္းလွသည္။
ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အနိ႒ာရံု အာရံုမ်ားကို ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ေဖ်ာက္ပစ္ပါ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ အာရံုမ်ားက ဤအရွင္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္သည့္ အခါ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြား၏။ အခ်ိဳ႕က မေပ်ာက္၊ အေတာ္ႀကီးၾကာၾကာ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားသည္။ အာရံုမ်ားက ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ အသစ္အသစ္ အာရံုေတြလည္း တိုး၍တိုး၍ ေပၚလာသည္။ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀လိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ေပၚလာလိုက္ ေမတၱာပို႔လိုက္ လုပ္ေနရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဤအရွင္သည္ ေပၚလာသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မည္၊ အမွ်ေ၀တာကို သာဓု ေခၚခ်င္လို႔ လာၾကတာ ျဖစ္မည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ “တရား ေဟာေပးမည္၊ တရားနာ လာၾကကုန္ေလာ့” ဟု ဖိတ္ၾကားကာ ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္၊ အနတၱ လကၡဏသုတ္၊ ပ႒ာန္း ပစၥယုေဒၵသတို႔ကို ရြတ္၊ သရဏဂံုေပးၿပီး ျပဳခဲ့သမွ်ေသာ ကုသိုလ္တို႔ကို အမွ် ေပးေ၀ခဲ့သည္။ သံသရာ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ ရေနသည့္အတြက္ ဤအရွင္မွာ ေက်နပ္ေနပါသည္။
အခ်ိဳ႕ သုႆာန္ေတြက အေတာ္ၾကမ္းသည္။ အနံ႔အသက္ေတြက မေကာင္း၊ အသက္ရွဴရ ခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ျမင္ရသည့္ အာရံုေတြကလည္း ဆိုးမွဆိုး၊ စစ္ေတြ သုႆာန္မွာ ၾကံဳရသည္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။
လူေလးေယာက္ လူေသေခါင္းႀကီး တစ္ခုကို ေရွ႕ႏွစ္ေယာက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ ထမ္းလာေနၾကသည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္သည့္ အခါ အေခါင္းႀကီးကို ခ်ၿပီး “ေကာက္ထည့္ကြာ၊ ေကာက္ထည့္” ဟု တစ္ေယာက္က အမိန္႔ေပးသည္။ ဤအရွင္ကို အေခါင္းထဲ ေကာက္ထည့္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အမိန္႔သာေပးသည္ တစ္ေယာက္မွ ေကာက္မထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ “မထည့္လွ်င္လည္း ေနကြာ” ဆိုၿပီး ထိုအေခါင္းႀကီးကို ျပန္ထမ္းသြားၾကသည္။
တစ္ရက္မွာလည္း ဤအရွင္ တရားမွတ္ေနတုန္း လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို ေအးစက္စက္ အရာႀကီးႏွင့္ အကပ္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သည္။ ရွည္လ်ားေသာ လွ်ာႀကီးႏွင့္ အလ်က္ခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္ တရားအမွတ္ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရသည္။
ဤအရွင္အား ေက်ာက္တံုးႀကီးႏွင့္ ဖိသတ္ရန္ လာေသာ ၿပိတၱာႀကီး တစ္ေကာင္ကိုလည္း ေတြ႔ဖူးသည္။ ေက်ာက္တံုးႀကီး တစ္တံုးကို လွိမ့္ကာ လွိမ့္ကာႏွင့္ လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအရွင္နား ေရာက္လာသည္။ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ေတာ့ ေပ်ာက္သြားသည္။
ေတြ႔ရသမွ်၊ ျမင္ရသမွ်ေသာ အာရံုမ်ားကို ေရးလွ်င္ မ်ားစြာရွိေသးသည္။ အကုသိုလ္၏ အက်ိဳးေပးကို သံေ၀ဂ ယူႏိုင္ၾကေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး အနည္းငယ္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
Read more...
Monday, June 14, 2010
ၾကည့့္မွန္
နယူးေယာက္ျမိဳ႔ရွိ မိုးေမွ်ာ္ အေဆာက္အဦး ပိုင္ရွင္တဦးသည္ လစဥ္
ကုန္က်ေသာ ဓာတ္ေလွကား ျပဳျပင္ခအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲေနရသည္။ အေၾကာင္းမွာ
ျမင့္မားေသာ အေဆာက္အအံု ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခလုတ္ႏုိပ္တိုင္း ခ်က္ခ်င္း
ေရာက္မလာေသာ ဓာတ္ေလွကားကို လူအခ်ဳိ႔က စိတ္မရွည္သျဖင့္ ခလုတ္ကို ထပ္သလဲလဲ
ႏိွပ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခလုတ္မီးလင္းေနသည္ကို ေတြ႔ေသာ္လည္း
တခ်ဳိ႔လူမ်ားက တျခားလူ ႏိွပ္ျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ၏ ထူးဆန္းေသာ
လက္ညဳိးႏွင့္ ႏွိပ္လိုက္ရမွ ဓာတ္ေလွကား အျမန္ေရာက္လာမည္ဟု ထင္တတ္ၾကသည္။
သတိေပး ေၾကာ္ညာစာမ်ား ေရးကပ္ခဲ့ ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အၾကံဥာဏ္ေပးႏိုင္သူအား ထိုက္တန္ေသာဆု ခ်ီးျမွင့္မည္ဟု
ပိုင္ရွင္က ေၾကာ္ညာလိုက္သည္။
စိတ္ပညာရွင္ တဦးက ေလွကားေရွ႔တြင္ ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ တပ္ဆင္လိုက္မွ ျပႆနာမွာ
ေျပလည္သြားခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဓာတ္ေလွကား အသံုးျပဳသူမ်ားက မိမိ၏
အလွ်င္စလိုႏိုင္ေသာရုပ္ကို မွန္ထဲတြင္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မွန္ထဲက
ကိုယ့္ပံုကို ျပန္ေတြ႔မွ လူမ်ားက စည္းကမ္း သိမ္ေမြ႔သြားတတ္ၾကသည္။
လူအံုၾကားထဲ တိုးေနသူမ်ားပင္ မွန္ေရွ႔ေရာက္လွ်င္ ယဥ္ေက်းကုန္ၾကသည္။
စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေလွကားအလာ ကို ေစာင့္တတ္ၾကသည္။ မွန္ကား ဤမွ်
အစြမ္းထက္လွသည္။
တစ္ခါတရံ လူမ်ားက ၾကည့္ရဆိုးေသာ အမႈအရာမ်ားကို တမင္ လုပ္ေနၾကျခင္း
မဟုတ္ေပ။ ထိုအမႈအရာမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ မေတြ႔ျမင္ရ၍သာ
လုပ္မိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လူအျဖစ္ ဖန္ဆင္းလာစဥ္က အဘယ္ေၾကာင့္
မ်က္စိႏွစ္လံုးကို တစ္ေနရာစီခဲြျပီး တလံုးက တျခားလူကို ၾကည့္ဖို႔ႏွင့္
က်န္တလံုးက မိမိကိုယ့္ကို ၾကည့္ဖို႔အျဖင့္ မဖန္ဆင္းခဲ့သနည္း။ ယခုအခါ
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးမွာ တျခားလူကို ၾကည့္ရန္ အတြက္ျဖစ္ျပီး အကယ္၍ မွန္သာ
မရွိခဲ့လွ်င္ လူမ်ားက ကိုယ့္ပံုစံကို ကိုယ္သိႏိုင္ၾကမည္ မထင္ေပ။
“ငါ (self referent)” ဆိုေတာ့ အသံုးႏွုန္းသည္ ေနာက္က်မွ
ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးငယ္မ်ားသည္ မွန္ထဲက ပံုရိပ္မွာ
မိမိျဖစ္ေၾကာင္းကို (၂ႏွစ္)သား အရြယ္ေရာက္မွ သိၾကသည္။ လူ၀ံ မွလဲြ၍ အျခား
ေမ်ာက္မ်ားက မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပံုရိပ္ကို မသိၾကေခ်။ စမ္းသပ္မႈတခုတြင္
တိရိစာၦန္မ်ားကို ေမ့ေဆးေပးျပီး မ်က္ႏွာကို အနီမွတ္ျဖင့္ ျခစ္လိုက္ၾကသည္။
ေမ့ေဆးျပယ္ေသာအခါ မွန္ထဲက မိမိပံုကို ၾကည့္ေစခဲ့သည္။ လူ၀ံက မွန္ၾကည့္ျပီး
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္တတ္သည္မွ လဲြ၍ အျခားအေကာင္မ်ားက မိမိပံုရိပ္ကို
မသိၾကေခ်။ ဤစမ္းသပ္မႈကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မွန္ထဲက မိမိပံုရိပ္ကို
သိႏိုင္ရန္ မွတ္ဥာဏ္ အရည္အခ်င္း ျမင့္မားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ပို၍ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ စမ္းသပ္မႈတခုက မ်ဳိးမတူေသာ ဥမွ
ေပါက္ဖြားလာေသာ ငွက္ကေလးမ်ား မိမိ၏မ်ဳိးရိုးကို သိႏိုင္
မသိႏိုင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ပညာရွင္မ်ားက ကဲြ်ဇရက္ (cowbird,starling) ဟု
ေခၚေသာ ငွက္ဥကို စာကေလးသိုက္ထဲ ထည့္ထားခဲ့သည္။ ဥမွ အေကာင္ေပါက္ေသာ္
ကြ်ဲဇရက္က မိမိကုိယ္ကို စာကေလးဟု မထင္ခဲ့သည့္အျပင္
မ်ဳိးတူငွက္မ်ားႏွင့္သာ မိတ္လိုက္ခဲ့သည္။ မိမိကုိယ္ကို စာကေလး မဟုတ္မွန္း
မည္သို႔ ခဲြျခား သိႏိုင္ခဲ့သနည္း.?
Cornell University ရွိ စမ္းသပ္မႈတခုမွာ ဥမွေပါက္စ ကြ်ဲဇရက္အား
အျခားငွက္မ်ားႏွင့္ ခဲြေမြးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ငွက္တခ်ဳိ႔၏ အေမြးမ်ားအား
အေရာင္ဆိုးေပးျပီး က်န္ငွက္မ်ားကို နဂိုအတိုင္းရွိေစသည္။ ခဲြေမြးထားေသာ
ငွက္ကေလး(၂)လျပည့္ေသာအခါ အေရာင္ဆိုးထားေသာ ငွက္ႏွင့္ မဆိုးထားေသာ
ငွက္မ်ားၾကား လြတ္ေပးလိုက္သည္။ ခဲြေမြးခံရေသာ ငွက္မွာ မိမိႏွင့္
အေရာင္တူသည့္ ငွက္ႏွင့္သာေနေၾကာင္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ စမ္းသပ္မႈကို
ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ငွက္မွာ မိမိ၏အက်င့္ႏွင့္ စရိုက္ကို
ခဲြျခားသိျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့သည္။ ဦးေႏွာက္ထဲရွိ ပံုစံျပား
(template)က အျခားငွက္မ်ားႏွင့္ မိမိကိုယ့္ကို ႏိုင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ခဲ့သည
္။ ထို႔ေၾကာင့္ “မ်ဳိးတူခ်င္းစု” ဆိုေသာ အရာမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။
ဤစမ္းသပ္မႈမွာ အလြန္အေရးပါသည္။ တိရိစာၦန္မ်ားက မိမိ၏ အက်င့္စရိုက္ႏွင့္
ကိုယ့္ကို သိျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိ သည္။ လူျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာမႈ
မ်က္လံုး ႏွစ္လံုးစလံုးကို တျခားလူ၏ မ်က္ေခ်းကိုသာ ၾကည့္ရန္ထားျပီး
ကိုယ့္မ်က္ေခ်းကို မျမင္တတ္ခဲ့ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုအားနည္းခ်က္ကို မွန္က
ျဖည္႔ေပးခဲ့သည္။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာတစ္ခုမွာ အိမ္ရွင္၏ ခက္ထန္ေသာ
မ်က္ႏွာကိုေတြ႔မွ ရိုေသ သိမ္ေမြ႔သြားတတ္ေသာ အိမ္ေစကဲ့သို႔ပင္။ မွန္သည္
လူသားတို႔အတြက္ အလြန္အေရးပါေသာ ပစၥည္းတခုဟုဆိုလွ်င္ မွားလိမ့္မည္
မထင္ေပ။မူရင္းစာေရးသူ“ဟုန္လန္”မွာ ထိုင္၀မ္ကြ်န္းရွိ National Yang Ming
Universityမွ Neuroscience ဆရာတဦးျဖစ္သည္။
ကုန္က်ေသာ ဓာတ္ေလွကား ျပဳျပင္ခအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲေနရသည္။ အေၾကာင္းမွာ
ျမင့္မားေသာ အေဆာက္အအံု ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခလုတ္ႏုိပ္တိုင္း ခ်က္ခ်င္း
ေရာက္မလာေသာ ဓာတ္ေလွကားကို လူအခ်ဳိ႔က စိတ္မရွည္သျဖင့္ ခလုတ္ကို ထပ္သလဲလဲ
ႏိွပ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခလုတ္မီးလင္းေနသည္ကို ေတြ႔ေသာ္လည္း
တခ်ဳိ႔လူမ်ားက တျခားလူ ႏိွပ္ျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ၏ ထူးဆန္းေသာ
လက္ညဳိးႏွင့္ ႏွိပ္လိုက္ရမွ ဓာတ္ေလွကား အျမန္ေရာက္လာမည္ဟု ထင္တတ္ၾကသည္။
သတိေပး ေၾကာ္ညာစာမ်ား ေရးကပ္ခဲ့ ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အၾကံဥာဏ္ေပးႏိုင္သူအား ထိုက္တန္ေသာဆု ခ်ီးျမွင့္မည္ဟု
ပိုင္ရွင္က ေၾကာ္ညာလိုက္သည္။
စိတ္ပညာရွင္ တဦးက ေလွကားေရွ႔တြင္ ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ တပ္ဆင္လိုက္မွ ျပႆနာမွာ
ေျပလည္သြားခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဓာတ္ေလွကား အသံုးျပဳသူမ်ားက မိမိ၏
အလွ်င္စလိုႏိုင္ေသာရုပ္ကို မွန္ထဲတြင္ ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မွန္ထဲက
ကိုယ့္ပံုကို ျပန္ေတြ႔မွ လူမ်ားက စည္းကမ္း သိမ္ေမြ႔သြားတတ္ၾကသည္။
လူအံုၾကားထဲ တိုးေနသူမ်ားပင္ မွန္ေရွ႔ေရာက္လွ်င္ ယဥ္ေက်းကုန္ၾကသည္။
စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေလွကားအလာ ကို ေစာင့္တတ္ၾကသည္။ မွန္ကား ဤမွ်
အစြမ္းထက္လွသည္။
တစ္ခါတရံ လူမ်ားက ၾကည့္ရဆိုးေသာ အမႈအရာမ်ားကို တမင္ လုပ္ေနၾကျခင္း
မဟုတ္ေပ။ ထိုအမႈအရာမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ မေတြ႔ျမင္ရ၍သာ
လုပ္မိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လူအျဖစ္ ဖန္ဆင္းလာစဥ္က အဘယ္ေၾကာင့္
မ်က္စိႏွစ္လံုးကို တစ္ေနရာစီခဲြျပီး တလံုးက တျခားလူကို ၾကည့္ဖို႔ႏွင့္
က်န္တလံုးက မိမိကိုယ့္ကို ၾကည့္ဖို႔အျဖင့္ မဖန္ဆင္းခဲ့သနည္း။ ယခုအခါ
မ်က္လံုးႏွစ္လံုးမွာ တျခားလူကို ၾကည့္ရန္ အတြက္ျဖစ္ျပီး အကယ္၍ မွန္သာ
မရွိခဲ့လွ်င္ လူမ်ားက ကိုယ့္ပံုစံကို ကိုယ္သိႏိုင္ၾကမည္ မထင္ေပ။
“ငါ (self referent)” ဆိုေတာ့ အသံုးႏွုန္းသည္ ေနာက္က်မွ
ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးငယ္မ်ားသည္ မွန္ထဲက ပံုရိပ္မွာ
မိမိျဖစ္ေၾကာင္းကို (၂ႏွစ္)သား အရြယ္ေရာက္မွ သိၾကသည္။ လူ၀ံ မွလဲြ၍ အျခား
ေမ်ာက္မ်ားက မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပံုရိပ္ကို မသိၾကေခ်။ စမ္းသပ္မႈတခုတြင္
တိရိစာၦန္မ်ားကို ေမ့ေဆးေပးျပီး မ်က္ႏွာကို အနီမွတ္ျဖင့္ ျခစ္လိုက္ၾကသည္။
ေမ့ေဆးျပယ္ေသာအခါ မွန္ထဲက မိမိပံုကို ၾကည့္ေစခဲ့သည္။ လူ၀ံက မွန္ၾကည့္ျပီး
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္တတ္သည္မွ လဲြ၍ အျခားအေကာင္မ်ားက မိမိပံုရိပ္ကို
မသိၾကေခ်။ ဤစမ္းသပ္မႈကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မွန္ထဲက မိမိပံုရိပ္ကို
သိႏိုင္ရန္ မွတ္ဥာဏ္ အရည္အခ်င္း ျမင့္မားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ပို၍ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ စမ္းသပ္မႈတခုက မ်ဳိးမတူေသာ ဥမွ
ေပါက္ဖြားလာေသာ ငွက္ကေလးမ်ား မိမိ၏မ်ဳိးရိုးကို သိႏိုင္
မသိႏိုင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ပညာရွင္မ်ားက ကဲြ်ဇရက္ (cowbird,starling) ဟု
ေခၚေသာ ငွက္ဥကို စာကေလးသိုက္ထဲ ထည့္ထားခဲ့သည္။ ဥမွ အေကာင္ေပါက္ေသာ္
ကြ်ဲဇရက္က မိမိကုိယ္ကို စာကေလးဟု မထင္ခဲ့သည့္အျပင္
မ်ဳိးတူငွက္မ်ားႏွင့္သာ မိတ္လိုက္ခဲ့သည္။ မိမိကုိယ္ကို စာကေလး မဟုတ္မွန္း
မည္သို႔ ခဲြျခား သိႏိုင္ခဲ့သနည္း.?
Cornell University ရွိ စမ္းသပ္မႈတခုမွာ ဥမွေပါက္စ ကြ်ဲဇရက္အား
အျခားငွက္မ်ားႏွင့္ ခဲြေမြးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ငွက္တခ်ဳိ႔၏ အေမြးမ်ားအား
အေရာင္ဆိုးေပးျပီး က်န္ငွက္မ်ားကို နဂိုအတိုင္းရွိေစသည္။ ခဲြေမြးထားေသာ
ငွက္ကေလး(၂)လျပည့္ေသာအခါ အေရာင္ဆိုးထားေသာ ငွက္ႏွင့္ မဆိုးထားေသာ
ငွက္မ်ားၾကား လြတ္ေပးလိုက္သည္။ ခဲြေမြးခံရေသာ ငွက္မွာ မိမိႏွင့္
အေရာင္တူသည့္ ငွက္ႏွင့္သာေနေၾကာင္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ စမ္းသပ္မႈကို
ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ငွက္မွာ မိမိ၏အက်င့္ႏွင့္ စရိုက္ကို
ခဲြျခားသိျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့သည္။ ဦးေႏွာက္ထဲရွိ ပံုစံျပား
(template)က အျခားငွက္မ်ားႏွင့္ မိမိကိုယ့္ကို ႏိုင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ခဲ့သည
္။ ထို႔ေၾကာင့္ “မ်ဳိးတူခ်င္းစု” ဆိုေသာ အရာမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။
ဤစမ္းသပ္မႈမွာ အလြန္အေရးပါသည္။ တိရိစာၦန္မ်ားက မိမိ၏ အက်င့္စရိုက္ႏွင့္
ကိုယ့္ကို သိျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိ သည္။ လူျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာမႈ
မ်က္လံုး ႏွစ္လံုးစလံုးကို တျခားလူ၏ မ်က္ေခ်းကိုသာ ၾကည့္ရန္ထားျပီး
ကိုယ့္မ်က္ေခ်းကို မျမင္တတ္ခဲ့ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုအားနည္းခ်က္ကို မွန္က
ျဖည္႔ေပးခဲ့သည္။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာတစ္ခုမွာ အိမ္ရွင္၏ ခက္ထန္ေသာ
မ်က္ႏွာကိုေတြ႔မွ ရိုေသ သိမ္ေမြ႔သြားတတ္ေသာ အိမ္ေစကဲ့သို႔ပင္။ မွန္သည္
လူသားတို႔အတြက္ အလြန္အေရးပါေသာ ပစၥည္းတခုဟုဆိုလွ်င္ မွားလိမ့္မည္
မထင္ေပ။မူရင္းစာေရးသူ“ဟုန္လန္”မွာ ထိုင္၀မ္ကြ်န္းရွိ National Yang Ming
Universityမွ Neuroscience ဆရာတဦးျဖစ္သည္။
Read more...
Subscribe to:
Posts (Atom)
