Sunday, January 4, 2009
အစြန္႕ေကာင္း
"တစ္စ တစ္စ စြန္႕၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာက္ေနာင္ဆက္တိုင္းေကာင္း၏..............."
ဒီစာသားေလးက ကိုယ္တိုင္ေရးထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္စာသားေလး မဟုတ္ပါဘူး။ မူရင္း စာသားပိုင္ရွင္ဘယ္
သူလဲဆိုတာလည္း မသိပါဘူး.......။စာသားေလးကို တစ္ေနရာရာက ေတြ႕လို႕ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တာနဲ႕ အရက်က္ထားျပီး ခဏခဏ ဆိုမိေနတဲ့ စာသားေလးပါ...။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာျပီဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာက ရထားမိတယ္ဆိုတာလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ပိုင္ရွင္ကို သိတယ္ဆိုရင္လညး္ လက္တို႕လိုက္ပါဦး။
တစ္စ တစ္စ ဆိုတာက အပိုင္းအစေလး တစ္ခု တစ္ခု၊ အေသးအဖြဲေလး တစ္ခု တစ္ခုလို႕ ဆိုလိုတာပါ။
အၾကီးအက်ယ္ဆိုတာဟာ အေသးဖြဲေတြကို မစုမေပါင္းရင္ အၾကီးအက်ယ္ဆိုတာ ရွိလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ညံ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေသးအဖြဲေတြကို စုမိလို႕ကေတာ့ ထုထည္ ျဖစ္ၾကရတာပဲ။ အေကာင္းေလးေတြကို စုေဆာင္းမိရင္ အေကာင္းၾကီးျဖစ္လာတယ္။ အညံ့ေလးေတြကို စုေဆာင္းမိရင္ အညံ့ၾကီး ျဖစ္လာမယ္။
အေကာင္း ၾကီးၾကီးမားမားျဖစ္ခ်င္ လိုခ်င္ရင္ အေကာင္းေသးေသးေလးေတြကို မပစ္ပယ္ရဘူး။ မေလးမစားမလုပ္ရဘူး။ ဥေပကၡာ မျပဳရဘူး။ အေကာင္းေသးေသးေလးေတြကို ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ရွာရမယ္။ ရႏိုင္သမွ် စုရမယ္။ ဒါမွ အေကာင္းၾကီးၾကီးမားမားျဖစ္လာရလာမွာေပါ့။ အညံ့ၾကီး အဆိုးၾကီးေတြကို မရခ်င္ မလိုခ်င္လည္း အညံ့အဆိုး ေသးေသးေလးေတြကို ဖယ္ထုတ္ရမယ္။ တားဆီးရမယ္။ အညံ့အဆိုးေသးေသးေလးေတြကို ဖယ္ထုတ္ တားဆီးႏိုင္ျပီဆိုရင္ အညံ့ၾကီး အဆိုးၾကီးေတြျဖစ္မ လာရမလာေတာ့ဘူးေပါ့။
ၾကြက္ေသတစ္ခု အရင္းျပဳ
ပ်ားတစ္စက္ေၾကာင့္ ျပည္ပ်က္သည္
စတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေျခခံ စကားပံုေတြဟာ အေသးအဖြဲမ်ားေၾကာင့္ ၾကီးမားတဲ့ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးေတြ ကို ေဖာ္ညႊန္း မီးေမာင္းထိုးျပေနတဲ့ စကားပံုေတြပဲ၊
နီတိစကားတစ္ခု ရွိေသးတယ္။
ကဏေသာ ခဏေသာ ေစ၀
၀ိဇၨာ မတၳဥၥ သာဓေယ။
ကဏစာေဂ ကုေတာ ဓနံ၊
ခဏစာေဂ ကုေတာ ၀ိဇၨာ ။ တဲ့
ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့
ဆန္တစ္ေစ့ ဆန္ကြဲတစ္ေစ့ဟာ ဥစၥာျပည့္စံုျခင္းအက်ိဳးကို ျပီးေစႏိုင္တယ္။
တစ္မိနစ္ အခ်ိန္ေလးဟာ အတတ္ပညာျပည့္စံုမႈကို ျပီးေစႏိုင္တယ္။
ဆန္တစ္ေစ့ ဆန္ကြဲတစ္ေစ့ကို လႊင့္ပစ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ဥစၥာျပည့္စံုမွာလဲ။
တစ္မိနစ္အခ်ိန္ကို အလဟႆ ျဖဳန္းပစ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ပညာတတ္မွာလဲ။
ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြ ဘယ္လိုစုခဲ့ ေဆာင္းခဲ့ရသလဲ ၊အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၾကည့္၊ ေခတ္ကာလရဲ႕ အနိမ့္ဆံုးေငြ ေၾကးက စျပီး တစ္စ တစ္စ စုခဲ့ ေဆာင္းခဲ့ၾကရတာဘဲ၊ ပဲ ပိုင္ေခတ္ကဆိုရင္ ပဲ ပိုင္ကစျပီး စုခဲ့ၾကရတာပဲ၊ ျပား မူး ေခတ္က်ေတာ့လည္း ျပားမူး ကစျပီး စုခဲ့ၾကရတာပဲ၊ က်ပ္ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း က်ပ္က စျပီး စုခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား။ အနိမ့္ဆံုး ေငြေၾကးေလးပဲဆိုျပီး မစုမေဆာင္းဘဲ ေနခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ခ်မ္းသာမွာလဲ၊ ခ်မ္းသာသူ အမ်ားစုေလာက္သာ အဲဒီနည္းနဲ႕ စုခဲ့ၾကရတာခ်ည္းပဲ ၊ အနည္းစုေလာက္သာ မစု မေဆာင္းရဘဲ မိဘ ဘိုးဘြား ေတြရဲ႕ အေမြအႏွစ္ဆိုျပီး ခ်မ္းသာၾကတာ။ ဒါကလည္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကံစုထားၾကလို႕ပဲ။ အနိမ့္ဆံုးေငြေၾကးကေနစျပီး စုေဆာင္းလာတဲ့ အခါ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စုေဆာင္းၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ပဲ စုေဆာင္းၾကရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လပိုင္းေလာက္ စုေဆာင္းလိုက္ရံုနဲ႕ပဲ လူခ်မ္းသာ စာရင္းထဲ ၀င္သြားၾကတယ္။ အဲဒီလို စုေဆာင္းတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ကြာျခားမႈေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ စုေဆာင္းရတာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။
အတတ္ပညာလည္း တစ္စ တစ္စ သင္ယူရတာပါပဲ။ ဘြဲ႕ရလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ နည္းဆံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကာမယ္။ ငါးႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းစတက္၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္မွာ ဘြဲ႕ရ၊ ဒါဟာ အမ်ားစု အေနထားကို ေျပာတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ သံုးႏွစ္အရြယ္ထဲက မူၾကိဳထားျပီး သင္ေပးေနျပီ၊ ထားပါေတာ့၊ ဆယ္ငါႏွစ္ သင္ယူျပီး ဘြဲ႕ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ့ အခါ ျပန္တြက္ၾကည့္၊ ကၾကီး ခေကြး ကစျပီးသင္ ၊ ေအဘီ စီကစျပီးသင္ ၊ တစ္ႏွစ္ သံုးကစျပီးသင္ ၊ဒီလုိ သင္ၾကရတာ ၊ကၾကီး ခေကြး ကစျပီး မသင္ခဲ့ရင္၊ ေအဘီ စီက စျပီး မသင္ခဲ့ရင္၊ တစ္ ႏွစ္ သံုးကစျပီး မသင္ခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ဘြဲ႕ရမွာလဲ။ သင္ယူခဲ့တဲ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ကို ျပန္တြက္ၾကည့္လ နဲ႕ဆိုရင္ လေပါင္း တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္၊ ရက္နဲ႕ ဆိုရင္ ရက္ေပါင္း ငါးေထာင္ေလးရာ ခုနစ္ဆယ့္ငါးရက္ ၊ အဲဒီလုိ တစ္စ တစ္စ သင္ယူလာလို႕ဘြဲ႕ရတာ။
No comments:
Post a Comment