သီလရွင္၀တ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုျပီး ေရာက္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းျပဳျပီး
ဒီေဆာင္းပါးေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီ အခ်စ္ပဲလိုတယ္ ဆိုတဲ့စာသားေလးကို ၾကားတာေတာ့
ၾကာပါျပီ။ ဘာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီးေရးလွ်င္ ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေနတာရယ္ အေၾကာင္းအ
ရာရယ္ မေတြ႕ေသးတာနဲ႕ မေရးျဖစ္ခဲ့တာ။
သီလရွင္ ၀တ္ဖို႕ သင့္ မသင့္ ဆိုတာ လာေမးတာနဲ႕ ကိုယ္သကၤန္း၀တ္စဥ္က ဆံုး
ျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြ ႏွလံုးျပန္သြင္းမိတယ္။ မိမိသကၤန္း၀တ္မည္ဆိုတုန္းက
သူငယ္ခ်င္းေတြက မိဘကို လုပ္မေကၽြးဘဲ ၀တ္သြားရင္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာေရာက္မယ္
ဆိုျပီး တားၾကတယ္။ ထိုသို႕ တားေနသည့္ၾကားကပဲ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္လို႕ ရဟန္းဘ၀
ေရာက္ခဲ့တယ္။ ထို အခ်ိန္က မိဘဆိုတာကို တကယ္မခ်စ္တတ္လွ်င္ ဒီေနရာမွာ တကယ္မခ်စ္
တတ္လွ်င္လို႕ သံုးထားတာေလးကုိ သတိထားမိပါေစ။
ဒါဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ တကယ္မိဘကို ခ်စ္လွ်င္ ရဟန္းမယ္ေတာ္ဘ၀
ေရာက္ေအာင္ ပို႕ႏိုင္ရပါမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ခဲတဲ့ ရဟန္းမယ္ေတာ္ဆိုတဲ့ ဘ၀ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပး
မွ တကယ္ခ်စ္တတ္တာပါ။ မိဘ နဲ႕ သားသမီး ေတြၾကား၊ ဆရာနဲ႕ တပည့္ေတြၾကား ၊ မိသားစု
ေတြၾကားမွာ တကယ္ဆိုလွ်င္ အခ်စ္ပဲ လိုပါတယ္။ ဘာအခ်စ္လဲ ဆိုေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ အခ်စ္ပါ။
အတၱအခ်စ္မဟုတ္တဲ့ ေမတၱာခ်စ္ပါ။
ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ မယ္ေတာ္ၾကီးကုိခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေရာ ေနာက္ အခ်စ္တစ္ခုကေတာ့
သာသနာကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေရာပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ ။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္၊ ရဟန္းဘ၀ေရာက္ဖို႕
ဆိုတာ သာသနာကုိ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္မရွိဘဲ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္တစ္ခု
တည္းနဲ႕ သာသနာ့ ေဘာင္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ သာသနာေတာ္ထဲေရာက္ဖို႕ဆိုတာ အကယ္ဆို
ရင္ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ပဲလိုပါတယ္။ သာသနာကို မခ်စ္ရင္ သာသနာထဲေရာက္လဲ အ
ျပစ္ေတြကုိ လုပ္မိ၊ ေျပာမိ၊ ျမင္မိတတ္ပါတယ္။
သာသနာဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ႕ေနရာ လို႕ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္
စဥ္ ကတည္းက သာသနာကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထား ခ်စ္ခဲ့တာ။ ထို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႕ပဲ သာသနာ့
အလုပ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သာသနာေတာ္မွာေနခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ထဲ၀င္
ေရာက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ အခ်စ္ပဲ လိုတယ္ လို႕ ေျပာျပမိခဲ့တယ္။ ခ်စ္တတ္တဲ့ သူအတြက္ေတာ့
အခ်စ္ဆိုတာ ေဆးပါ။ မခ်စ္တတ္သူေတြ အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေဘးပါပဲ။
သာသနာကို ခ်စ္တတ္ခဲ့ေသာ မိမိအတြက္ သာသနာဆိုတာ မွီခိုအားထား ေလးစား
တန္ဖိုးထားစရာၾကီးပါ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ သာသနာေတာ္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ မိမိ
တို႕ရဲ႕ ဘုရားျမတ္စြာဟာ ေလာကသံုးပါးမွာ အတုမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ပါ။ ထိုသို႕ေသာသူမ်ိဳးက
တည္ေထာင္ခဲ့ျပီး ျမင့္ျမတ္ေသာသူမ်ား ျမင့္ျမတ္ေသာေနရာသို႕ ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္ေပး
ေနတဲ့ သာသနာေတာ္ ဒါေတြကို သိျပီးခ်စ္တတ္မွ သာသနာေတာ္ တန္ဖိုးကိုသိမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္
သာသနာေတာ္ကို ၀င္ေရာက္ခ်င္တယ္ဆိုလွ်င္ အခ်စ္ပဲလိုပါတယ္လို႕ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
တစ္စ တစ္စ စြန္႕၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာက္ေနာင္ ဆက္တိုင္းေကာင္း၏။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
Thursday, December 22, 2011
Sunday, December 18, 2011
ေမြးေန႕ မွာတမ္း
ဒီကေန႕ ဒီဇင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႕ဟာ ေက်းဇူးရွင္ေမြးမိခင္ရဲ႕ အသက္ ၆၀ ျပည့္
ေမြးေန႕ရယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာေလးအက်ိဳးရွိတာေျပာေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႕ ေတြးျပီး ဒီစာ
မူေလး ေရးျပီး ေက်းဇူးဆပ္လိုက္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက အဆံုးအမေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ေအာက္မွာ ရွင္သန္ခြင့္
ရရွိခဲ့တာဟာ ဒီမိသားစုထဲ လူျဖစ္ခြင့္ရရွိခဲ့လို႔ပါ။ ဒီ အေဖ ဒီ အေမ နဲ႕ ဆံုေတြ႕ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့
ကံတရားကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမ ေတြနဲ႕ သားသမီးေတြ အေပၚဆံုးမ
ပဲ့ျပင္ေပးကာ ဘ၀လမ္း မမွားေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ေက်းဇူးရွင္ ေမြးေမေမ
ဟာ မိမိကို အဆံုးအမေတြ ရဟန္းေဘာင္ေရာက္တဲ့အထိ ေပးခဲ့ပါတယ္။
ႏႈတ္နဲ႕ဆံုးမတာေတြ ရွိသလို စာေရးျပီး ဆံုးမတာေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။
ေမြးေမးရဲ႕ ေမြးေန႕ မွာတမ္းအျဖစ္ ေမြးေမေပးခဲ့ေသာ အဆံုးအမေလး သံုးေၾကာင္းကိုပဲျပန္
ျပီး မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ညအိပ္ယာ၀င္တိုင္း မနက္ အိပ္ယာထတိုင္း ျမင္ေနက်
စာတမ္းေလး သံုးေၾကာင္း ရွိပါတယ္။ အိပ္ယာရဲ႕ ညာဘက္နံရံမွာ အေမေရးထားတဲ့ စာတမ္း
ေလး သံုးေၾကာင္းဟာ ခုထက္ထိ မိမိရဲ႕ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲကေန ထြက္ခြာမသြားေသးပါဘူး။
ရုပ္ကို ထိန္းေတာ့ စိမ္းလန္းရာ၏။
ႏႈတ္ကို ထိန္းေတာ့ သိန္းသန္းတန္၏။
စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာ၏။
ဒီစာေလး သံုးေၾကာင္းကို အိပ္ယာရဲ႕ နံေဘးေရးထားတာ ေန႕တိုင္းဖတ္ျပီး ရုပ္ကို
ထိန္းရင္ ဘာေၾကာင့္ စိမ္းလန္းတာလဲ ? ႏႈတ္ကုိ ထိန္းရင္ ဘာေၾကာင့္ သိန္း သန္း တန္သလဲ ?
စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းသလဲ ? ဆိုတာေတြ အေျဖရွာမရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
ခုေတာ့ နားလည္စျပဳလာပါျပီ။ ရုပ္ တရားလို႕ ေခၚတဲ့ အရာေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းမယ္
ဆိုရင္ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္းနဲ႕ ဆိုေျပလာပါမယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရုပ္ကိုပဲ ထိန္းထိန္း အျပင္ရုပ္တရားကို
ပဲထိန္းထိန္း ရုပ္ကို ထိန္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ စိမ္းလန္းပါတယ္။
ႏႈတ္ကို ထိန္းလိုက္ေတာ့ သိန္းသန္းတန္ပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ လက္
ေၾကာင့္ေၾက ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပံု တစ္ခုလည္းရွိတာပဲ။ ႏႈတ္ကို မထိန္းသိမ္းလို႕ ေသတဲ့ အဆင့္
အထိျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏႈတ္ကို ထိန္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ တစ္သိန္းမက တစ္သန္းမက တန္ဖိုးရွိ
သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏႈတ္ကို ထိန္းေတာ့ သိန္းသန္းတန္ပါ၏။ လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ကိုထိန္းႏိုင္
ရင္ထိန္းႏိုင္မယ္ ႏႈတ္ကိုေတာ့ မထိန္းႏိုင္ၾကဘူး။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ႏႈတ္နဲ႕ အကုသိုလ္ကမၼပထ
တရားေတြ အမ်ားၾကီးျပဳလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏႈတ္နဲ႕ အကုသိုလ္လုပ္ဖို႕ လြယ္ကူၾကတယ္ေလ။ ဒါ
ေၾကာင့္ ႏႈတ္ကိုသာထိန္းရင္ သိန္း သန္း မကတန္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာ၏တဲ့။ လူတိုင္းလူတိုင္း ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္
ၾကပါတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းရာေနရာကို ရွာေဖြေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ အရွင္ဘုရားတို႕
ေက်ာင္းလာရတာ အရမ္းျငိမ္းခ်မ္းတာပဲတဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္ျငိမ္းခ်မ္းလို႕ ကိုယ္လည္းအျငိမ္းဓာတ္
ရတာရွိပါတယ္။ အဲ ကိုယ္က ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ေနလို႕ ျငိမ္းခ်မ္းတာလဲ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကသူ
မ်ားျငိမ္းရင္ လိုက္ျငိမ္း သူမ်ားပူ လိုက္ပူ ဆိုတာမ်ိဳးလည္းရွိပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနည္းနဲ႕
အမ်ားဆိုသလို ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္လွ်င္ စိတ္ကိုထိန္းပါတဲ့...............။
ကိုယ့္စိတ္ကေလး ျငိမ္းေနရင္ သူမ်ားဘယ္ေလာက္ပူပူ ကိုယ္လည္းျငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါပဲေလ။
စိတ္ကေလးက ေလာဘေၾကာင့္ပူ၊ ေဒါသေၾကာင့္ ဆူ၊ ေမာဟေၾကာင့္ ေလေနရတာပါ။
ဒါကိုကိုယ္က ေလာဘဘက္လည္း မယိမ္းေအာင္၊ ေဒါသဘက္လည္း မတိမ္းေအာင္၊ ေမာဟနဲ႕
လည္းမေမွာက္ေအာင္ ထိန္းမယ္ဆိုရင္ ျငိမ္းခ်မ္းရာေပါ့။ တကယ္ေနၾကည့္ပါ ေအးခ်မ္းပါတယ္။
ေမြးမယ္ေတာ္ေက်းဇူး ဒီေန႕ထိ စိတ္ထဲသတိရမိေနတဲ့ စာေၾကာင္းေလး သံုးေၾကာင္းရယ္ပါ။
ကိုယ္ေကာ ကိုယ့္အိမ္ကလူေတြ၊ ကိုယ့္ရံုးကလူေတြ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကို ျငိမ္းေအး
ေစခ်င္လွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျငိမ္ခ်မ္းခ်င္လွ်င္ စိတ္ကို ထိန္းၾကပါ။
ဒါနအမႈ၊ သီလအမႈ၊ ဘာ၀နာအမႈေတြနဲ႕ ထိန္းလို႕ ရပါတယ္။ ေလာဘကို ႏိုင္တာ
အေလာဘ၊ ေဒါသကုိ ႏိုင္တာ အေဒါသ၊ ေမာဟကို ႏိုင္တာ အေမာဟ။ ဒါေတြသိျပီး ကိုယ့္စိတ္
ေလးမပူေအာင္ထိန္းႏိုင္ ရပါမယ္။ ထိန္းႏိုင္ရင္ ထိန္းႏိုင္သေလာက္ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္း
ပါတယ္။ ေအာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္ေနရတဲ့ စာေၾကာင္းေလးသံုးေၾကာင္း မယ္ေတာ္ၾကီးက
ဘာမွမေျပာဘဲ နံရံေပၚေရးထားခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အလြန္တရာေကာင္းမြန္တဲ့ အဆံုး
အမတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆံုးအမ ဆိုသည္မွာကား ႏႈတ္ကထုတ္ေျပာျပမွ မဟုတ္
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေနျပျပီးလည္း ဆံုးမရမယ္၊ သူအသိတရားျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပျပီးလည္းဆံုးမရ
မယ္။ ေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ညႊန္ျပျပီးလည္း ဆံုးမတတ္ရပါမယ္။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး တရားေဟာၾကားခဲ့ေသာ နည္းမ်ားသည္ကား ထိုကဲ့သို႕
ေသာနည္းမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္စင္မ်ားသည္လည္း မိမိတို႕ရဲ႕ ေနာင္
လာေနာက္သားမ်ားကို အဆံုးအမေပးရာတြင္ ကိုယ့္စကားႏြားရ မဟုတ္ေစဘဲ ကေလးသူငယ္မ်ား
လက္ခံႏိုင္မည့္ အသံုးအႏႈန္းအေျပာအဆို အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ဆံုးမၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းလိုက္
ရင္း မယ္ေတာ္ၾကီးအား ေမြးေန႕မွာတမ္း အျဖစ္................
ရုပ္ကုိ ထိန္းေတာ့ စိမ္းလန္းရာ၏။
ႏႈတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ သိန္းသန္းတန္၏။
စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာ၏။ ။
ျငိမ္းခ်မ္းေသာ စိတ္ထားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ.....................။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
ေမြးေန႕ရယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာေလးအက်ိဳးရွိတာေျပာေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႕ ေတြးျပီး ဒီစာ
မူေလး ေရးျပီး ေက်းဇူးဆပ္လိုက္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက အဆံုးအမေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ေအာက္မွာ ရွင္သန္ခြင့္
ရရွိခဲ့တာဟာ ဒီမိသားစုထဲ လူျဖစ္ခြင့္ရရွိခဲ့လို႔ပါ။ ဒီ အေဖ ဒီ အေမ နဲ႕ ဆံုေတြ႕ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့
ကံတရားကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕အဆံုးအမ ေတြနဲ႕ သားသမီးေတြ အေပၚဆံုးမ
ပဲ့ျပင္ေပးကာ ဘ၀လမ္း မမွားေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ေက်းဇူးရွင္ ေမြးေမေမ
ဟာ မိမိကို အဆံုးအမေတြ ရဟန္းေဘာင္ေရာက္တဲ့အထိ ေပးခဲ့ပါတယ္။
ႏႈတ္နဲ႕ဆံုးမတာေတြ ရွိသလို စာေရးျပီး ဆံုးမတာေလးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။
ေမြးေမးရဲ႕ ေမြးေန႕ မွာတမ္းအျဖစ္ ေမြးေမေပးခဲ့ေသာ အဆံုးအမေလး သံုးေၾကာင္းကိုပဲျပန္
ျပီး မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ညအိပ္ယာ၀င္တိုင္း မနက္ အိပ္ယာထတိုင္း ျမင္ေနက်
စာတမ္းေလး သံုးေၾကာင္း ရွိပါတယ္။ အိပ္ယာရဲ႕ ညာဘက္နံရံမွာ အေမေရးထားတဲ့ စာတမ္း
ေလး သံုးေၾကာင္းဟာ ခုထက္ထိ မိမိရဲ႕ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲကေန ထြက္ခြာမသြားေသးပါဘူး။
ရုပ္ကို ထိန္းေတာ့ စိမ္းလန္းရာ၏။
ႏႈတ္ကို ထိန္းေတာ့ သိန္းသန္းတန္၏။
စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာ၏။
ဒီစာေလး သံုးေၾကာင္းကို အိပ္ယာရဲ႕ နံေဘးေရးထားတာ ေန႕တိုင္းဖတ္ျပီး ရုပ္ကို
ထိန္းရင္ ဘာေၾကာင့္ စိမ္းလန္းတာလဲ ? ႏႈတ္ကုိ ထိန္းရင္ ဘာေၾကာင့္ သိန္း သန္း တန္သလဲ ?
စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျငိမ္းခ်မ္းသလဲ ? ဆိုတာေတြ အေျဖရွာမရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္
ခုေတာ့ နားလည္စျပဳလာပါျပီ။ ရုပ္ တရားလို႕ ေခၚတဲ့ အရာေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းမယ္
ဆိုရင္ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္းနဲ႕ ဆိုေျပလာပါမယ္။ ခႏၶာကိုယ္ရုပ္ကိုပဲ ထိန္းထိန္း အျပင္ရုပ္တရားကို
ပဲထိန္းထိန္း ရုပ္ကို ထိန္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ စိမ္းလန္းပါတယ္။
ႏႈတ္ကို ထိန္းလိုက္ေတာ့ သိန္းသန္းတန္ပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ လက္
ေၾကာင့္ေၾက ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပံု တစ္ခုလည္းရွိတာပဲ။ ႏႈတ္ကို မထိန္းသိမ္းလို႕ ေသတဲ့ အဆင့္
အထိျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏႈတ္ကို ထိန္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ တစ္သိန္းမက တစ္သန္းမက တန္ဖိုးရွိ
သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏႈတ္ကို ထိန္းေတာ့ သိန္းသန္းတန္ပါ၏။ လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ကိုထိန္းႏိုင္
ရင္ထိန္းႏိုင္မယ္ ႏႈတ္ကိုေတာ့ မထိန္းႏိုင္ၾကဘူး။ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ႏႈတ္နဲ႕ အကုသိုလ္ကမၼပထ
တရားေတြ အမ်ားၾကီးျပဳလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏႈတ္နဲ႕ အကုသိုလ္လုပ္ဖို႕ လြယ္ကူၾကတယ္ေလ။ ဒါ
ေၾကာင့္ ႏႈတ္ကိုသာထိန္းရင္ သိန္း သန္း မကတန္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာ၏တဲ့။ လူတိုင္းလူတိုင္း ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္
ၾကပါတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းရာေနရာကို ရွာေဖြေနၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ အရွင္ဘုရားတို႕
ေက်ာင္းလာရတာ အရမ္းျငိမ္းခ်မ္းတာပဲတဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္ျငိမ္းခ်မ္းလို႕ ကိုယ္လည္းအျငိမ္းဓာတ္
ရတာရွိပါတယ္။ အဲ ကိုယ္က ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ေနလို႕ ျငိမ္းခ်မ္းတာလဲ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကသူ
မ်ားျငိမ္းရင္ လိုက္ျငိမ္း သူမ်ားပူ လိုက္ပူ ဆိုတာမ်ိဳးလည္းရွိပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနည္းနဲ႕
အမ်ားဆိုသလို ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္လွ်င္ စိတ္ကိုထိန္းပါတဲ့...............။
ကိုယ့္စိတ္ကေလး ျငိမ္းေနရင္ သူမ်ားဘယ္ေလာက္ပူပူ ကိုယ္လည္းျငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါပဲေလ။
စိတ္ကေလးက ေလာဘေၾကာင့္ပူ၊ ေဒါသေၾကာင့္ ဆူ၊ ေမာဟေၾကာင့္ ေလေနရတာပါ။
ဒါကိုကိုယ္က ေလာဘဘက္လည္း မယိမ္းေအာင္၊ ေဒါသဘက္လည္း မတိမ္းေအာင္၊ ေမာဟနဲ႕
လည္းမေမွာက္ေအာင္ ထိန္းမယ္ဆိုရင္ ျငိမ္းခ်မ္းရာေပါ့။ တကယ္ေနၾကည့္ပါ ေအးခ်မ္းပါတယ္။
ေမြးမယ္ေတာ္ေက်းဇူး ဒီေန႕ထိ စိတ္ထဲသတိရမိေနတဲ့ စာေၾကာင္းေလး သံုးေၾကာင္းရယ္ပါ။
ကိုယ္ေကာ ကိုယ့္အိမ္ကလူေတြ၊ ကိုယ့္ရံုးကလူေတြ၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကို ျငိမ္းေအး
ေစခ်င္လွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျငိမ္ခ်မ္းခ်င္လွ်င္ စိတ္ကို ထိန္းၾကပါ။
ဒါနအမႈ၊ သီလအမႈ၊ ဘာ၀နာအမႈေတြနဲ႕ ထိန္းလို႕ ရပါတယ္။ ေလာဘကို ႏိုင္တာ
အေလာဘ၊ ေဒါသကုိ ႏိုင္တာ အေဒါသ၊ ေမာဟကို ႏိုင္တာ အေမာဟ။ ဒါေတြသိျပီး ကိုယ့္စိတ္
ေလးမပူေအာင္ထိန္းႏိုင္ ရပါမယ္။ ထိန္းႏိုင္ရင္ ထိန္းႏိုင္သေလာက္ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္း
ပါတယ္။ ေအာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္ေနရတဲ့ စာေၾကာင္းေလးသံုးေၾကာင္း မယ္ေတာ္ၾကီးက
ဘာမွမေျပာဘဲ နံရံေပၚေရးထားခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အလြန္တရာေကာင္းမြန္တဲ့ အဆံုး
အမတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဆံုးအမ ဆိုသည္မွာကား ႏႈတ္ကထုတ္ေျပာျပမွ မဟုတ္
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေနျပျပီးလည္း ဆံုးမရမယ္၊ သူအသိတရားျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပျပီးလည္းဆံုးမရ
မယ္။ ေနာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ညႊန္ျပျပီးလည္း ဆံုးမတတ္ရပါမယ္။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး တရားေဟာၾကားခဲ့ေသာ နည္းမ်ားသည္ကား ထိုကဲ့သို႕
ေသာနည္းမ်ားပင္ျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္စင္မ်ားသည္လည္း မိမိတို႕ရဲ႕ ေနာင္
လာေနာက္သားမ်ားကို အဆံုးအမေပးရာတြင္ ကိုယ့္စကားႏြားရ မဟုတ္ေစဘဲ ကေလးသူငယ္မ်ား
လက္ခံႏိုင္မည့္ အသံုးအႏႈန္းအေျပာအဆို အေတြးအေခၚမ်ားႏွင့္ ဆံုးမၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းလိုက္
ရင္း မယ္ေတာ္ၾကီးအား ေမြးေန႕မွာတမ္း အျဖစ္................
ရုပ္ကုိ ထိန္းေတာ့ စိမ္းလန္းရာ၏။
ႏႈတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ သိန္းသန္းတန္၏။
စိတ္ကုိ ထိန္းေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းရာ၏။ ။
ျငိမ္းခ်မ္းေသာ စိတ္ထားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ.....................။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
Read more...
Friday, December 16, 2011
မသိမသာ
ေလာကလူအမ်ား အေျပာမ်ား အဆိုမ်ားတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ မသိမသာ ေလးပါတဲ့။ဘာေလးလုပ္လုပ္ မသိမသာ ေလးဆိုတာကို ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကတယ္။ အနည္းနဲ႕အမ်ားဆိုသလိုသံုးစြဲၾကတယ္။ဘာကို ဆိုလိုသလဲ၊ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျပာသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သိသူလည္း နည္းၾကတယ္။ စကားအဓိပၸါယ္ကိုေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ကား
မသိ မသာ တဲ့....။
တစ္ခ်ိဳ႕က မသိမသာေလးပါဟယ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆိုျပီး သံုးတတ္ၾကတယ္။ အင္း တရားထိုင္ရင္ေတာင္မွ ဟယ္ ထိုင္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ ထိုင္လို႕ ထိုင္ေနမွန္းေတာင္ မသိသာ
ဘူးတဲ့.....။ ကုိယ္လုပ္သည့္အလုပ္သည္ လုပ္လို႕လုပ္မွန္းမသိသာမွေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့
မလဲေနာ္။ အလုပ္ဆိုတာ လုပ္ရင္ လုပ္သေလာက္ သိသာရပါမယ္။ တရားတစ္ပုဒ္ နာတယ္၊ ဖတ္တယ္ ျပီးတာနဲ႔ နာျခင္း၊ ဖတ္ျခင္းအလုပ္ကေန သိသာတဲ့ တရားအသိတစ္ခု ရရပါမယ္။
ဒါမွ နာရျခင္း၊ ဖတ္ရျခင္း အက်ိဳးရွိမည္ေပါ့။ သို႕မဟုတ္လွ်င္ကား ဖတ္ျပီးေတာ့လည္း မသိမသာ၊ မဖတ္ခင္ကလည္း မသိမသာ.......။ မသိလို႕ မသာ ရတာ။ သိလွ်င္ကားသာရမည္။
ဟုတ္ပါတယ္ ။ ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးက မိန္႕ဖူးပါတယ္။ ဟ မသိမသာ မသိမသာနဲ႕
ကြာမသိလို႕တစ္သံသရာလံုး မသာဘ၀က မလြတ္ႏိုင္ၾကတာကြ သိရင္ သာကို သာရမယ္တဲ့။ ဟုတ္လိုက္တာ မသိခဲ့လို႕မသာဘ၀က မလြတ္ႏိုင္ၾကဘဲ ဆက္ကာဆက္ကာ မသာ ျဖစ္ေနရတာ။ သစၥာတရား အမွန္တရားကို သိလို႕သာသြားတဲ့သူေတြ မ်ားလွပါျပီ။ မသိ လို႕ မသာ ျဖစ္ရတဲ့ အေျခအေနကေန လြတ္ဖို႕က်ိဳးစားၾကရမွာပါ။ မသိလို႕ မသာရတဲ့ဘ၀ကေန သိလို႕ သာတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေအာင္ သိတဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမွာပါ။ဘယ္လိုက်ိဳးစား ရမလဲလို႕ ေမးၾကတယ္။ မသိမသာ ေနတဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ေပ်ာက္ေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားရမွာ။
တစ္ခုတစ္ခု လုပ္ျပီး မသိမသာေလးပါဟယ္ဆိုတဲ့ အက်င့္ကိုက မသိမသာေအာင္
လုပ္ေနတာ။ဟယ္ဒီတရားနာလိုက္တာ ကိုယ္မွားတာေတြ သိသာလိုက္တာ။ ဒီတစ္ပုဒ္ဖတ္ရတာ ကိုယ္မွားေနတာေတြသိသာလိုက္တာလို႕ျဖစ္ရမွာပါ။ အျမဲမသိမသာေလး ေနလာခဲ့တာ။ သိျပီး သာသင့္ပါျပီ။ သိလ်က္နဲ႕ မသာ ေသးလွ်င္ တစ္ခုတစ္ခု လုိအပ္ေနေသးလို႕ေပါ့။ လိုအပ္ေနတာကို သိေအာင္ လုပ္ျပီး သာေအာင္က်င့္ရမွာ။ ဒါဟာ က်င့္ကိုက်င့္ရမည့္တရားတစ္ခုပါ။ ဒါကို က်င့္ရင္ သိသာလာရမယ္။
အဲ မသိမသာပဲ က်င့္ရင္ မသိမသာပဲ ျဖစ္ေနမွာ။ သိသာေအာင္ က်င့္ၾကည့္ပါ။ သိသာပါလိမ့္မယ္။
မသိလို႕ မသာ သိလွ်င္ကား သာ....................။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
မသိ မသာ တဲ့....။
တစ္ခ်ိဳ႕က မသိမသာေလးပါဟယ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆိုျပီး သံုးတတ္ၾကတယ္။ အင္း တရားထိုင္ရင္ေတာင္မွ ဟယ္ ထိုင္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ ထိုင္လို႕ ထိုင္ေနမွန္းေတာင္ မသိသာ
ဘူးတဲ့.....။ ကုိယ္လုပ္သည့္အလုပ္သည္ လုပ္လို႕လုပ္မွန္းမသိသာမွေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့
မလဲေနာ္။ အလုပ္ဆိုတာ လုပ္ရင္ လုပ္သေလာက္ သိသာရပါမယ္။ တရားတစ္ပုဒ္ နာတယ္၊ ဖတ္တယ္ ျပီးတာနဲ႔ နာျခင္း၊ ဖတ္ျခင္းအလုပ္ကေန သိသာတဲ့ တရားအသိတစ္ခု ရရပါမယ္။
ဒါမွ နာရျခင္း၊ ဖတ္ရျခင္း အက်ိဳးရွိမည္ေပါ့။ သို႕မဟုတ္လွ်င္ကား ဖတ္ျပီးေတာ့လည္း မသိမသာ၊ မဖတ္ခင္ကလည္း မသိမသာ.......။ မသိလို႕ မသာ ရတာ။ သိလွ်င္ကားသာရမည္။
ဟုတ္ပါတယ္ ။ ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးက မိန္႕ဖူးပါတယ္။ ဟ မသိမသာ မသိမသာနဲ႕
ကြာမသိလို႕တစ္သံသရာလံုး မသာဘ၀က မလြတ္ႏိုင္ၾကတာကြ သိရင္ သာကို သာရမယ္တဲ့။ ဟုတ္လိုက္တာ မသိခဲ့လို႕မသာဘ၀က မလြတ္ႏိုင္ၾကဘဲ ဆက္ကာဆက္ကာ မသာ ျဖစ္ေနရတာ။ သစၥာတရား အမွန္တရားကို သိလို႕သာသြားတဲ့သူေတြ မ်ားလွပါျပီ။ မသိ လို႕ မသာ ျဖစ္ရတဲ့ အေျခအေနကေန လြတ္ဖို႕က်ိဳးစားၾကရမွာပါ။ မသိလို႕ မသာရတဲ့ဘ၀ကေန သိလို႕ သာတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေအာင္ သိတဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရမွာပါ။ဘယ္လိုက်ိဳးစား ရမလဲလို႕ ေမးၾကတယ္။ မသိမသာ ေနတဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ေပ်ာက္ေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားရမွာ။
တစ္ခုတစ္ခု လုပ္ျပီး မသိမသာေလးပါဟယ္ဆိုတဲ့ အက်င့္ကိုက မသိမသာေအာင္
လုပ္ေနတာ။ဟယ္ဒီတရားနာလိုက္တာ ကိုယ္မွားတာေတြ သိသာလိုက္တာ။ ဒီတစ္ပုဒ္ဖတ္ရတာ ကိုယ္မွားေနတာေတြသိသာလိုက္တာလို႕ျဖစ္ရမွာပါ။ အျမဲမသိမသာေလး ေနလာခဲ့တာ။ သိျပီး သာသင့္ပါျပီ။ သိလ်က္နဲ႕ မသာ ေသးလွ်င္ တစ္ခုတစ္ခု လုိအပ္ေနေသးလို႕ေပါ့။ လိုအပ္ေနတာကို သိေအာင္ လုပ္ျပီး သာေအာင္က်င့္ရမွာ။ ဒါဟာ က်င့္ကိုက်င့္ရမည့္တရားတစ္ခုပါ။ ဒါကို က်င့္ရင္ သိသာလာရမယ္။
အဲ မသိမသာပဲ က်င့္ရင္ မသိမသာပဲ ျဖစ္ေနမွာ။ သိသာေအာင္ က်င့္ၾကည့္ပါ။ သိသာပါလိမ့္မယ္။
မသိလို႕ မသာ သိလွ်င္ကား သာ....................။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
Read more...
Tuesday, December 6, 2011
မီးေလာင္ျပင္
မီးဆိုတာ ေလာင္စာရွိမွ ေလာင္တာမ်ိဳးပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေလာင္စာရွိေသာ္လည္း
ေလာင္စရာ မီးမရွိလွ်င္ မေလာင္ျပန္ဘူး။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး တစ္ျမိဳ႕လံုးမီးေလာင္ၾက
တယ္ ကိုယ့္အိမ္မပါလို႔ ၀မ္းသာမလား? မီးမေလာင္တာ ၀မ္းသာစရာမဟုတ္ပါဘူး။
မီးရွိေနသေရြ႕ အခ်ိန္မေရြးေလာင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မပါလို႔ ၀မ္းသာေနေပ
မယ့္ ကိုယ့္အိမ္ဟာ ေလာင္စာပါ။ မီးရွိသေရြ႕ေလာင္စာဟာ ထေလာင္ႏိုင္ပါတယ္။
အမွန္ကေတာ့ မီးမရွိတာကို ၾကိဳက္ရမွာ မီးေလာင္မွာကို ေၾကာက္ရမွာ? ခုေတာ့မီး
ေလာင္လို႔ ပ်က္စီးမွာကို ေၾကာက္ေနၾကတာ။ ပ်က္စီးစရာရွိသေရြ႕ပ်က္စီးမွာပါပဲ။
ပ်က္စီးတာ ေၾကာက္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပ်က္စီးတတ္တဲ့သေဘာတရာကို ကေၾကာက္
ရမွာပါ။
မီးေလာင္ျပင္ၾကီးတစ္ခု ရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပူလိုက္မလဲ ? မီးထဲ ပါသြား
တဲ့သူေတြကလည္းပူ မီးအနားရွိေနၾကတဲ့သူေတြကလည္းပူ မီးဆိုတဲ့ အပူရွိေနသေရြ႕
ဘယ္နားသြားသြား မီးေလာင္ျပင္ဆိုတာ ရွိႏိုင္တာပါပဲ။ မီးေလာင္ျပင္ထဲေရာက္ေနလို႔
ေရာက္ေနမွန္းမသိၾကသူေတြလည္းရွိၾကေလရဲ႕။ မီးေလာင္ျပင္ၾကီးထဲ ဘာမဟုတ္တာ
ေလးေတြကို မီးထဲမပါေအာင္ လိုက္ဆြဲေနၾကေလရဲ႕။ မီးကိုေတာ့ ျငိမ္းသတ္ဖို႔မၾကိဳးစား
ၾကတာ အံ့ၾသမိပါရဲ႕။
မီးပူမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္။ မီးေလာင္ျပင္ဆိုတာကို မည္သူမွ ေရာက္ခ်င္
ျဖစ္ခ်င္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ မီးရွိေနသေရြ႕ မီးေလာင္ႏိုင္တာပဲ။ ကိုယ့္မွာ
ေလာဘမီးရွိလွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ထေလာင္ႏိုင္၏။ ေဒါသမီး အခ်ိန္မေရြး ထေလာင္မွာ
ေမာဟမီး ေသာကမီး အို မီး မီး မီး ရွိေနသေရြ႕ေလာင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ေလာင္မယ္
မွန္းေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဂတ္စ္မီးျခစ္ေလးရဲ႕ ဘီး ေလးကို ျခစ္လိုက္ရင္ မီး ထေတာက္
သလိုမ်ိဳး သူ႕မွာ မီးေလာင္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြရွိေနတယ္ေလ။ ဘီး ကေလး ျခစ္
လိုက္ေတာ့ ေဒါက္ကနဲ မီးေလးထေတာက္တယ္။
မီး အမ်ိဳးစံုကို သယ္ျပီးသြားလာေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ခႏၶာၾကီးဟာ မီးေလာင္ျပင္
ၾကီးပါပဲ။ ဒီ မီးေလာင္ျပင္ၾကီးမွာ ေလာဘမီးေတြ ေလာင္လိုက္၊ ေဒါသမီးေတြ ေလာင္လိုက္
ေသာကမီးေတြ ေလာင္လိုက္နဲ႔ မီးေလာင္ျပင္ၾကီးရယ္ပါ။ မီးေလာင္ျပင္ကို မီးေလာင္ျပင္
မွန္းမသိၾကေတာ့ ပူလို႔ပူမွန္းေတာင္မသိၾကဘူး။ ေလာဘမီး တဟုန္းဟုန္းနဲ႔ ပူေနလိုက္
ေဒါသမီးရွိန္ တထိန္ထိန္နဲ႔ အနားမကပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ပူေလာင္ေနၾကတာပါ။
ဒါေပမယ့္လည္း မီးၾကားမွာ ကစား မီးေလာင္ျပင္ကိုပဲ တပ္မက္ေနၾကတာ။
ဘုရားရွင္ နဲ႕ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ေတြမွာ ေလာင္စာဆိုတဲ့ ခႏၶာၾကီးေတာ့ က်န္
ခ်င္က်န္တယ္ ဒါေပမယ့္ မီး မရွိေတာ့ ဘာအပူမွ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ မီးေလာင္ျပင္ကေလ
ဓမၼပန္းေတြ ပြင့္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားၾကတယ္။ မီးေလာင္ျပင္အရင္းတည္လို႔ ဓမၼပန္းဆို
တဲ့ ေအးခ်မ္းေမြးၾကိဳင္တဲ့ အိုေအစစ္ ေနရာေလးဆီ အေရာက္သြားႏိုင္ၾကတယ္။
ဒါဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြကို ျမင့္ျမင့္ျမတ္ျမတ္ပဲ က်င့္ၾက့ံ
ၾကလို႔ေပါ့။ ေအာ္ မီး ဆိုတာ အသံၾကားတာနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္အတြက္ စိတ္ပူေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ
အိမ္ကို ၾကိဳက္လို႔ မီး ကိုေၾကာက္ေနၾကေလရဲ႕။ အမွန္ေတာ့ အိမ္ကို မခင္ မီးကိုစင္ေအာင္
ၾကိဳးစားၾကရမွာ။ ခႏၶာအိမ္ကို ခင္မင္တဲ့ တဏွာကို ျဖတ္၊ မီး ကို မီးမွန္းသိျပီး မေလာင္
ေအာင္ သတိန႔ဲထိန္းျပီးေနလွ်င္ကား မီးေလာင္ျပင္ ထဲကေန ပြင့္တဲ့ ဓမၼပန္းကို ဆင္ျမန္း
ကာ ဓမၼပန္းဆင္သူတို႕ရဲ႕ေနရာကို ေရာက္မည္မလြဲပါလားလို႕ .........................။
မီးေလာင္ျပင္မွာ ေနသူတို႕ မီးကို ျငိမ္းသတ္ႏိုင္ၾကပါေစ......................။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
ေလာင္စရာ မီးမရွိလွ်င္ မေလာင္ျပန္ဘူး။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး တစ္ျမိဳ႕လံုးမီးေလာင္ၾက
တယ္ ကိုယ့္အိမ္မပါလို႔ ၀မ္းသာမလား? မီးမေလာင္တာ ၀မ္းသာစရာမဟုတ္ပါဘူး။
မီးရွိေနသေရြ႕ အခ်ိန္မေရြးေလာင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မပါလို႔ ၀မ္းသာေနေပ
မယ့္ ကိုယ့္အိမ္ဟာ ေလာင္စာပါ။ မီးရွိသေရြ႕ေလာင္စာဟာ ထေလာင္ႏိုင္ပါတယ္။
အမွန္ကေတာ့ မီးမရွိတာကို ၾကိဳက္ရမွာ မီးေလာင္မွာကို ေၾကာက္ရမွာ? ခုေတာ့မီး
ေလာင္လို႔ ပ်က္စီးမွာကို ေၾကာက္ေနၾကတာ။ ပ်က္စီးစရာရွိသေရြ႕ပ်က္စီးမွာပါပဲ။
ပ်က္စီးတာ ေၾကာက္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပ်က္စီးတတ္တဲ့သေဘာတရာကို ကေၾကာက္
ရမွာပါ။
မီးေလာင္ျပင္ၾကီးတစ္ခု ရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပူလိုက္မလဲ ? မီးထဲ ပါသြား
တဲ့သူေတြကလည္းပူ မီးအနားရွိေနၾကတဲ့သူေတြကလည္းပူ မီးဆိုတဲ့ အပူရွိေနသေရြ႕
ဘယ္နားသြားသြား မီးေလာင္ျပင္ဆိုတာ ရွိႏိုင္တာပါပဲ။ မီးေလာင္ျပင္ထဲေရာက္ေနလို႔
ေရာက္ေနမွန္းမသိၾကသူေတြလည္းရွိၾကေလရဲ႕။ မီးေလာင္ျပင္ၾကီးထဲ ဘာမဟုတ္တာ
ေလးေတြကို မီးထဲမပါေအာင္ လိုက္ဆြဲေနၾကေလရဲ႕။ မီးကိုေတာ့ ျငိမ္းသတ္ဖို႔မၾကိဳးစား
ၾကတာ အံ့ၾသမိပါရဲ႕။
မီးပူမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္။ မီးေလာင္ျပင္ဆိုတာကို မည္သူမွ ေရာက္ခ်င္
ျဖစ္ခ်င္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ မီးရွိေနသေရြ႕ မီးေလာင္ႏိုင္တာပဲ။ ကိုယ့္မွာ
ေလာဘမီးရွိလွ်င္ အခ်ိန္မေရြး ထေလာင္ႏိုင္၏။ ေဒါသမီး အခ်ိန္မေရြး ထေလာင္မွာ
ေမာဟမီး ေသာကမီး အို မီး မီး မီး ရွိေနသေရြ႕ေလာင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ေလာင္မယ္
မွန္းေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဂတ္စ္မီးျခစ္ေလးရဲ႕ ဘီး ေလးကို ျခစ္လိုက္ရင္ မီး ထေတာက္
သလိုမ်ိဳး သူ႕မွာ မီးေလာင္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြရွိေနတယ္ေလ။ ဘီး ကေလး ျခစ္
လိုက္ေတာ့ ေဒါက္ကနဲ မီးေလးထေတာက္တယ္။
မီး အမ်ိဳးစံုကို သယ္ျပီးသြားလာေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ခႏၶာၾကီးဟာ မီးေလာင္ျပင္
ၾကီးပါပဲ။ ဒီ မီးေလာင္ျပင္ၾကီးမွာ ေလာဘမီးေတြ ေလာင္လိုက္၊ ေဒါသမီးေတြ ေလာင္လိုက္
ေသာကမီးေတြ ေလာင္လိုက္နဲ႔ မီးေလာင္ျပင္ၾကီးရယ္ပါ။ မီးေလာင္ျပင္ကို မီးေလာင္ျပင္
မွန္းမသိၾကေတာ့ ပူလို႔ပူမွန္းေတာင္မသိၾကဘူး။ ေလာဘမီး တဟုန္းဟုန္းနဲ႔ ပူေနလိုက္
ေဒါသမီးရွိန္ တထိန္ထိန္နဲ႔ အနားမကပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ပူေလာင္ေနၾကတာပါ။
ဒါေပမယ့္လည္း မီးၾကားမွာ ကစား မီးေလာင္ျပင္ကိုပဲ တပ္မက္ေနၾကတာ။
ဘုရားရွင္ နဲ႕ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ေတြမွာ ေလာင္စာဆိုတဲ့ ခႏၶာၾကီးေတာ့ က်န္
ခ်င္က်န္တယ္ ဒါေပမယ့္ မီး မရွိေတာ့ ဘာအပူမွ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ မီးေလာင္ျပင္ကေလ
ဓမၼပန္းေတြ ပြင့္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားၾကတယ္။ မီးေလာင္ျပင္အရင္းတည္လို႔ ဓမၼပန္းဆို
တဲ့ ေအးခ်မ္းေမြးၾကိဳင္တဲ့ အိုေအစစ္ ေနရာေလးဆီ အေရာက္သြားႏိုင္ၾကတယ္။
ဒါဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြကို ျမင့္ျမင့္ျမတ္ျမတ္ပဲ က်င့္ၾက့ံ
ၾကလို႔ေပါ့။ ေအာ္ မီး ဆိုတာ အသံၾကားတာနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္အတြက္ စိတ္ပူေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ
အိမ္ကို ၾကိဳက္လို႔ မီး ကိုေၾကာက္ေနၾကေလရဲ႕။ အမွန္ေတာ့ အိမ္ကို မခင္ မီးကိုစင္ေအာင္
ၾကိဳးစားၾကရမွာ။ ခႏၶာအိမ္ကို ခင္မင္တဲ့ တဏွာကို ျဖတ္၊ မီး ကို မီးမွန္းသိျပီး မေလာင္
ေအာင္ သတိန႔ဲထိန္းျပီးေနလွ်င္ကား မီးေလာင္ျပင္ ထဲကေန ပြင့္တဲ့ ဓမၼပန္းကို ဆင္ျမန္း
ကာ ဓမၼပန္းဆင္သူတို႕ရဲ႕ေနရာကို ေရာက္မည္မလြဲပါလားလို႕ .........................။
မီးေလာင္ျပင္မွာ ေနသူတို႕ မီးကို ျငိမ္းသတ္ႏိုင္ၾကပါေစ......................။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
Read more...
Tuesday, November 29, 2011
ေ၀ဒနာ မွတ္တမ္း-၁
၂၄ ရက္ေန႕ အစာအိမ္ ေရာဂါျပသခဲ့တယ္။
၂၅ ရက္ေန႕ နံနက္မွာ ဇီ၀ိတဒါနသံဃာ ေဆးရံုၾကီးမွာ သြားဖံုးခြဲကာ
အံသြားႏႈတ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႕ ညေနက စတင္ျပီး ေ၀ဒနာကို အျပင္း
အထန္ ခံစားရတယ္။ ညလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၁၂ နာရီထိုးေနျပီ
အိပ္မရဘူး။ ကိုက္တယ္၊ နာတယ္၊ ဘာလို႕တရားေတြ မွတ္မရသလဲ?
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ဒုကၡခ်ည္းပါပဲေလ။
သုခဆိုတာ ဘာကမွ် ရွာမရပါလားလို႔................။
“သေဗၺ သခၤါရာ ဒုကၡာ၊ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ။
အထ နိဗၺိႏၵတိ ဒုေကၡ၊ ဧတ မေဂၢါ ၀ိသုဒၶိယာ။ ”
သခၤါရ တရားဟူသည္ကား ျဖစ္ျပီးသည့္ေနာက္တည္ေထာင္
ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲလ်က္ မျမဲလံုးလံုး အသံုးမက် ဒုကၡခ်ည္းပါတကား..........။
ထင္ရွားတာ ေပၚတာကို ၾကည့္တာဟာ ၀ိပႆနာ။ ဒီေလာက္
ထင္ရွားေနတဲ့ ေ၀ဒနာ ဘာလုိ႕၀ိပႆနာ မဆိုက္သလဲ ?
၂၆ ရက္ေန႕
ေ၀ဒနာဟာ သက္သာသေယာင္ ရွိေပမယ့္ မသက္သာပါ။
ေ၀ဒနာဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ ဆိုတာ ရွာၾကည့္ပါတဲ့။ ေ၀ဒနာ
ဟာ ပဋိစၥသမုပါဒ္ ေဒသနာအရ ဖႆေၾကာင့္ျဖစ္တာပါ။ ဖႆဆိုတဲ့
ေတြ႕ဆံုၾကံဳၾကိဳက္မႈေၾကာင့္ ေ၀ဒနာျဖစ္လာရတာ။ ဖႆကလည္း သူ႕
အလိုလိုျဖစ္တာမဟုတ္ သဠာယတန ေၾကာင့္ရယ္ပါ။
အာရံုနဲ႔ ဒြါရ တုိက္ဆိုင္တဲ့အခါ ဖႆေလးေၾကာင့္ ၾကိဳက္တယ္
မၾကိဳက္ဘူး ဆိုတဲ့ ေ၀ဒနာျဖစ္ေပၚလာတာ။ ထိုေ၀ဒနာမွာ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့
အေၾကာင္း ခ်ဳပ္ရင္ အက်ိဳးေ၀ဒနာပါ ခ်ဳပ္မယ္။ ေ၀ဒနာကို ခ်ဳပ္ေအာင္လုပ္
ရမွာမဟုတ္။ ေ၀ဒနာျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို ခ်ဳပ္ေအာင္လုပ္ရမွာပါ။
အရာအားလံုးဟာ သူ႕ခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္လာၾကတာ မဟုတ္။
ျဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ အတူတကြ ျဖစ္လာၾကျခင္းပါ။ အေၾကာင္း
ခိုင္မာလွ်င္ ခိုင္မာသေလာက္ အက်ိဳးကလည္း ခိုင္မာၾကသည္ခ်ည္းပါပဲ။
အဲ့လိုပါပဲ......... သတၱ၀ါအားလံုးဟာ ဘ၀ေလးေတြ ကိုယ္စီပိုင္ဆိုင္
ထားၾကပါတယ္။ အဲ ဘ၀ရရွိလာတယ္ဆိုကတည္းက ရရွိေစႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း
ဘ၀သမုဒယ ျပဳခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။
ဘ၀ရွိလွ်င္ ဘ၀ကင္းျပတ္တဲ့ ဘ၀နိေရာဓ ဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။
ဘ၀ေတြက ကင္းလြတ္တဲ့ ဘ၀နိေရာဓ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘ၀
နိေရာဓဂါမိနိပဋိပဒါ လမ္းစဥ္က်င့္ရပါမယ္။
သတၱ၀ါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ဘ၀ထဲမွာ ေပ်ာ္ျပီး မလြတ္ေျမာက္ခ်င္
ၾကသလဲ ဆိုတာ အေျဖရွာၾကည့္ေတာ့
“ဘ၀ဆိုတာဟာ ဒုကၡမွန္း မသိၾကလို႔ပါ ။ ”
ဟုတ္ပါတယ္။ ဒုကၡ ဆင္းရဲဆိုတာ မသိၾကလို႔ ေပ်ာ္ၾက ရႊင္ၾကနဲ႔
တစ္ခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တင္မကပါဘူး စာေရးသူအပါအ၀င္
အႏၶပုထုဇဥ္ေတြဟာ ဘ၀ဟာေပ်ာ္စရာလို႔ ဘယ္မွာ ဒုကၡလဲလို႔ ထင္
ေနၾကတာ။
ဘုရားျမတ္စြာက ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡပဲတဲ့။ ဘ၀မွာ ျပည့္စံုတယ္
ဆိုတာ မရွိဘူး ဟိုဟာလို ဒီဟာလိုနဲ႔ ျပီးျပည့္စံု ခ်မ္းသာပါတယ္ ဆိုတဲ့
ဘ၀ဟာ မရွိပါဘူး။ ထိုကဲ့သုိ႕ လိုတာျဖည့္ေနရတာကုိက ဒုကၡပါပဲတဲ့။
ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡလို႔သိမွ ဘ၀ကို မလိုခ်င္စိတ္ျဖစ္မွာပါ။
ဘ၀ဟာ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ေနလွ်င္ ဘ၀အေပၚ တပ္မက္မႈနဲ႔
ဘ၀ရေအာင္ ဘ၀မေပ်ာက္ေအာင္ပဲ အားထုတ္ေနမွာ.....။
ဘ၀ဆိုတာ တကယ့္ဆင္းရဲမွန္းသိေတာ့ “ဘ၀နိေရာဓ” လို႕
ေခၚတဲ့ ဘ၀ကင္းျပတ္တာကို လိုခ်င္လာပါတယ္။ ဘ၀ကင္းျပတ္ေစ
တဲ့နည္းက ဘယ္မွာလဲ။
ရွိပါတယ္။ “ဘ၀နိေရာဓ ဂါမိနိပဋိပဒါ” ဆိုတဲ့ မဂၢင္ ရွစ္ပါး
အက်င့္ တရားပါ။
ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡပါလားလုိ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိျမင္ျခင္းဟာ
“သမၼာဒိ႒ိ” Right Understanding ပါ။
အဲ့ဒီလို မွန္ကန္တဲ့ အျမင္ေလးရွိလာျပီဆိုလွ်င္ မွန္မွန္ကန္ကန္
ေတြးျခင္းဆိုတဲ့ “သမၼာသကၤပ” ရွိလာမွာပါ။
ထိုကဲ့သုိ႕ မွန္ကန္စြာ ျမင္ေတြး လာလွ်င္ အေျပာအဆိုေတြလည္း
မွန္ကန္လာမယ္။
အျပဳအမူေတြလည္း မွန္ကန္လာမယ္။ အလုပ္အကိုင္ေတြလည္း
မွန္ကန္လာပါမယ္။
ဒါေတြကို သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼ ႏၱ၊ သမၼာအာဇီ၀ဆိုျပီးေခၚတာပါ။
ေနာက္ေတာ့ ဒါေတြကို သိေလ သာမန္ထက္ပိုမို လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္နဲ႔
ၾကိဳးစားက်င့္တယ္။ “သမၼာ၀ါယာမ” ေပါ့။
လြဲမွားေသာ အက်င့္မျဖစ္ေအာင္ “ သမၼာသတိ” ဆိုတဲ့ သတိပ႒ာန္
ေလးပါးနဲ႔လည္း ထိန္းလာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကေလးဟာ တည္ျငိမ္ျပီး သဘာ၀တရားတို႔ရဲ႕
တနည္းအားျဖင့္ ဘ၀ရဲ႕ဒုကၡအမွန္ ဆိုတာသိ...ဘ၀ရေစတဲ့ ဘ၀သမုဒယ
ေတြ ျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ ထိုသုိ႕ သိလည္းသိ ပယ္လည္းပယ္ႏိုင္တဲ့ သမာဓိ
မ်ိဳးဟာ သမၼာသမာဓိပါပဲ။
မဂၢင္ ရွစ္ေဖာ္ ယာဥ္ပ်ံေတာ္နဲ႔ ျပည့္စံုမွ ဘ၀ကေနကင္းလြတ္မွာပါ။
ေအာ္ ေနာက္ဆုံုး အားလံုးသိၾကတဲ့ “ သိ၊ ပယ္၊ ဆိုက္၊ ပြား” ဆိုတဲ့ ကိစၥေလး
မ်ိဳးဟာ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါသြားပါကလားလို႕ေအာက္ေမ့သတိရရင္း...
ေ၀ဒနာမွတ္တမ္း အပိုင္းတစ္အျဖစ္ ေ၀ဒနာေတြ ခံစားရင္း စာမေရးလွ်င္
မေနႏိုင္သည့္ လက္က ကီးဘုတ္ေပၚ ေျပးလႊားခဲ့ရတာပါပဲ...................။
တစ္စ တစ္စ စြန္႕၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာက္ေနာင္ ဆက္တိုင္းေကာင္း၏......။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
၂၅ ရက္ေန႕ နံနက္မွာ ဇီ၀ိတဒါနသံဃာ ေဆးရံုၾကီးမွာ သြားဖံုးခြဲကာ
အံသြားႏႈတ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႕ ညေနက စတင္ျပီး ေ၀ဒနာကို အျပင္း
အထန္ ခံစားရတယ္။ ညလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၁၂ နာရီထိုးေနျပီ
အိပ္မရဘူး။ ကိုက္တယ္၊ နာတယ္၊ ဘာလို႕တရားေတြ မွတ္မရသလဲ?
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ဒုကၡခ်ည္းပါပဲေလ။
သုခဆိုတာ ဘာကမွ် ရွာမရပါလားလို႔................။
“သေဗၺ သခၤါရာ ဒုကၡာ၊ ယဒါ ပညာယ ပႆတိ။
အထ နိဗၺိႏၵတိ ဒုေကၡ၊ ဧတ မေဂၢါ ၀ိသုဒၶိယာ။ ”
သခၤါရ တရားဟူသည္ကား ျဖစ္ျပီးသည့္ေနာက္တည္ေထာင္
ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲလ်က္ မျမဲလံုးလံုး အသံုးမက် ဒုကၡခ်ည္းပါတကား..........။
ထင္ရွားတာ ေပၚတာကို ၾကည့္တာဟာ ၀ိပႆနာ။ ဒီေလာက္
ထင္ရွားေနတဲ့ ေ၀ဒနာ ဘာလုိ႕၀ိပႆနာ မဆိုက္သလဲ ?
၂၆ ရက္ေန႕
ေ၀ဒနာဟာ သက္သာသေယာင္ ရွိေပမယ့္ မသက္သာပါ။
ေ၀ဒနာဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ ဆိုတာ ရွာၾကည့္ပါတဲ့။ ေ၀ဒနာ
ဟာ ပဋိစၥသမုပါဒ္ ေဒသနာအရ ဖႆေၾကာင့္ျဖစ္တာပါ။ ဖႆဆိုတဲ့
ေတြ႕ဆံုၾကံဳၾကိဳက္မႈေၾကာင့္ ေ၀ဒနာျဖစ္လာရတာ။ ဖႆကလည္း သူ႕
အလိုလိုျဖစ္တာမဟုတ္ သဠာယတန ေၾကာင့္ရယ္ပါ။
အာရံုနဲ႔ ဒြါရ တုိက္ဆိုင္တဲ့အခါ ဖႆေလးေၾကာင့္ ၾကိဳက္တယ္
မၾကိဳက္ဘူး ဆိုတဲ့ ေ၀ဒနာျဖစ္ေပၚလာတာ။ ထိုေ၀ဒနာမွာ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့
အေၾကာင္း ခ်ဳပ္ရင္ အက်ိဳးေ၀ဒနာပါ ခ်ဳပ္မယ္။ ေ၀ဒနာကို ခ်ဳပ္ေအာင္လုပ္
ရမွာမဟုတ္။ ေ၀ဒနာျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို ခ်ဳပ္ေအာင္လုပ္ရမွာပါ။
အရာအားလံုးဟာ သူ႕ခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္လာၾကတာ မဟုတ္။
ျဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ အတူတကြ ျဖစ္လာၾကျခင္းပါ။ အေၾကာင္း
ခိုင္မာလွ်င္ ခိုင္မာသေလာက္ အက်ိဳးကလည္း ခိုင္မာၾကသည္ခ်ည္းပါပဲ။
အဲ့လိုပါပဲ......... သတၱ၀ါအားလံုးဟာ ဘ၀ေလးေတြ ကိုယ္စီပိုင္ဆိုင္
ထားၾကပါတယ္။ အဲ ဘ၀ရရွိလာတယ္ဆိုကတည္းက ရရွိေစႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း
ဘ၀သမုဒယ ျပဳခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။
ဘ၀ရွိလွ်င္ ဘ၀ကင္းျပတ္တဲ့ ဘ၀နိေရာဓ ဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။
ဘ၀ေတြက ကင္းလြတ္တဲ့ ဘ၀နိေရာဓ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘ၀
နိေရာဓဂါမိနိပဋိပဒါ လမ္းစဥ္က်င့္ရပါမယ္။
သတၱ၀ါေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ဘ၀ထဲမွာ ေပ်ာ္ျပီး မလြတ္ေျမာက္ခ်င္
ၾကသလဲ ဆိုတာ အေျဖရွာၾကည့္ေတာ့
“ဘ၀ဆိုတာဟာ ဒုကၡမွန္း မသိၾကလို႔ပါ ။ ”
ဟုတ္ပါတယ္။ ဒုကၡ ဆင္းရဲဆိုတာ မသိၾကလို႔ ေပ်ာ္ၾက ရႊင္ၾကနဲ႔
တစ္ခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တင္မကပါဘူး စာေရးသူအပါအ၀င္
အႏၶပုထုဇဥ္ေတြဟာ ဘ၀ဟာေပ်ာ္စရာလို႔ ဘယ္မွာ ဒုကၡလဲလို႔ ထင္
ေနၾကတာ။
ဘုရားျမတ္စြာက ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡပဲတဲ့။ ဘ၀မွာ ျပည့္စံုတယ္
ဆိုတာ မရွိဘူး ဟိုဟာလို ဒီဟာလိုနဲ႔ ျပီးျပည့္စံု ခ်မ္းသာပါတယ္ ဆိုတဲ့
ဘ၀ဟာ မရွိပါဘူး။ ထိုကဲ့သုိ႕ လိုတာျဖည့္ေနရတာကုိက ဒုကၡပါပဲတဲ့။
ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡလို႔သိမွ ဘ၀ကို မလိုခ်င္စိတ္ျဖစ္မွာပါ။
ဘ၀ဟာ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ေနလွ်င္ ဘ၀အေပၚ တပ္မက္မႈနဲ႔
ဘ၀ရေအာင္ ဘ၀မေပ်ာက္ေအာင္ပဲ အားထုတ္ေနမွာ.....။
ဘ၀ဆိုတာ တကယ့္ဆင္းရဲမွန္းသိေတာ့ “ဘ၀နိေရာဓ” လို႕
ေခၚတဲ့ ဘ၀ကင္းျပတ္တာကို လိုခ်င္လာပါတယ္။ ဘ၀ကင္းျပတ္ေစ
တဲ့နည္းက ဘယ္မွာလဲ။
ရွိပါတယ္။ “ဘ၀နိေရာဓ ဂါမိနိပဋိပဒါ” ဆိုတဲ့ မဂၢင္ ရွစ္ပါး
အက်င့္ တရားပါ။
ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡပါလားလုိ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိျမင္ျခင္းဟာ
“သမၼာဒိ႒ိ” Right Understanding ပါ။
အဲ့ဒီလို မွန္ကန္တဲ့ အျမင္ေလးရွိလာျပီဆိုလွ်င္ မွန္မွန္ကန္ကန္
ေတြးျခင္းဆိုတဲ့ “သမၼာသကၤပ” ရွိလာမွာပါ။
ထိုကဲ့သုိ႕ မွန္ကန္စြာ ျမင္ေတြး လာလွ်င္ အေျပာအဆိုေတြလည္း
မွန္ကန္လာမယ္။
အျပဳအမူေတြလည္း မွန္ကန္လာမယ္။ အလုပ္အကိုင္ေတြလည္း
မွန္ကန္လာပါမယ္။
ဒါေတြကို သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼ ႏၱ၊ သမၼာအာဇီ၀ဆိုျပီးေခၚတာပါ။
ေနာက္ေတာ့ ဒါေတြကို သိေလ သာမန္ထက္ပိုမို လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္နဲ႔
ၾကိဳးစားက်င့္တယ္။ “သမၼာ၀ါယာမ” ေပါ့။
လြဲမွားေသာ အက်င့္မျဖစ္ေအာင္ “ သမၼာသတိ” ဆိုတဲ့ သတိပ႒ာန္
ေလးပါးနဲ႔လည္း ထိန္းလာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကေလးဟာ တည္ျငိမ္ျပီး သဘာ၀တရားတို႔ရဲ႕
တနည္းအားျဖင့္ ဘ၀ရဲ႕ဒုကၡအမွန္ ဆိုတာသိ...ဘ၀ရေစတဲ့ ဘ၀သမုဒယ
ေတြ ျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ ထိုသုိ႕ သိလည္းသိ ပယ္လည္းပယ္ႏိုင္တဲ့ သမာဓိ
မ်ိဳးဟာ သမၼာသမာဓိပါပဲ။
မဂၢင္ ရွစ္ေဖာ္ ယာဥ္ပ်ံေတာ္နဲ႔ ျပည့္စံုမွ ဘ၀ကေနကင္းလြတ္မွာပါ။
ေအာ္ ေနာက္ဆုံုး အားလံုးသိၾကတဲ့ “ သိ၊ ပယ္၊ ဆိုက္၊ ပြား” ဆိုတဲ့ ကိစၥေလး
မ်ိဳးဟာ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါသြားပါကလားလို႕ေအာက္ေမ့သတိရရင္း...
ေ၀ဒနာမွတ္တမ္း အပိုင္းတစ္အျဖစ္ ေ၀ဒနာေတြ ခံစားရင္း စာမေရးလွ်င္
မေနႏိုင္သည့္ လက္က ကီးဘုတ္ေပၚ ေျပးလႊားခဲ့ရတာပါပဲ...................။
တစ္စ တစ္စ စြန္႕၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာက္ေနာင္ ဆက္တိုင္းေကာင္း၏......။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
Read more...
Friday, November 4, 2011
ကိုယ့္ဘ၀ကို မေမ့ပါနဲ႔
လူေတြဟာ ကိုယ္ကိုတိုင္ ကေလးဘ၀ကေန လူၾကီးဘ၀ေရာက္လာခဲ့ၾကပီးမွ
ကေလးဘ၀ကို ေမ့သြားတတ္ၾကတယ္။ ကုိယ္ကိုတိုင္ သားသမီးဘ၀ကေန မိဘဘ၀
ေရာက္လာၾကပီး သားသမီးဘ၀ကိုေမ့သြားတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ေမ့သြား
ၾကျခင္းရယ္ပါ။ ကိုယ္ဘ၀ကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားသူဟာ သူမ်ားကိုလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္
ဆိုတာ ကင္းမဲ့တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကို စာေရးဆရာ ဆရာေၾကးမႈံေရးသားျပီး အကယ္ဒမီ
သုေမာင္ဆုိထားတဲ့ ကမၻာၾကီးျငိမ္းခ်မ္းပါေစ...ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးၾကားပီး ေရးျဖစ္ခ့ဲတာ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကလည္းပဲ ဘ၀ေမ့တဲ့သူဟာ တရားမေတြ႕
ပါဘူးလို႕ သုတၱန္အထင္အရွားမိန္႕မွာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါက ေတာင္းစားေနရတဲ့ ကေလး
ေလးတစ္ေယာက္ကုိ အရွင္အာနႏၵာက သနားကရုဏာျဖစ္လို႕ ေက်ာင္းေခၚလာပီး သကၤန္း
၀တ္ေပးခဲ့တယ္။ ထိုကေလးေလးဟာ ကုိရင္ကေလးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕တပည့္
ျဖစ္တာေၾကာင့္ စားရေသာက္ရ ဘုန္းကံျမင့္မားကာအသားအရည္ စုိျပည္၀င္း၀ါလို႔ ျဖစ္လာ
ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ တစ္ေန႕က်ေတာ့ ကိုရင္ေလး လူထြက္ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ သူက သူရဲ႕ ေတာင္း
စားခဲ့တဲ့ ခြက္ေလးကိုျပန္ၾကည့္ျပီး ကုိယ့္ဘ၀ကို ျပန္သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ မထြက္ျဖစ္
ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါလည္း အဲ့လုိထြက္ခ်င္လာတာနဲ႔ ဒါေလးေတြျပန္ၾကည့္ျပီး သံ၀ဂ
ရျပီး မထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုရင္ေလး တရားရသြားခဲ့တယ္။ ရဟႏၱာျဖစ္
သြားတယ္။ ဒါနဲ႕ သူဘ၀ကုိ ျပန္သတိရေစတဲ့ ထိုခြက္ကေလးကို သူက ဆရာအျဖစ္တင္ထား
လိုက္တယ္။ သူ႕ဆရာဟာ ဒီခြက္ကေလးေတြပဲလို႔ သူကေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဟာသူ႕ဘ၀ကို
သူမေမ့လို႔ တရားရခဲ့တာ။ တရားအသိထူးရခဲ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းဟာကုိယ့္ဘ၀ကို
ကိုေမ့သင့္ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုကို ေမ့ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ္အိုတာ ကိုယ္သတိမထားဘဲ
ေမ့ေနတာ ကိုယ္နာတာကိုယ္ သတိမထားဘဲေမ့ေနတာ ကိုယ့္အေသကို ကိုုယ္ေမ့ေနတာ
ဒါဟာလည္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ကုိယ္ေမ့ေနတာေတြဘဲေပါ့။ ဒါေတြဟာ မေမ့သင့္တဲ့ တရားေတြ
အျမဲ ဆင္ျခင္သင့္တဲ့ တရားသေဘာအသိမွန္ေတြပါ။ ဒါေတြကို အျမဲမျပတ္ဆင္ျခင္ေတြး
ေတာေနျခင္းျဖင့္ တရားအသိထူးေတြရရွိလာႏိုင္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္စီ ကုိယ္စီသေဘာက်
ျပီး မိမိတို႔ဘ၀ေတြကို မေမ့ေအာင္ အျမဲမျပတ္ဆင္ျခင္ေသာအားျဖင့္ တရားအသိဥာဏ္
ရင့္သန္ႏိုင္ၾကပါေစ...............။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
ကေလးဘ၀ကို ေမ့သြားတတ္ၾကတယ္။ ကုိယ္ကိုတိုင္ သားသမီးဘ၀ကေန မိဘဘ၀
ေရာက္လာၾကပီး သားသမီးဘ၀ကိုေမ့သြားတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ေမ့သြား
ၾကျခင္းရယ္ပါ။ ကိုယ္ဘ၀ကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားသူဟာ သူမ်ားကိုလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္
ဆိုတာ ကင္းမဲ့တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါကို စာေရးဆရာ ဆရာေၾကးမႈံေရးသားျပီး အကယ္ဒမီ
သုေမာင္ဆုိထားတဲ့ ကမၻာၾကီးျငိမ္းခ်မ္းပါေစ...ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးၾကားပီး ေရးျဖစ္ခ့ဲတာ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးကလည္းပဲ ဘ၀ေမ့တဲ့သူဟာ တရားမေတြ႕
ပါဘူးလို႕ သုတၱန္အထင္အရွားမိန္႕မွာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါက ေတာင္းစားေနရတဲ့ ကေလး
ေလးတစ္ေယာက္ကုိ အရွင္အာနႏၵာက သနားကရုဏာျဖစ္လို႕ ေက်ာင္းေခၚလာပီး သကၤန္း
၀တ္ေပးခဲ့တယ္။ ထိုကေလးေလးဟာ ကုိရင္ကေလးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕တပည့္
ျဖစ္တာေၾကာင့္ စားရေသာက္ရ ဘုန္းကံျမင့္မားကာအသားအရည္ စုိျပည္၀င္း၀ါလို႔ ျဖစ္လာ
ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ တစ္ေန႕က်ေတာ့ ကိုရင္ေလး လူထြက္ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႕ သူက သူရဲ႕ ေတာင္း
စားခဲ့တဲ့ ခြက္ေလးကိုျပန္ၾကည့္ျပီး ကုိယ့္ဘ၀ကို ျပန္သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႕ မထြက္ျဖစ္
ေတာ့ဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါလည္း အဲ့လုိထြက္ခ်င္လာတာနဲ႔ ဒါေလးေတြျပန္ၾကည့္ျပီး သံ၀ဂ
ရျပီး မထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုရင္ေလး တရားရသြားခဲ့တယ္။ ရဟႏၱာျဖစ္
သြားတယ္။ ဒါနဲ႕ သူဘ၀ကုိ ျပန္သတိရေစတဲ့ ထိုခြက္ကေလးကို သူက ဆရာအျဖစ္တင္ထား
လိုက္တယ္။ သူ႕ဆရာဟာ ဒီခြက္ကေလးေတြပဲလို႔ သူကေျပာခဲ့တယ္။ ဒါဟာသူ႕ဘ၀ကို
သူမေမ့လို႔ တရားရခဲ့တာ။ တရားအသိထူးရခဲ့တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းဟာကုိယ့္ဘ၀ကို
ကိုေမ့သင့္ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုကို ေမ့ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ္အိုတာ ကိုယ္သတိမထားဘဲ
ေမ့ေနတာ ကိုယ္နာတာကိုယ္ သတိမထားဘဲေမ့ေနတာ ကိုယ့္အေသကို ကိုုယ္ေမ့ေနတာ
ဒါဟာလည္း ကိုယ့္ဘ၀ကို ကုိယ္ေမ့ေနတာေတြဘဲေပါ့။ ဒါေတြဟာ မေမ့သင့္တဲ့ တရားေတြ
အျမဲ ဆင္ျခင္သင့္တဲ့ တရားသေဘာအသိမွန္ေတြပါ။ ဒါေတြကို အျမဲမျပတ္ဆင္ျခင္ေတြး
ေတာေနျခင္းျဖင့္ တရားအသိထူးေတြရရွိလာႏိုင္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္စီ ကုိယ္စီသေဘာက်
ျပီး မိမိတို႔ဘ၀ေတြကို မေမ့ေအာင္ အျမဲမျပတ္ဆင္ျခင္ေသာအားျဖင့္ တရားအသိဥာဏ္
ရင့္သန္ႏိုင္ၾကပါေစ...............။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
Read more...
Wednesday, November 2, 2011
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ပါ
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တိပိဋကဆရာေတာ္မ်ား ေပၚထြန္းထြက္ေပၚခဲ့သည္မွာ ၁၂ ပါးပင္ရွိခဲ့ပါပီ။
ယခု ၁၂ ပါးေျမာက္ တိပိဋကဓရ တိပိဋကေကာ၀ိဓ ဆရာေတာ္သည္ကား စစ္ကိုင္းျမိဳ႕သုေဗာဓာရံု
ေက်ာင္းတိုက္မွ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုဆရာေတာ္ဘုရားအား ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားကို ေမွာ္ဘီျမိဳ႕
ေအာက္၀ါးနက္ေခ်ာင္းေက်းရြာမွာ တည္ရွိတဲ့ ဓမၼဒူတေဇတ၀န္ေတာရ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးအတြင္းမွာ
ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခါမွ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းရွိသံဃာေတာ္မ်ားကို ၾသ၀ါဒစကားေလးတစ္ပုဒ္
ခ်ီးျမင့္ခဲ့ပါတယ္။
အရွင္ဘုရားတို႕ သာသနာေတာ္မွာ အက်ိဳးရွိစြာေနမယ္ထိုင္ႏိုင္ဖို႕ တပည့္ေတာ္ စကားေလးတစ္ခြန္းလက္ေဆာင္ပါးခဲ့ပါ့မယ္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါဘုရား။ မိမိတို႕ ေလွ်ာက္
လွမ္းေနတဲ့ သာသနာေတာ္ၾကီးအထဲမွာ ထိုင္မေနဘဲ ဘယ္အထိေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္မယ္
ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူဟာ သူေရာက္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္
ကို တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေရာက္မွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲ
တစ္ခ်ိဳ႕က ကံ၊ဥာဏ္၊၀ီရိယ အားလံုးသာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကံပဲသာတယ္။ တစ္ခ်ိဳက ဥာဏ္ပဲသာ
တယ္။ က်န္တာေတြ ၾကိဳးစားမွရတယ္။ အဲ တပည့္ေတာ္တို႕ဘာလုပ္ရမလဲဆိုရင္ ငါဒီေလာက္ဆို
ေတာ္ပါပီဆိုျပီး ရပ္မေနဘဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမွာပါ။ ခု တပည့္ေတာ္ဆို ဥာဏ္သိပ္ေကာင္း
တာမဟုတ္ပါဘူး သာမာန္ေလာက္ပါပဲ။ တပည့္ေတာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့လို႕ ခုလိုေအာင္ျမင္
ခဲ့တာ တပည့္ေတာ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ရွိခဲ့တာပါ။ အာလံုးေသာ ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္
ေတြလည္းပဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါ။ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူဟာ ခရီးဆံုးကို ေရာက္ၾကရမွာပါပဲ
တပည့္ေတာ္လည္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရအံုးမွာပါပဲ။ သာသနာမွာ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီး
ရယ္ပါ။ ဘာမွ အားေလ်ာ့စရာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္က တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာ ထမ္းႏိုင္တဲ့ေနရာကေန
ထမ္းေဆာင္ေနဖို႔ပါပဲ။ ကုိယ္လုပ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ အားေလွ်ာ့တာမ်ိဳး ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့တာမ်ိဳး
မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္က အျမဲလမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္ လုပ္စရာဆိုတာ ရွိျပီးသားပါလို႔
ေျပာျပရင္းတပည့္ေတာ္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒ ကထာကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္ ဘုရား။
သာဓု .......... သာဓု................သာဓု။
ထိုေန႕က အဖ်ားေတြတက္ေနတဲ့ စာေရးသူဟာ တိပိဋက ဆရာေတာ္ရဲ႕ လမ္းဆက္
ေလွ်ာက္ပါကို နားေထာင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အားအင္ေတြျပည့္၀ခဲ့ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ ရည္
မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဆုိတာ ရွိျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိုရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ေရာက္ျပီးရင္ ထိုင္
ေနတတ္ၾကတယ္။ ရည္မွန္းထားတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ ကိုယ္ရည္မွန္းထားတာသည္ ဘ၀အတြက္
ျပီးျပည့္စံုေသာ ပန္းတိုင္မ်ိဳးေရာျဖစ္ရဲ႕လား။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးဟာ ဘုရားအျဖစ္ကို
ေရာက္ေတာ္မူျပီး ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူတဲ့အထိ ၄၅၀ါ ကာလပတ္လံုး သာသနာေတာ္ၾကီးကို စည္
ပင္တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနေတာ္မမူခဲ့ပါဘူး။ ထိုင္ေနခဲ့
တာမ်ိဳးမရွိခဲ့ပါဘူး။ ပန္းတုိင္ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ၾကီးကို ရရွိျပီးျဖစ္ေပမယ့္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ပါ
တယ္။ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ အမည္ခံထားတဲ့ သူေတြေရာ ရွင္၊
ရဟန္းေတြပါ အားက်စရာ အတုယူရမွာပါ။ ခုေတာ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္၊ ရဟန္းေတြ ဘက္
ကလည္း ေတာ္ျပီ ဓမၼစရိယ ေအာင္၊ လူေတြဘက္ကလည္း ေတာ္ပီ ေသာတာပန္ေလာက္ဆို
ေအာ္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေတာ္ျပီ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ အထက္အထက္ မဂ္၊ ဥာဏ္ ေတြနဲ႔
ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့သလိုျဖစ္သြားတယ္။ တကယ့္ နိဗၺာန္ၾကီးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလိုမ်ိဳးျဖစ္
သြားပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ရမွာကို ၾကိဳးစားမႈမရွိေတာ့ဘဲ ဘာျဖစ္ရင္ေတာ့ ေတာ္ပါပီ ဆိုတဲ့
စိတ္ဓာတ္ဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ မေျပာ၀ံ့ပါဘူး။ ဖ်ားေနေပမယ့္
ဒီစာေလးေရးမိခဲ့တယ္ အဲ့ဒီေန႕ကေပါ့...........။
ေအာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ တိုက္တြန္းရမွာ လက္ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ တဲြေခၚရမွာ
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆဲြေခၚရမွာပါလားလို႔ အေတြးေလးလည္း ၀င္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီစာေလးကို ဖတ္မိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို႕ ရဟႏၱာျဖစ္ေလာက္တဲ့ ကံေတြပါ
လာပါသားနဲ႔ ေသာတာပန္ေလာက္ေတာ္ပါပီဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးမထားရွိပဲ လမ္းဆက္
ေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးသား ထားရွိၾကပါလို႔တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
ယခု ၁၂ ပါးေျမာက္ တိပိဋကဓရ တိပိဋကေကာ၀ိဓ ဆရာေတာ္သည္ကား စစ္ကိုင္းျမိဳ႕သုေဗာဓာရံု
ေက်ာင္းတိုက္မွ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုဆရာေတာ္ဘုရားအား ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားကို ေမွာ္ဘီျမိဳ႕
ေအာက္၀ါးနက္ေခ်ာင္းေက်းရြာမွာ တည္ရွိတဲ့ ဓမၼဒူတေဇတ၀န္ေတာရ ေက်ာင္းတုိက္ၾကီးအတြင္းမွာ
ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခါမွ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းရွိသံဃာေတာ္မ်ားကို ၾသ၀ါဒစကားေလးတစ္ပုဒ္
ခ်ီးျမင့္ခဲ့ပါတယ္။
အရွင္ဘုရားတို႕ သာသနာေတာ္မွာ အက်ိဳးရွိစြာေနမယ္ထိုင္ႏိုင္ဖို႕ တပည့္ေတာ္ စကားေလးတစ္ခြန္းလက္ေဆာင္ပါးခဲ့ပါ့မယ္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါဘုရား။ မိမိတို႕ ေလွ်ာက္
လွမ္းေနတဲ့ သာသနာေတာ္ၾကီးအထဲမွာ ထိုင္မေနဘဲ ဘယ္အထိေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္မယ္
ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူဟာ သူေရာက္ခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္
ကို တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေရာက္မွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲ
တစ္ခ်ိဳ႕က ကံ၊ဥာဏ္၊၀ီရိယ အားလံုးသာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ကံပဲသာတယ္။ တစ္ခ်ိဳက ဥာဏ္ပဲသာ
တယ္။ က်န္တာေတြ ၾကိဳးစားမွရတယ္။ အဲ တပည့္ေတာ္တို႕ဘာလုပ္ရမလဲဆိုရင္ ငါဒီေလာက္ဆို
ေတာ္ပါပီဆိုျပီး ရပ္မေနဘဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမွာပါ။ ခု တပည့္ေတာ္ဆို ဥာဏ္သိပ္ေကာင္း
တာမဟုတ္ပါဘူး သာမာန္ေလာက္ပါပဲ။ တပည့္ေတာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့လို႕ ခုလိုေအာင္ျမင္
ခဲ့တာ တပည့္ေတာ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ရွိခဲ့တာပါ။ အာလံုးေသာ ညီေတာ္ ေနာင္ေတာ္
ေတြလည္းပဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါ။ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူဟာ ခရီးဆံုးကို ေရာက္ၾကရမွာပါပဲ
တပည့္ေတာ္လည္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရအံုးမွာပါပဲ။ သာသနာမွာ လုပ္စရာေတြက အမ်ားၾကီး
ရယ္ပါ။ ဘာမွ အားေလ်ာ့စရာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္က တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာ ထမ္းႏိုင္တဲ့ေနရာကေန
ထမ္းေဆာင္ေနဖို႔ပါပဲ။ ကုိယ္လုပ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ အားေလွ်ာ့တာမ်ိဳး ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့တာမ်ိဳး
မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္က အျမဲလမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္ လုပ္စရာဆိုတာ ရွိျပီးသားပါလို႔
ေျပာျပရင္းတပည့္ေတာ္ရဲ႕ ၾသ၀ါဒ ကထာကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္ ဘုရား။
သာဓု .......... သာဓု................သာဓု။
ထိုေန႕က အဖ်ားေတြတက္ေနတဲ့ စာေရးသူဟာ တိပိဋက ဆရာေတာ္ရဲ႕ လမ္းဆက္
ေလွ်ာက္ပါကို နားေထာင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အားအင္ေတြျပည့္၀ခဲ့ပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ ရည္
မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဆုိတာ ရွိျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိုရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ေရာက္ျပီးရင္ ထိုင္
ေနတတ္ၾကတယ္။ ရည္မွန္းထားတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ ကိုယ္ရည္မွန္းထားတာသည္ ဘ၀အတြက္
ျပီးျပည့္စံုေသာ ပန္းတိုင္မ်ိဳးေရာျဖစ္ရဲ႕လား။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးဟာ ဘုရားအျဖစ္ကို
ေရာက္ေတာ္မူျပီး ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူတဲ့အထိ ၄၅၀ါ ကာလပတ္လံုး သာသနာေတာ္ၾကီးကို စည္
ပင္တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနေတာ္မမူခဲ့ပါဘူး။ ထိုင္ေနခဲ့
တာမ်ိဳးမရွိခဲ့ပါဘူး။ ပန္းတုိင္ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ၾကီးကို ရရွိျပီးျဖစ္ေပမယ့္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ပါ
တယ္။ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ အမည္ခံထားတဲ့ သူေတြေရာ ရွင္၊
ရဟန္းေတြပါ အားက်စရာ အတုယူရမွာပါ။ ခုေတာ့ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္၊ ရဟန္းေတြ ဘက္
ကလည္း ေတာ္ျပီ ဓမၼစရိယ ေအာင္၊ လူေတြဘက္ကလည္း ေတာ္ပီ ေသာတာပန္ေလာက္ဆို
ေအာ္ ေသာတာပန္ ျဖစ္ေတာ္ျပီ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ အထက္အထက္ မဂ္၊ ဥာဏ္ ေတြနဲ႔
ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့သလိုျဖစ္သြားတယ္။ တကယ့္ နိဗၺာန္ၾကီးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလိုမ်ိဳးျဖစ္
သြားပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ရမွာကို ၾကိဳးစားမႈမရွိေတာ့ဘဲ ဘာျဖစ္ရင္ေတာ့ ေတာ္ပါပီ ဆိုတဲ့
စိတ္ဓာတ္ဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ မေျပာ၀ံ့ပါဘူး။ ဖ်ားေနေပမယ့္
ဒီစာေလးေရးမိခဲ့တယ္ အဲ့ဒီေန႕ကေပါ့...........။
ေအာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ တိုက္တြန္းရမွာ လက္ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ တဲြေခၚရမွာ
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆဲြေခၚရမွာပါလားလို႔ အေတြးေလးလည္း ၀င္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီစာေလးကို ဖတ္မိတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတို႕ ရဟႏၱာျဖစ္ေလာက္တဲ့ ကံေတြပါ
လာပါသားနဲ႔ ေသာတာပန္ေလာက္ေတာ္ပါပီဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးမထားရွိပဲ လမ္းဆက္
ေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးသား ထားရွိၾကပါလို႔တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။
ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )
Read more...
Subscribe to:
Posts (Atom)
