ထေနာင္းရိပ္

                     မနက္အိပ္ယာထျပီဆိုတာနဲ႔ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔ကေန စျပီး တစ္ေန႔တာအတြက္ ပူပန္ရပါျပီ။ တစ္ေန႔တာအတြက္ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရး ဆိုတဲ့ အေရးေတြနဲ႔ စတင္ျပီး၊ ဒီအေရးေတြ အျပီးဆံုးခင္ပဲ တစ္ေန႔ ကြယ္ျပန္တယ္။ ေအာ္ အေရးေပါင္းမ်ားစြာကို ျပဳေနၾကတာ၊ ေသတဲ့အထိ ဒီအေရးေတြက မျပီးဆံုးပဲေနာ္။ ဒီကေန႔ နံနက္တံုးေခါက္လို႔ အိပ္ယာက ႏိုးႏိုးခ်င္းဒီအေတြးေလးစိတ္ထဲေပၚမိတယ္။ 

                        မနက္ေနထြက္လာတာနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမေတြးဘူး၊ ေနမယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ ေတြးၾက တယ္။ တစ္ေန႔တာဘာေတြ လုပ္စရာ ရွိတယ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ တစ္ေန႔တာအတြင္း ကုသိုလ္တရား၊ အကုသိုလ္တရားေတြ ျပဳ၊ ေျပာ၊ ၾကံ ျပီးအသက္ရွင္ေနၾကတယ္။ သာယာစ ရာေတြေရာ၊ ျငီးေငြ႔ စရာေတြေကာ ေတြ႔ၾကံဳေနၾကရတယ္။ သာယာစရာ နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္ၾက၊ ျငီးေငြ႔ စရာ နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ဆိုးလိုက္ၾက၊ ေအာ္ တစ္ေန႔တာတိုင္း၊ တစ္ေန႔တာတိုင္းကို ဒီလိုခ်ည္း ျဖတ္သန္းေနရင္ေတာ့ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။  

                         လူတိုင္းမွာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဆိုတာရွိၾကစျမဲ။ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေရာက္ခ်င္တယ္ ဆိုတာေတြေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ျပီးေတာ့ေရာ ဘာမ်ားထူးျခား လာသလဲဆိုတာ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ဦးစားေပး လို႔ ျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ဆံုးရံႈးေနၾကရတယ္။ တစ္ေန႔တာလံုးမွာ ကုသိုလ္နဲ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကိုမလြယ္ပါဘူး။ အာရံုအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ ၾကားမွာ အေယာနိေသာမနသိကာရ နဲ႔ ေနမိလို႔ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ ျဖစ္လိုက္ၾကရတာ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာၾကတယ္။ ပုထုဇဥ္ပဲ အဲ့ေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ တဲ့ ။ ပုထုဇဥ္ဆုိတာနဲ႔ ကိုင္ေပါက္လိုက္ၾကျပန္တယ္။

                            ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ပုထုဇဥ္ဘ၀ကို ခံုမင္တြယ္တာေနရင္ ပုထုဇဥ္ဘ၀က လြတ္ပါ့မလား။ အရိယာေတြကုိ အားက်ျပီး အရိယာစိတ္ေမြးမွသာလွ်င္ အရိယာဘ၀ ေရာက္ႏိုင္မွာေပါ့။ ပုထုဇဥ္မိုလို႔ တစ္သံသရာလံုး မိုက္ခဲ့၊ ဆိုးခဲ့တာ ခုလည္းပဲ မိုက္တုန္း၊ ဆိုးတုန္းပဲလို႔ ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး။ မိုက္လို႔ ေကာင္း၊ ဆိုးလုိ႔ေကာင္းေနၾကတာ။ ေဒါသျဖစ္မေပါ့ ပုထုဇဥ္ပဲ၊ ေသာကေရာက္မေပါ့ ပုထုဇဥ္ပဲ ဘယ္တုန္းကမ်ား အရိယာလို ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေသာက မျဖစ္ပဲ ေနခ်င္လိုက္တာလို႔ ျဖစ္ခဲ့ဖူးလဲ ? ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ၾကပါ။ ထစ္ခနဲဆို ျဖစ္လိုက္တာပဲ၊ ထစ္ခနဲဆို ဆိုးလိုက္တာပဲ။ ေအာ္ ပုထုဇဥ္ အျမင္မ်ားေနာ္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

                           ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေရွ႕ ေတာ္ေမွာက္မွာ တရားေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ေဟာတာနဲ႔ တရားရ သြားတဲ့သူေတြဟာ ဟိုး သံသရာအဆက္ဆက္က ဒီတရားဓမၼေတြကို ႏွစ္ေပါင္း ေသာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး အားထုတ္ခဲ့ လို႔ပါ။ ခုမွ ျမတ္စြာဘုရားကဘက္လိုက္ျပီး သူတို႔ခ်ည္းေဟာေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔မွာကိုက တရားရဖို႔ သံသရာ အဆက္ဆက္က အရိယာျဖစ္ခ်င္စိတ္၊ အရိယာလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေမြးခဲ့လို႔ပါ။ ကိုယ္ကခုမွ ပုထုဇဥ္ စိတ္ေမြးတုန္းရွိေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာစရာကတစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ကိုယ့္မွာ အရိယာနဲ႔တူတဲ့ စိတ္ထားေကာင္းေလး တစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္။

                             စိတ္ေကာင္းေလးရွိ နိဗၺာန္ေရာက္ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ စိတ္ေကာင္းရွိမွ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အစရွိတဲ့ ကုသုိလ္အလုပ္ေတြလုပ္ျဖစ္မွာပါ။ စိတ္ေကာင္းမရွိသူကေတာ့ အကုသိုလ္နဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ကို မ၀ႏိုင္ေသး။ ခုေခတ္ ဘံုဆြမ္းေလာင္းေတြ၊ အဘိဓမၼာသင္တန္းေတြဆိုတာ စိတ္ေကာင္းရွိသူေတြ ရွိလို႔ လုပ္ျဖစ္ၾကတာပါ။ စိတ္ေကာင္းသာမရွိရင္ မနက္ေစာေစာ ထျပီး ဘယ္သူက ဆြမ္းေလာင္းမလဲ ? ဒါေၾကာင့္ အရိယာ နဲ႔တူတာ စိတ္ေကာင္းေလးပဲရွိေတာ့တယ္။ 

           ဒီေတာ့ အရိယာေတြမွာ ရွိတဲ့ စိတ္ေကာင္းေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္ စိတ္ေကာင္းက အားေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္ အကန္းေတြထက္ပိုတာကေတာ့ ကိုယ္ဟာ အေရးေပါင္း မ်ားစြာထဲမွာ စိတ္ေကာင္းေလးနဲ႔ ရွင္သန္ေနႏိုင္တယ္ဆိုတာပဲ။ ေဒါသျဖစ္မယ္ၾကံတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ေကာင္း ကိုယ္ျပန္သတိရ၊ ေသာကျဖစ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ေကာင္းေလး ကိုယ္ျပန္သတိရ၊ ဒါဆုိ ျဖစ္မယ့္ အကုသလဓမၼေတြဟာ စိတ္ေကာင္းေလးေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ပါလ်က္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ 

                    လူေတြဘာလို႔ ငါ့ဟာ၊ ငါ၊ ဆိုျပီး ငါတေကာေကာေနရတလဲဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ေသဖို႔ သတိမရၾကလုိ႔ပါ။ ကိုယ္ေသမွာ ကိုယ္သတိမရေတာ့ ရွင္ေနစဥ္မွာ ဘာမွ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ တရားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ျပီး ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ဘာကမွ်မလုပ္ၾကတာရယ္ပါ။ ဒါေတြဟာ သတိမထားမိသူအတြက္ေတာ့ ဘာမွ မထင္ရေပမယ့္ သတိထားၾကည့္သူအတြက္ေတာ့ သံေ၀ဂရစရာပါ။ ယူတတ္ရင္ တရား၊ မယူတတ္ရင္ေတာ့ အလကားဆိုသလိုေပါ့။ ယူတတ္လို႔ ေကာလိတနဲ႔ ဥပတိႆ တို႔ ဇာတ္ပြဲထဲကေန တရားသေဘာနားလည္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

                       ေအာ္ မနက္ခင္းေလးမွာ ဒါေလးေတြေတြးမိေတာ့ လူေတြကိုလည္း မနက္ခင္းတိုင္းေတြးေစ ခ်င္မိတယ္။ တစ္ေနထြက္ေသဘက္ကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနဖို႔မထင္ၾကပါနဲ႔။ ေနကြယ္ကာတစ္ၾကိမ္ သြားလွ်င္ျဖင့္ေသနယ္ရြယ္ တစ္ခါသြားရမယ္။ တားမရဘူး တဲ့ ။ တားလို႔ မရတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ သြားေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ တိပိဋက ေယာ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကမိန္႔ပါတယ္။ သြားေနပါလွ်က္ မေရာက္ ႏိုင္ေသးတာက နိဗၺာန္၊ မသြားခ်င္ဘဲ ေရာက္ေရာက္သြားရတာ သုႆန္ တဲ့။ လူတိုင္းမေရာက္ခ်င္ ၾကတဲ့ ေနရာ၊ ထိုေနရာက မေရာက္ခ်င္ေပမယ့္ ေရာက္ရမွာပါလားလို႔ ေတြးထားရင္။ ငါတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး အားလံုးေရာက္ရမွာပါလားလို႔ ေတြးထားရင္ အေရးေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာစိတ္ေကာင္ေလးနဲ႔ေန လို႔ျဖစ္သြားပါျပီ။

တစ္စ တစ္စ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္ ဘ၀ေနာက္ ေနာင္ ဆက္တိုင္းေကာင္း၏။

ေမာင္ပညာ ( ေကတုမတီ )